Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Μέχρι που μια μέρα, όντας μπουχτισμένος με αυτή την ιστορία, ο άνθρωπος αποφάσισε να πάρει στα χέρια του ένα τούβλο και να κυνηγήσει το σκύλο όταν αυτός τον ξαναπλησίαζε. Οταν ήρθε λοιπόν αυτή η στιγμή και ο σκύλος πλησίασε και πάλι απειλητικά προς το μέρος του, αλλά περισσότερο κοντά από κάθε άλλη φορά, τότε, κρατώντας το τούβλο στο χέρι του, έμεινε ακίνητος με ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια. Γιατί; Γιατί παρατήρησε πως ο σκύλος δεν είχε δόντια! Κι έτσι γέλασε, έριξε κάτω το τούβλο και συνέχισε το δρόμο του.

Σε άλλα νέα τώρα, ο δρόμος για τη ζωή ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες είναι σίγουρα δύσβατος και γεμάτος αγκάθια αντί ρόδων, αλλά άλλο αυτό και άλλο να είναι γεμάτος από σκύλους χωρίς δόντια, που επιμένουν να γαυγίζουν με μοναδικό σκοπό να σε εμποδίσουν να τραβήξεις το δρόμο σου και να φτάσεις στον προορισμό σου. Τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, μέχρι στιγμής τον διαβαίνεις με εξαιρετική επιμονή και επιτυχία, παραδίδοντας έτσι μαθήματα θέλησης για ζωή σε όλους εμάς.

Η αδιαφορία όμως για τον αγώνα ζωής που έχεις δώσει από κάποιον που η άποψή του για τη δικαιοσύνη και για τη δημοκρατία εκφράζεται μέσω των απόψεων – δηλώσεών του όπως «Εχουμε μπροστά μας τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Τις εκλογές θα τις κερδίσουμε αν βάλουμε κάποιους φυλακή», από ένα άτομο του οποίου η άποψη για τα καθήκοντα ενός υπουργού σχετίζεται με τις καταγραφές συνομιλιών και την εκτόξευση απειλών κατά του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας και η άποψή του για το νόμιμο και το ηθικό συνοψίζεται σε ένα όπως όπως καταναλωτικό δάνειο ύψους 100.000 ευρώ από μια χρεοκοπημένη τράπεζα, δεν πρέπει να σε αγγίζει, Στέλιο, γιατί δεν είναι παρά ένα γαύγισμα ενός φαφούτη σκύλου σε πανικό, που έχει ως μοναδικό σκοπό να σε βγάλει από το δρόμο σου και να μην σε αφήσει να φτάσεις στον προορισμό σου.

Αλλά όπως υποστήριζε και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκύλο που γαβγίζει», οπότε, Στέλιο, συνέχισε το δρόμο σου!

Από την έντυπη έκδοση