Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η «ΑΥΓΗ» χθες διέπραξε μέγα ατόπημα, γράφοντας επιτιμητικά «Βόρεια Κορέα», με αφορμή την ανάληψη της εποπτείας της ΕΡΤ και του ΑΠΕ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το καταφανώς προσβλητικό πρωτοσέλιδο της επίσης εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε την επίσημη αντίδραση του Συνδέσμου Φιλίας της Κορέας στην Ελλάδα.

Ο οποίος αρχικά ενημέρωσε την αγεωγράφητη εφημερίδα της αριστεράς ότι «Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και Βόρειος Κορέα είναι η ίδια χώρα» και χαρακτήρισε το εξώφυλλο της εφημερίδας «ντροπιαστικό». Ταυτοχρόνως προκάλεσε άφθονο γέλιο, μιλώντας για «Βόρειο Κορέα», ο εκφραστής ενός καθεστώτος, το οποίο έγινε «Βόρειος Κορέα». Και με την ΕΡΤ που δημιούργησε κι έχει κάνει ακόμα τον Κιμ να ντρέπεται και με την ισοπέδωση των θεσμών και με τη βάρβαρη προσπάθεια κατάλυσης της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

ΑΥΤΟ όμως αφορά τον αυτοσεβασμό και την αδιαφορία για την αξιοπρέπεια όσων μετά από αυτά τα 4,5 χρόνια ασκούν κριτική περί απόπειρας μετατροπής της χώρας σε «Βόρειο Κορέα». Η εξήγηση, όμως, πέραν του φαιδρού του πράγματος, είναι πολύ απλή. Επί 4,5 χρόνια ζώντας στις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους είναι αδύνατον να μην κρίνουν «εξ ιδίων τα αλλότρια».

Το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ελέγξει τα ΜΜΕ, αφού τα είχε δαιμονοποιήσει προηγουμένως, με την ίδια ακριβώς λογική που το κάνει και ο Κιμ και ο Ορμπαν. Προσπάθησε να εγκαθιδρύσει το πιο σκληρό κομματικό κράτος της μεταπολίτευσης, ακριβώς με τον ίδιο στόχο που το έχουν κάνει ο Κιμ και Ορμπαν. Εφτιαξαν μια Δημόσια Τηλεόραση-παλιακή κομματική ντουντούκα, ακριβώς όπως το έχουν κάνει ο Κιμ και Ορμπαν. Οπότε σου λέει, αφού εμείς κάναμε ό,τι κάναμε με πρόδηλο στόχο να «περνάμε γραμμή», το ίδιο πάει να κάνει και ο Μητσοτάκης.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν τους περνάει από το μυαλό ότι η επιλογή του πρωθυπουργού να θέσει υπό την άμεση εποπτεία του την ΕΥΠ, αλλά και την ΕΡΤ και το ΑΠΕ, είναι μια κίνηση υψηλού συμβολισμού και γενναίας ανάληψης της ευθύνης, ώστε αυτοί οι δύο νευραλγικοί τομείς, η εθνική ασφάλεια και το αγαθό της ενημέρωσης, να επιστρέψουν εντός των συνταγματικών πλαισίων. Δείχνουν μόνο τη μεγάλη σημασία και τον σεβασμό που δείχνει ο Κ. Μητσοτάκης σε δύο από τις κορυφαίες λειτουργίες του κράτους, οι οποίες κακοποιήθηκαν βάναυσα τα τελευταία 4,5 χρόνια. Η μεν ΕΥΠ είχε κυρίως τον νου της στην εσωτερική πολιτική ζωή, δείχνοντας ειδικό ενδιαφέρον για πρόσωπα, που θεωρούνταν πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης, παρά για τη συγκέντρωση πληροφοριών και στοιχείων, που αφορούν την εθνική ασφάλεια.

Κορυφαία στιγμή της «αριστερής ΕΥΠ» ήταν ασφαλώς όταν το 2016 εμπλέχθηκε στις υποκλοπές των συνομιλιών της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ, απειλώντας να τιναχθεί στον αέρα η διαπραγμάτευση, που τότε βρισκόταν σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο.

Η δε ΕΡΤ κατάφερε να γίνει η πιο «κομματική ΕΡΤ» που έχει γνωρίσει η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Προπαγανδίζοντας χωρίς καν προσχήματα, υβρίζοντας τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αποκλείοντας προκλητικά πολιτικά κόμματα, αρχηγούς κομμάτων και δημοσιογράφους, απλώς και μόνο γιατί δεν ήταν αρεστοί στο Μ. Μαξίμου. Για τα παραδείγματα ων ουκ έστιν αριθμός. Οπως και για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι δεν λειτούργησαν ως δημοσιογράφοι, αλλά σαν κανονικοί γκαουλάιτερ.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε αυτή την αναντίρρητη πραγματικότητα ο Κ. Μητσοτάκης ανέλαβε προσωπικά την αποκατάσταση της συνταγματικής λειτουργίας αυτών των δύο κρίσιμων λειτουργιών του κράτους. Θα μπορούσε άνετα να κρυφτεί πίσω από κάποιον υπουργό ή υφυπουργό και να έχει έτοιμο κι ένα εξιλαστήριο θύμα, αν συμβεί κάποια «στραβή». Αντ’ αυτού, ακριβώς γιατί πιστεύει ότι πρέπει να αποκατασταθούν, αλλά και να θεραπευτούν, αυτές οι δύο κορυφαίες λειτουργίες του κράτους, παίρνει το ρίσκο και την ευθύνη. Και στην αποτυχία, αλλά και στην επιτυχία.

ΟΛΑ ΤΑ άλλα είναι φτηνή και αμήχανη προπαγάνδα, η οποία έχει και ημερομηνία λήξης. Τι θα λένε π.χ. όλοι οι «ανησυχούντες» αν τον Οκτώβριο η ΕΡΤ παρουσιάσει μια πολυφωνική, επαγγελματική και ανταγωνιστική εικόνα; Τι θα λένε, αν χωρίς να δικαιολογηθούν οι κινδυνολογίες περί πογκρόμ, η ΕΡΤ γίνει ξανά δημόσια τηλεόραση, που σέβεται τον κάθε τηλεθεατή, ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεών του; Τίποτα…

Ξαφνική πρεμούρα

Πριν προλάβουν να μπουν στα γραφεία τους οι νέοι υπουργοί τόσο ο κ. Ρέγκλινγκ όσο και η κ. Μέρκελ έσπευσαν να πουν ότι ο στόχος του 3,5% για πρωτογενή πλεονάσματα «είναι συμφωνημένος» και αλλάζει, αν αλλάξει, μόνο από το Γιούρογκρουπ.

Δηλαδή ισχύει ό,τι έχει συμφωνηθεί. Μάλιστα. Η αιφνίδια πρεμούρα, πριν ακόμα διαβαστούν οι προγραμματικές δηλώσεις και λάβει ψήφο εμπιστοσύνης η νέα κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, ασφαλώς εντυπωσιάζει. Πόσω μάλλον που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εκκωφαντική αφωνία για τις «υπερβάσεις» που αναγνωρίζουν τώρα στις προεκλογικές παροχές που έκανε ο Α. Τσίπρας. Καμία προειδοποίηση, κανένα ηχηρό καμπανάκι ενόσω το «καλύτερο παιδί» και το delivery boy της Ε.Ε. εκτελούσε τα «συμβόλαια» και με την Α. Μέρκελ και με τις ΗΠΑ κι έκανε κουρέλι την ελληνική Βουλή για να περάσει τη συμφωνία των Πρεσπών.

Ακρα του τάφου σιγή από την Κομισιόν και την Καγκελαρία. Αντιθέτως, αξιοθαύμαστος σεβασμός της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου στην οποία καταδικάστηκε η χώρα λόγω της συντριπτικής ήττας που υπέστη το «αγαπημένο παιδί» τους στις ευρωεκλογές. Και, τώρα, αιφνίδια και υπερβολική πρεμούρα. Το καλό για τον Κ. Μητσοτάκη είναι ότι δεν πρόκειται να πάει να επαναδιαπραγματευθεί το πρωτογενές πλεόνασμα, πριν έχει να εμφανίσει χειροπιαστά αποτελέσματα. Δεν πρόκειται να κάνει τον ικέτη, όπως έκανε ο προηγούμενος πρωθυπουργός. Και το κακό για την Ε.Ε. είναι ότι άθελά(;) της επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους για το τι ακριβώς έχει γίνει στα παρασκηνιακά παζάρια που έκανε ο Α. Τσίπρας. Τα οποία δεν τιμούν ούτε τον πρώην πρωθυπουργό αλλά ούτε την Ε.Ε. και την Α. Μέρκελ.

Απορίες

1. Η αντιγραφή του μοντέλου Κόρμπιν για τη σύνθεση του νέου επιτελείου του οδηγεί απ’ ευθείας στη σοσιαλδημοκρατία ή έχει ενδιάμεσο σταθμό στο «βλέποντας και κάνοντας»;

2. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ Μ. ΜΠΕΚΙΡΗ ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΗΤΑΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

3. Το νέο σύστημα διακυβέρνησης «Μαζί» μπορεί να απογειώσει την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως;

Από την έντυπη έκδοση