Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Σήμερα, σε μια χώρα που είναι ουραγός των τεχνολογικών εξελίξεων, που έχει έντονο δημογραφικό πρόβλημα, σε μια χώρα με έντονο παραγωγικό έλλειμμα, η ανάκτηση της προοπτικής μοιάζει για την ώρα περισσότερο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρά με μια πιθανότητα η οποία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Εάν ισχύει η ρήση του Frank Tyger, τότε όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά μεταμφιεσμένες ευκαιρίες. Για να πέσουν οι μάσκες όμως θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα και πριν απ’ όλα εμείς οι ίδιοι, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα.

Και εδώ κατά την άποψή μου συνίσταται και όλη η ουσία του θέματος. Προσωπικά διαφωνώ με την άποψη ότι πρέπει να ξεχάσουμε το παρελθόν μας για να τραβήξουμε μπροστά. Θεωρώ πως πρέπει τα λάθη του κοντινού παρελθόντος μας να μας συνοδεύουν πριν από κάθε νέα μας απόφαση και να αποτελούν σημείο αναφοράς για το αποτέλεσμα που αυτά επέφεραν, πρωταρχικά, στις ίδιες μας τις ζωές. Μόνο μέσα από μια τέτοια παραδοχή ίσως τελικά μπορέσουμε να κατανοήσουμε πως πρέπει επιτέλους να επιλέξουμε εκείνες τις πολιτικές οι οποίες θα μας μετατρέψουν σε μια εξωστρεφή κοινωνία και θα καταστήσουν την οικονομία μας μια οικονομία της παραγωγής.

Μόνο μέσα από μια κοινή διαπίστωση για τα λάθη που κάναμε θα μπορέσουμε να φύγουμε μπροστά. Η σημερινή κατάσταση όμως, η οποία είναι γεμάτη από δυσκολίες όπως είναι οι διαρκείς αυξήσεις στη φορολογία, το εχθρικό επιχειρηματικό περιβάλλον, οι παράλογες καθυστερήσεις στην εκδίκαση υποθέσεων στη Δικαιοσύνη, το παρωχημένο και προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα και μια σειρά από καθημερινά άλλα θέματα σε επίπεδο διαβίωσης, μας έχουν φυλακίσει σε ένα καθεστώς μιζέριας, μεμψιμοιρίας και αδράνειας, μετατρέποντάς μας σε οπαδούς απαισιοδοξίας ως προς το τι μπορούμε να πετύχουμε και ως λαός και ως χώρα.
Αντί η χώρα μας να αποτελεί πρώτα και πριν απ’ όλα για εμάς τους ίδιους τόπο διαμονής, εργασίας και επένδυσης είναι – σήμερα που μιλάμε- η χώρα των χαμηλών μισθών και των ξεπερασμένων δεξιοτήτων. Σε μια τέτοια χώρα ποιος νέος που έφυγε θα θελήσει να επιστρέψει και ποιος επενδυτής θα ρίξει τα λεφτά του;

Ομως όσο εχθρικό και αποτρεπτικό και εάν είναι το τοπίο σήμερα στη χώρα μας, η χώρα μας εύκολα μπορεί να αλλάξει από ένα τόπο δυσκολιών σε ένα τόπο ευκαιριών. Οι ψηφιακές τεχνολογίες, οι οποίες σήμερα δεν αξιοποιούνται στο βαθμό που θα έπρεπε ούτε από το κράτος ούτε από τις επιχειρήσεις, οδηγούν σε απώλεια ευκαιριών εκσυγχρονισμού και αξιοποίησης δεδομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των big data, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να χαραχθούν και να υλοποιηθούν καλύτερες δημόσιες πολιτικές οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην παροχή ποιοτικότερων δημόσιων αγαθών στην Παιδεία, την Υγεία, τη Δικαιοσύνη.

Οπως είπαμε όμως και παραπάνω, για να καταλάβουμε την αξία όλων όσα προαναφέραμε και για να μπορέσουν τελικά να συμβούν, βασική προϋπόθεση είναι να μην ξεχνάμε το κοντινό παρελθόν που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, όχι για κάποιο άλλο λόγο, απλά γιατί όπως έτεινε να υποστηρίζει και ο φιλόσοφος, «Οποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]