Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν η κυβερνητική πολιτική που ακολουθεί είναι λανθασμένη και σε αναντιστοιχία με την κοινωνία. Αυτήν τον πολιτική απομόνωση βίωσε με οδυνηρό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα από το 2018 και μέχρι το τέλος του κυβερνητικού βίου του. Επρόκειτο για μια πολιτική απομόνωση, η οποία, μετά τη «ρήξη» με τον Π. Καμμένο, τον οδήγησε σε κωμικοτραγικές επιλογές. Από το να συγκροτήσει μια «πλειοψηφία κουρελού» με περιφερόμενους πρόθυμους, προκειμένου να περάσει τη συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι να συγκροτήσει την ιστορικά μοναδική «κυβέρνηση κουρελού». Ενα πολιτικό συνονθύλευμα αριστερών, παλαιοπασόκων από τα αζήτητα, ψεκασμένων ΑΝΕΛιτών, ορφανών δεξιών, αλλά και γυρολόγων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση υπέστη ένα είδος πολιτικής ασφυξίας. Δεν υπήρχε κόμμα ή πολιτικός χώρος έστω για να συνομιλήσει. Αν εξαιρέσει κανείς την περιπτωσιολογική και αντιφατική συμπεριφορά του Στ. Θεοδωράκη και μέρους του Ποταμιού, ο Α. Τσίπρας πέρασε 4,5 χρόνια πρωθυπουργός με συνομιλητές τον Π. Καμμένο, τον Ν. Μπίστη και τον Γ. Ραγκούση. Οι οποίοι όλοι -μετρημένα- δεν είχαν την παραμικρή απήχηση στην ελληνική κοινωνία. Η επίδοση π.χ. του Γ. Ραγκούση ως υποψηφίου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ -πριν ανακαλύψει τον παράδεισο του ΣΥΡΙΖΑ-ήταν κυριολεκτικά τραγική και απογοητευτική και για τον ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ως κυβέρνηση δεν είχε «πολιτικό οξυγόνο». Αυτό το δημιουργούν οι ανοιχτές γέφυρες, οι ανοιχτές ιδέες και η ύπαρξη συνομιλητών. Κανένα κόμμα της προηγούμενης Βουλής (με τις περιπτωσιακές επαναλαμβάνω εξαιρέσεις του Στ. Θεοδωράκη και του Β. Λεβέντη) δεν υπήρξε ποτέ συνομιλητής του Α. Τσίπρα.

ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ πολιτικής απομόνωσης και ασφυξίας το πολιτικό τέλος έρχεται εύκολα και σχετικά γρήγορα. Και ήρθε. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ως αντιπολίτευση πλέον -κι ενώ υποτίθεται ότι βρίσκεται σε διαδικασία «ανοίγματος»-παραμένει χωρίς συνομιλητές εντός της Βουλής. Παραμένει ένα κόμμα περιχαρακωμένο και εσωστρεφές, το οποίο βεβαίως πληρώνει ακόμα και την αναξιοπιστία του. Η ουσία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν εφαρμόζει πλέον μνημόνια ή δεν βρίσκεται υπό κηδεμονία και εποπτεία, εξακολουθεί να μην έχει συνομιλητές. Τα δύο κόμματα της αριστεράς, το ΚΚΕ και το Μέρα25, δεν θέλουν καν να ακούσουν για ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΙΝΑΛ στη συντριπτική πλειοψηφία του, παρά την προσπάθεια να κρατά περίπου ίσες αποστάσεις, δεν διανοείται την παραμικρή ουσιώδη σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κ. Βελόπουλος και το κόμμα του, ακόμα κι αν ήθελαν, δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλά κάνει. Με τη Ν.Δ. παραμένει σε μονομερή πόλεμο. Αρα και πάλι μόνος.

ΟΣΟ σύνηθες είναι να απομονώνεται ένα κυβερνητικό κόμμα τόσο ασύνηθες είναι ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραμένει «κόμμα ανάδελφο». Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ το «πέτυχε» κι αυτό. Και το «πέτυχε» χάρις στις εμμονές, την αντιθεσμική νοοτροπία και τον διχαστικό του χαρακτήρα. Τα οποία μεταλλάσσονται σε μια ανώριμη και ιδιοτελή πολιτική, που οδηγεί σε «πολιτικό μοναχισμό». Ηδη απομονώνεται σε τρία κρίσιμα θέματα: Την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, τον εκλογικό νόμο και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Η κυβέρνηση βρίσκει ήδη έδαφος συνεννόησης και σύγκλισης με το ΚΙΝΑΛ σε αυτά τα θεσμικά κρίσιμα θέματα. Και ίσως βρει και με άλλες δυνάμεις. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει «έναν ώμο να γείρει»…

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να γίνει ακόμα πιο μεγάλη με τη συγκρότηση της προανακριτικής επιτροπής. Για την οποία υπάρχει ήδη ευρεία πλειοψηφία, πολύ πέραν των 158 της Ν.Δ. Κι ένα κόμμα βαθιά λαϊκίστικο, ερειστικό και αυτάρεσκο, που δεν έχει καταλάβει ακόμα γιατί υπέστη τις βαριές ήττες που υπέστη, είναι πολύ δύσκολο να «κάνει φίλους». Επομένως είναι καταδικασμένο στη μοναξιά του.

Απλό «μαργαριτάρι»;

Αρκεσε ένα «μαργαριτάρι» της κ. Νοτοπούλου, για να τρελαθεί το διαδίκτυο. Κι όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έλειψαν οι υπερβολές. Αλλωστε ουδείς αλάνθαστος ή «άσφαλτος» κατά την κ. Αντζ. Δημητρίου. Δεν συνιστά μείζον ζήτημα αν η κ. Νοτοπούλου- που είναι και τομεάρχης Τουρισμού του ΣΥΡΙΖΑ- είπε τον CEO της Thomas Cook αντί ΣΙ ΟΟΥ… ΤΣΕΟ. Ωραίο δεν είναι, αλλά δεν είναι και προς θάνατον. Εστω κι αν μετ’ ολίγον το επανέλαβε, αποδεικνύοντας ότι απλώς αγνοεί πώς προφέρεται το CEO. Ούτε αυτό είναι τόσο πολύ κακό. Ακόμα κι αν ως τομεάρχης Τουρισμού του κόμματός της καλό θα ήταν να ξέρει κάποια στοιχειώδη. Και πάλι όμως θα πω πως δεν είναι εγκληματικό το λάθος.

Κάτι όμως είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο. Είναι μεγάλο λάθος -ιδιαίτερα όταν είσαι πολιτικό πρόσωπο- να κάνεις πως είσαι κάποιος άλλος απ’ αυτόν που πραγματικά είσαι. Ή πολύ περισσότερο -όταν παίρνεις αποφάσεις ή διοικείς- να κάνεις ότι ξέρεις κάτι που αποδεδειγμένα δεν ξέρεις. Ουδείς τα ξέρει όλα. Αλλά οι σώφρονες που δεν είναι και δήθεν ή αποφεύγουν τη χρήση όρων που δεν ξέρουν ή ρωτούν και μαθαίνουν. Η κ. Νοτοπούλου δεν έκανε -όχι για πρώτη φορά-τίποτα από τα δύο. Αντιθέτως, πίσω από ένα αγέρωχο ύφος και μια ατσαλάκωτη σιγουριά, έκανε αυτό που έχουν κάνει αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο τον τέως πρωθυπουργό. Να προσποιούνται ότι ξέρουν θέματα ή γλώσσες, που δεν ήξεραν. Το «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα» ή το «κόπι πάστε» είναι απλώς ενδεικτικά μια νοοτροπίας, η οποία άλλοτε παράγει «στροφές 360 μοιρών» άλλοτε «απευθύνσεις» κι άλλοτε «ΤΣΕΟ». Μα πάντοτε δεν τιμούν, ούτε κοσμούν το πολιτικό πλήρωμα της χώρας.

«Βάρυνε» η δικογραφία

«Βάρυνε» πολύ η δικογραφία για τη Novartis μετά τις καταθέσεις της Ε. Ράικου και του Γ. Στουρνάρα, όπως υποστηρίζουν δικαστικοί κύκλοι. Καθώς οι μαρτυρίες περιέχουν συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία «δένουν» τη λειτουργία ενός «παραδικαστικού» συστήματος, το οποίο είχε ως αποστολή την ενοχοποίηση πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, οι συνέπειες της απότομης αύξησης του «βάρους» της δικογραφίας που διαβιβάζεται στη Βουλή είναι κυρίως δύο: 1. Η προανακριτική θα είναι κανονική προανακριτική, η οποία δεν θα τερματίσει τον βίο της σε 2-3 εβδομάδες και θα εξαντλήσει όλες τις αρμοδιότητες που της δίνει το Σύνταγμα. 2. Η θέση του Δ. Παπαγγελόπουλου επιβαρύνεται περαιτέρω και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη διεύρυνση των αδικημάτων, αλλά και των προσώπων, τα οποία ενδεχομένως να απασχολήσουν την προανακριτική.

Ο Ρασπούτιν ήταν αποτελεσματικός

Δεν μπορεί να προεξοφλήσει κανείς την έκβαση της διερεύνησης εάν η Novartis ήταν η μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Πάντως μετά την κατάθεση της κ. Ράικου -κι εφόσον επιβεβαιωθεί- ο Ρασπούτιν ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικός σε συγκεκριμένα στάδια της υπόθεσης. Κι αυτό βάσει των γεγονότων: Σχεδόν αμέσως μετά τον περίφημο διάλογο που φέρεται να είχε με την κ. Ράικου, όταν εκείνη αρνήθηκε να ασκήσει διώξεις χωρίς στοιχεία, επειδή, όπως είπε, «είμαι άλλης σχολής», ο Ρασπούτιν φέρεται να της απάντησε «μείνε με τη σχολή και θα δεις». Τι είδε σχεδόν αμέσως μετά η κ. Ράικου; Ενα εκβιαστικό πρωτοσέλιδο ενός από τους δύο εκδότες, οι οποίοι φέρονται να είχαν ενεργό ρόλο στην εξέλιξη του «σκανδάλου». Και μετά την εξώθησή της μακριά από την υπόθεση…

Απορίες

1. Προβληματίζεται, λέει, η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για την απολιγνιτοποίηση. Ε, και πού είναι το περίεργο;

2. ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΡΑΪΚΟΥ Η «ΝΟΝΑ» ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ, ΑΛΛΑ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ; ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου