Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στην καρδιά της Δικαιοσύνης δεν είναι συμπτώσεις, είναι συμπτώματα μιας βαθιάς, δομικής κρίσης με πρωτοφανείς επιθέσεις σε πρόσωπα και θεσμούς και με κυβερνητικές προσπάθειες για παράκαμψη του Συντάγματος. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις τον διασυρμό και την (αυτο)έκθεση δικαστικών λειτουργών, για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν.

Μέχρι τότε, όμως, η κοινωνία παρακολουθεί έκπληκτη έναν αδυσώπητο πόλεμο, ο οποίος έχει πολλά μέτωπα, όχι απαραίτητα συνδεόμενα μεταξύ τους, αλλά σίγουρα εκτυλισσόμενα παράλληλα. Από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και τις διαπραγματεύσεις μεταξύ πολιτικής και δικαστικής εξουσίας για τα μισθολογικά και την αύξηση των ορίων ηλικίας των δικαστικών μέχρι την κόντρα μεταξύ Παπαγγελόπουλου-Τσατάνη και Θάνου-Ντογιάκου. Στη διασταύρωση των πυρών συναντώνται όχι μόνο οι λειτουργοί της Θέμιδας, αλλά και πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες.

Οι εκρήξεις που γίνονται στην κορυφή της δικαστικής πυραμίδας, που δεν είναι άλλη από τα δύο ανώτατα δικαστήρια, το Συμβούλιο της Επικρατείας και τον Αρειο Πάγο, δείχνουν πως δυστυχώς σε αυτή τη χώρα ούτε η Δικαιοσύνη γλύτωσε από την παρακμή και την απαξίωση, ακολουθώντας τις αδελφές εξουσίες. Η συνταγματικότητα ή μη του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες εξακολουθεί να σύρεται στο ΣτΕ, εν μέσω αντεγκλήσεων, παραιτήσεων, στοχοποιήσεων, ακόμα και καταγγελιών για «ροζ σκάνδαλα» και εκβιασθέντες. Η ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία έφερε σχεδόν προ τετελεσμένου γεγονότος τους συμβούλους του ΣτΕ είναι τεράστια, ενώ η πίεση που τους ασκείται σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια ασφαλείας.

Φυσικά οι δικαστικοί λειτουργοί δεν είναι ούτε ρομπότ, ούτε υπεράνθρωποι. Ακριβώς για αυτό και δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Εχουν συμπάθειες και αντιπάθειες, πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις και ισχυρές προσωπικές φιλοδοξίες. Ωστόσο, από τον Αριστοτέλη που οριοθέτησε πρώτος το δικάζον, το βουλευόμενο και το περί τας αρχάς μέχρι τον Μοντεσκιέ που το διατύπωσε 22 αιώνες αργότερα, η φιλοσοφία οφείλει να παραμένει ίδια: Η διάκριση των εξουσιών είναι κενό γράμμα αν δεν εφαρμόζεται από τους ανθρώπους που ορκίστηκαν να τις υπηρετούν.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου