Γράφει ο Γιώργος Δ. Ευθυμίου

Επιπλέον, ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει το αστρονομικό ποσό των έξι δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων ως αποζημιώσεις στη Γερμανία. Ωστόσο λόγω των εσωτερικών εξελίξεων και της ασκούμενης προπαγάνδας, η Συμφωνία έκανε ελάχιστη εντύπωση στους Ρώσους. Αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι στους κόλπους της επαναστατικής κυβέρνησης εμφανίστηκαν τρεις διαφορετικές απόψεις.

Κατ’ αρχάς η κυρίαρχη άποψη του μπολσεβίκου Νικολάι Μπουχάριν και των Αριστερών Κομμουνιστών για συνέχιση του πολέμου και τη μετατροπή του σε επαναστατικό. Υπήρχε επίσης η άποψη «ούτε ειρήνη ούτε πόλεμος» του Τρότσκι, που ήταν πιο κοντά στον Μπουχάριν και, τέλος, η άποψη του Λένιν για ειρήνη με Γερμανούς και Νεότουρκους, με κάθε τίμημα.

Ο Λένιν, για να εξηγήσει τη συμφωνία, δήλωσε «Δίνουμε χώρο για να κερδίσουμε χρόνο», καθώς το σημαντικό για τον ίδιο ήταν η διατήρηση της κυριαρχίας του «πρωτοπόρου κόμματος» σε μια οποιαδήποτε περιοχή, με οποιοδήποτε κόστος. Σχεδόν ένα αιώνα μετά, ο υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Τσίπρα, Αριστείδης Μπαλτάς, χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη φράση ως μια «σκόρπια εικόνα» για να σχολιάσει τα γεγονότα του περσινού καταστροφικού δημοψηφίσματος.

Τότε υπουργός Παιδείας, ο κ. Μπαλτάς, με άρθρο στην «Αυγή» της 30ής Αυγούστου 2015, ούτε λίγο ούτε πολύ, τάσσεται υπέρ της θέσης του Λένιν. Aλλωστε το «δίνουμε χώρο για να κερδίσουμε χρόνο» αποτελεί κεντρικό δόγμα της σημερινής κυβέρνησης. Η διατήρηση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο. Και εκτός και εντός του κόμματος. Η φράση του Αλέξη Τσίπρα προς τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ, «αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα, γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», είναι ενδεικτική.

Ομως υπάρχει μια διαφορά. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα το πώς αποφασίζουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ όταν τολμούν να ψηφίσουν ενάντια στη θέληση του αρχηγού τους και το πώς επικυρώνουν με την ψήφο τους την προεδρική κατηγορία για την αντιληπτική ικανότητά τους και άλλο η καθεστωτική αντίληψη της κυβέρνησης απέναντι στους θεσμούς με το μαύρο στους τηλεοπτικούς σταθμούς και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη.

Στις ημέρες διακυβέρνησης Τσίπρα, το μείζον θέμα της συνταγματικότητας μιας κρίσιμης διαδικασίας που αφορά ένα δημόσιο αγαθό, δεν περνά καν μέσα από το ΣτΕ, όπου όλως τυχαίως λίγες ώρες πριν τη συνεδρίαση για τις άδειες ξέσπασε «ροζ σκάνδαλο», μέσω emails που μοίραζαν παρακρατικοί και μη μηχανισμοί.

Για να καταλάβετε, ακόμη και στη μπολσεβίκικη κυβέρνηση του 1918 υπήρξε ψηφοφορία για τη στάση που θα κρατούσαν απέναντι στη Συνθήκη. Για την ιστορία το αποτέλεσμα ήταν 4 κατά (ομάδα Μπουχάριν), 4 αποχή (ομάδα Τρότσκι) και 7 υπέρ της άποψης του Λένιν η οποία επικράτησε.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου