“Ποιος είναι αυτός ο Βίζερ για τον οποίο μιλάτε συνέχεια;” ρώτησε, αφήνοντάς τους άφωνους. Γιατί, αν δεν ήξερε τον Βίζερ, τότε δεν ήξερε πώς λειτουργεί το Eurogroup, άρα ούτε με ποιον και πώς διαπραγματευόταν η χώρα, σκέφτηκε έντρομος ένας από τους παρευρισκομένους. Είχε έρθει όμως η ώρα να το μάθει».

Μετά την εξωτική περιπέτεια του 2015 που του χάρισε φήμη και εξώφυλλο στο «Paris Match», επέστρεψε ως αρχηγός κόμματος, βουλευτής και απορυθμιστής του ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά. Οσο για τα λίγα εισιτήρια που κόβει η ταινία για το ‘15, δεν πειράζει. Αλλωστε ο Γιάνης Βαρουφάκης μπορεί να υπερηφανευτεί πως ταμεία έσπασε. Απλά δεν ήταν τα κινηματογραφικά, αλλά του κράτους.

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ απόσπασμα είναι από την «Τελευταία μπλόφα» των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτώριας Δενδρινού και αποτελεί ένα ενδεικτικό παράδειγμα για το αν ήταν έτοιμοι ή όχι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν το 2015. Προφανώς δεν ήταν, εξ ου και χρειάστηκε ο ελληνικός λαός να πληρώσει καμιά 100αριά δισεκατομμύρια ευρώ για την εκπαίδευση των μαθητευόμενων μάγων.

ΘΑ ΠΕΙΤΕ ΤΙ ΝΟΗΜΑ έχει πλέον αυτή η συζήτηση, αφού το κακό έγινε και τουλάχιστον δεν ολοκληρώθηκε (με Grexit). Λοιπόν, έχει νόημα, αφού όσο αποφεύγει ο Αλέξης Τσίπρας την αυτοκριτική τόσο εκείνη επιστρέφει ως μπούμερανγκ. Οσο για την αποστροφή του ότι και εκείνος θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο με «διευθύνσεις και ονόματα» για το α’ εξάμηνο του 2015, σε άλλους ακούστηκε ως υπόσχεση και σε άλλους ως απειλή. Στον Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος ήταν ο μοναδικός που είχε μια ολιγόμηνη υπουργική εμπειρία (αναπλ. υπουργός Εθνικής Οικονομίας για τρεις μήνες στην κυβέρνηση Ζολώτα), πάντως δεν πρέπει να έκανε μεγάλη εντύπωση.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ στέλεχος της Αριστεράς έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στην πολιτική. Και αν δεν κατάφερε να του επιβάλει σιωπητήριο το ΚΚΕ (την ηγεσία του οποίου έχασε για μόλις 4 ψήφους το 1991), δεν μπορεί να το κάνει σίγουρα ο isyriza. Αλλωστε, ο πρώην υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα/Καμμένου ήταν από τις λιγοστές φωνές ρεαλισμού στο κόμμα της Κουμουνδούρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη μοιραία Παρασκευή 26 Ιουνίου, όταν ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την απόφαση για δημοψήφισμα και την ανακοίνωσε στην ολιγομελή ομάδα που βρισκόταν μαζί του στις Βρυξέλλες, οι αντιδράσεις είχαν ως εξής: Ο Βαρουφάκης ενθουσιάστηκε, ο Χουλιαράκης και ο Λιάκος πάγωσαν και ο μόνος που τόλμησε να μιλήσει ήταν ο Δραγασάκης. «Μήπως θα ήταν σκόπιμο να το συζητήσουμε περαιτέρω;» («Η τελευταία μπλόφα», σελ. 257).

ΤΕΛΙΚΑ, δεν το συζήτησαν και την ιστορία που ακολούθησε τη ζήσαμε και την υποστήκαμε όλοι. Σήμερα, όλο και περισσότερα στελέχη μοιάζουν αποφασισμένα να μιλήσουν. Βούτσης, Τσακαλώτος, Κούλογλου, Μάρδας άρχισαν να βαράνε το νταούλι και ο ΣΥΡΙΖΑ σέρνεται, έστω και με το ζόρι, στον χορό. Αν όμως η ανωριμότητα και η παντελής άγνοια κινδύνου των στελεχών του ’15 είναι παρελθόν, η ανωριμότητα και η απροθυμία του Αλέξη Τσίπρα του ’19 να παραδεχθεί και να αναγνωρίσει τα λάθη του είναι απειλή για το μέλλον. Η τακτική επίρριψης όλων των ευθυνών στον Γιάνη Βαρουφάκη, λες και μια μέρα ξύπνησε, πήρε το αεροπλάνο και πήγε στις Βρυξέλλες γιατί έτσι του ήρθε, είναι το εύκολο. Στην ευκολία αυτή υπέπεσε ακόμα και ο Δραγασάκης, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα.

ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟ είναι το πραγματικό διακύβευμα; Η προστασία του Αλέξη Τσίπρα και όχι η επόμενη ημέρα ενός κόμματος που είναι αξιωματική αντιπολίτευση, άρα διαδραματίζει εκ των πραγμάτων ρόλο στο μέλλον του τόπου; Συνταγματική αναθεώρηση, ψήφος των ομογενών, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μερικές από τις θεσμικές προκλήσεις στις οποίες θα πρέπει να ανταποκριθεί με σοβαρότητα μια (σοβαρή) αντιπολίτευση. Αντ’ αυτού, έχουμε μια ηγεσία, που προσπαθεί να καλύψει και όχι να ανακαλύψει τα λάθη της, και μια σειρά στελεχών, που ασχολούνται με θεωρίες συνωμοσίας. Οπως το δικαίωμα ψήφου που θα πάρουν λεφούσια ομογενών για να αλλοιώσουν το εκλογικό σώμα και να ψηφίσουν δαγκωτό Μητσοτάκη.

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ο Γιάννης Δραγασάκης είχε πει πως πρέπει να ανασυγκροτήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που θα είναι «ικανό για όλες τις καταστάσεις, παντός καιρού». Μάλλον δεν εισακούστηκε. Σίγουρα όχι από τον αρχηγό του, ο οποίος ονειρεύεται να φτιάξει παράταξη, χωρίς να ξέρει ποιο ακριβώς είναι το κόμμα του οποίου ηγείται.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής