Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Πώς θα σας φαινόταν το θέαμα να βλέπετε έναν άνθρωπο να βρίζει, να απειλεί να βαράει με τις γροθιές τον αέρα, ενώ ο «εχθρός» του σε απόσταση ασφαλείας τον κάνει χάζι;

Θυμηθείτε την προεκλογική εμμονή και τις προκλήσεις από το Μαξίμου που δέχθηκε ο Μητσοτάκης για να βγει στην τηλεόραση τετ α τετ με τον Τσίπρα. Βγήκε; Οχι. Τι παραπάνω θα πρόσθετε ένας καβγάς στους προηγούμενους, όταν ο Τσίπρας -γυμνός από επιχειρήματα- θα προσπαθούσε να οξύνει τη συζήτηση για να εξαναγκάσει τον Μητσοτάκη να τον ακολουθήσει στον γλίσχρο δρόμο του λαϊκισμού; Αφησε μόνον του τον Τσίπρα να κλαίει ότι δεν τον παίζει και να δηλώνει ότι δήθεν φοβάται την αναμέτρηση μαζί του. Ούτε τον φοβόταν ούτε τίποτε. Καθώς γνωρίζω τον Μητσοτάκη -παιδιόθεν-, μάλλον βαριόταν να κάνει κουβέντα με έναν… κουφό αλλά εξαιρετικά φλύαρο.

Είχα γράψει λοιπόν ότι μακάρι η ηπιότητα και ο πολιτικός πολιτισμός που εξέφραζε η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη να περνούσαν και στην καθημερινότητά μας. Να χαμήλωναν οι φωνές. Να μειωνόντουσαν τα νεύρα. Να μαζευόταν το απλωμένο ζωνάρι για καβγά. Εχουμε τίποτε να μοιράσουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν έχουμε. Ειδικά όταν μίλησε η πλειοψηφία και καθόρισε τους ρόλους: Κυριάκος στο Μαξίμου, Αλέξης στην Κουμουνδούρου.

Το νέα δόγμα ήπιας δύναμης του Μητσοτάκη στην αντιμετώπιση Τσίπρα κορυφώθηκε στη Βουλή. Ανετος ο Μητσοτάκης, δεν απάντησε στον Τσίπρα. Απάντησε για τα πεπραγμένα Τσίπρα. «Το δίδυμο της καταστροφής» είναι τέσσερις λέξεις που εμπεριέχουν τα πάντα για την τραγική διαπραγμάτευση 2015. Οτι ο πρωθυπουργός δεν άνοιξε διάλογο με τον Τσίπρα δεν ενόχλησε σχεδόν κανέναν. Απλά γιατί δεν συνεισφέρει τίποτε η οξεία αντιπαράθεση, όπου ο πρωθυπουργός μιλάει με επιχειρήματα και με τα δείγματα γραφής δεκαπέντε ημερών πώς αντιλαμβάνεται τη διακυβέρνηση, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης γύρισε «στην ντουντούκα» και πετάει συνθήματα. Τουλάχιστον, να ήταν σύγχρονα, να ήταν «τα έξυπνα» επιχειρήματα, μπορεί και να ήταν και ελκυστικά. Αλλά πάλι το σύνθημα του ’81 «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»;

Και η μεν Δεξιά τώρα επιδιώκει να μην ξεχνά ο λαός την υποταγή του κομματικού της συμφέροντος στο εθνικό συμφέρον. Οι, δε, πολίτες αποφάσισαν στις τριπλές εκλογές όχι μόνον να μην ξεχάσουν, αλλά και να της επιστρέψουν την εξουσία που βάναυσα της αφαίρεσε ο Τσίπρας, οδηγώντας, τυφλά, την Ελλάδα σε εκλογές με επίφαση τη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, σε συνεργασία του μοιραίου Φώτη Κουβέλη. (Στημένη λεμονόκουπα κατάντησε και τον ξέχασαν όλοι.)

Αβίαστο συμπέρασμα του τριημέρου: Ο Μητσοτάκης οδηγεί την κούρσα. Ηδη ο Τσίπρας αρχίζει να το παίρνει απόφαση. Η γραβάτα ακολουθεί…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου