Πρόκειται για ένα ακόμη ρεσιτάλ υποκρισίας του κ. Τσίπρα. Κατ’ αρχάς είμαστε βέβαιοι ότι εάν οι καλοζωισμένοι από αργομισθίες και «εξτραδάκια» τα τελευταία χρόνια Συριζαίοι έμεναν για μία εβδομάδα στη Λα Πας, την πρωτεύουσα της Βολιβίας, και ζούσαν όπως οι Ινδιάνοι του Μοράλες θα ζητούσαν επειγόντως άσυλο στο ελληνικό προξενείο για να επιστρέψουν στη χώρα μας. Η ολιγαρκής αφθονία δεν συμβιβάζεται με υπουργικές λιμουζίνες, στρατιές μετακλητών συμβούλων και χρυσές αντιμισθίες.
Οι Συριζαίοι έχουν καλομάθει στην εξουσία και δεν θα την εγκατέλειπαν οικειοθελώς για να γυρίσουν στην εποχή του «αμπέχονου» και της αεργίας. Αυτό άλλωστε προκύπτει και από τη βούληση του πρωθυπουργού να εξαντλήσει και την τελευταία μέρα της θητείας του στο Μαξίμου απορρίπτοντας τις εισηγήσεις για πρόωρες κάλπες.
Σύγχυση ταυτοτήτων, απώλεια ισορροπίας
Το ίδιο υποκριτικό είναι η θέση του πρωθυπουργού για «λελογισμένη ανάπτυξη». Η Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια έχει χάσει όλους τους αναπτυξιακούς στόχους. Η οικονομία μας χρειάζεται ισχυρότερη ανάπτυξη για να προλάβει τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης που έτρεξαν δυναμικά την περίοδο 205-2018, και όχι «αποανάπτυξη».
Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν επί Τσίπρα γιατί είχαμε ύφεση και η κυβέρνησή του επέλεξε για τη δημοσιονομική προσαρμογή να αυξήσει υπέρμετρα τους φόρους -και κυρίως τους έμμεσους- που έπληξαν κυρίως τους ασθενέστερους οικονομικά. Το να βάζει ο πρωθυπουργός ιδεολογικά πρόσημα στη φτώχεια των πολλών για να δικαιολογεί τα προνόμια του κομματικού κράτους είναι τουλάχιστον αστείο. Γιατί στην περίπτωση του κυβερνώντος κόμματος ισχύει αυτό που αναφέρει το γνωστό αμερικανικό ανέκδοτο: «Εχουμε περισσότερους αρχηγούς από Ινδιάνους».
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
Ροή Ειδήσεων 
