Το βέβαιο είναι πως ο Ερντογάν κατάφερε να εξασφαλίσει την απόσυρση των Κούρδων από το βόρειο τμήμα της Συρίας και τη δημιουργία εκεί μίας ζώνης ασφαλείας σε βάθος περίπου 30 χλμ. υπό τον έλεγχο της Τουρκίας.

Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Επιπλέον, θα αρθούν οι κυρώσεις που είχαν εξαγγελθεί κατά της Αγκυρας, η οποία τελικώς βγαίνει κερδισμένη από αυτήν την υπόθεση και δίνει στον Ερντογάν το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι καλώς (εννοείται για τα τουρκικά συμφέροντα) έπραξε με την επίθεση στη Β. Συρία.

Το γεγονός, εξάλλου, ότι ο ίδιος δεν δίστασε να συνδέσει την τουρκική εισβολή στη Συρία με τον «Αττίλα» του 1974 στην Κύπρο δείχνει ότι όλη αυτή η ιστορία περισσότερο αποθράσυνε παρά «μάζεψε» τον «σουλτάνο» ως προς τις επεκτατικές επιδιώξεις του. Είναι φανερό ότι ο Ερντογάν, που εκμεταλλεύεται την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και τη στάση της Ρωσίας που για τους δικούς της λόγους θέλει να έχει καλές σχέσεις με την Τουρκία, επιδιώκει την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή υπερδύναμη και, παράλληλα, να ανοιγοκλείνει την κάνουλα των μεταναστευτικών, προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, κατά το δοκούν.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται τίθεται το ερώτημα ποιος είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία αρκέστηκε στο να καταδικάσει την πράξη της τουρκικής εισβολής στη Συρία, τονίζοντας ότι υπονομεύει σοβαρά τη σταθερότητα και την ασφάλεια. Είναι θετικό επίσης ότι υιοθέτησε πλήρως τις ελληνικές θέσεις και στηρίζει την Κύπρο και την Ελλάδα σε σχέση με την Τουρκία, όμως η πραγματικότητα είναι πως η Ευρώπη δεν έχει κοινή γραμμή στα θέματα εξωτερικών και άμυνας και δείχνει να ακολουθεί τις εξελίξεις.

Από την έντυπη έκδοση