Γράφει ο Ιωάννης Γ. Σαρίδης*

Τα ηρωικά κατορθώματα των Ελλήνων κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν εξασφαλίσει στην Ελλάδα μια θέση στο τραπέζι των νικητών, όταν θα κάθονταν να μοιράσουν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Δυστυχώς όμως την ώρα που όλος ο υπόλοιπος πλανήτης πανηγύριζε την λήξη του πολέμου, εμείς εδώ στην Ελλάδα τρωγόμασταν μεταξύ μας. Αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να μην εκπροσωπηθεί ποτέ σωστά στον σχεδιασμό της μεταπολεμικής Ευρώπης. Οι συνέπειες υπήρξαν τραγικές και συνεχίζουμε να τις βιώνουμε έως και σήμερα. Άλλωστε όπως είναι γνωστό στους Έλληνες ήδη από την Οδύσσεια: τα αγαθά των απόντων, τα χαίρονται οι… παρόντες!

Ο βόρειος γείτονας μας λοιπόν, ο στρατηγός Τίτο, όντας παρών, σε εγρήγορση και αντιλαμβανόμενος την αδυναμία των Ελλήνων είχε εκφράσει τότε με σαφήνεια τις προθέσεις του να φτάσει την χώρα του, την Γιουγκοσλαβία «της καρδιά του», μέχρι την Θεσσαλονίκη. Για να έχει την δικαιολογία μάλιστα μια μέρα να επιτεθεί στην Ελλάδα φρόντισε να δημιουργήσει ένα εργαλείο αναθεωρητισμού των βαλκανικών συνόρων. Και το έκανε αυτό την ώρα που στην Ελλάδα αδελφός σκότωνε αδελφό.

Το εργαλείο αυτό ο δαιμόνιος μακαρίτης στρατηγός Τίτο το έφτιαξε με μια και μόνο ελληνική λέξη. Την λέξη Μακεδονία. Πήγε και με αυθαίρετο τρόπο ονόμασε έτσι – Μακεδονία- ένα από τα ομόσπονδα κρατίδια που αποτελούσαν τη νεοσύστατη Γιουγκοσλαβία. Κανείς Έλληνας δεν διαμαρτυρήθηκε τότε. Τότε που έπρεπε δηλαδή. Είπαμε… Εμείς τότε είχαμε άλλες δουλειές. Ξεσκίζαμε τις σάρκες μας.

70 χρόνια μετά κάποιοι έκριναν ότι αφού αυτό το εργαλείο αναθεωρητισμού κατόρθωσε να επιβιώσει (με διάφορους τρόπους) μέχρι και σήμερα, δεν αξίζει να το καταστρέψουν. Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί μια μέρα να φανεί χρήσιμο. Άλλωστε είναι πολυεργαλείο… Επειδή έμεινε ορφανό για πολύ καιρό (από τότε που πέθανε ο Τιτο, από τότε που διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία) έχει αποκτήσει πολλές και διαφορετικές χρήσεις. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να επικαλεστεί την λέξη Μακεδονία πιά στα Βαλκάνια και να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Ο οποιοσδήποτε…

Με δεδομένο μάλιστα ότι αυτοί οι οποίοι τους ανήκει δικαιωματικά η λέξη  Μακεδονία -οι Έλληνες-  ΔΕΝ έχουν επιδείξει καμία διάθεση αλυτρωτισμού, δεν υποστήριξαν ποτέ κανέναν απολύτως αναθεωρητισμό και δεν έχουν διατυπώσει ποτέ ουδεμία εδαφική διεκδίκηση, γίνεται αντιληπτό πως αυτό το εργαλείο αναθεωρητισμού πηγάζει μεν από μια ελληνική λέξη αλλά ουδεμία άλλη σχέση έχει με την Ελλάδα. Αποτέλεσμα είναι να το διεκδικούν και να το εκμεταλλεύονται όλοι οι υπόλοιποι εκτός των Ελλήνων. Έγιναν με λίγα λόγια τα Σκόπια «πεδίο αντιπαράθεσης των μεγάλων δυνάμεων».

Όλα αυτά και άλλα τόσα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται χωρίς η Ελλάδα να μπορεί να κάνει το παραμικρό για να καθορίσει τις εξελίξεις. Έμεινε μόνη να φωνάζει αυτό που ξέρουν και οι πέτρες αλλά για δικούς τους λόγους μέχρι και οι πέτρες αποφάσισαν να αγνοήσουν. Πως δηλαδή η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική. Κανείς δεν απαντά στο ερώτημα: Μα γιατί κάποιοι που ΔΕΝ είναι Έλληνες να επιμένουν να θέλουν να «αυτοπροσδιοριστούν» με μία ελληνική λέξη; Δεν έχουν δικές τους λέξεις, στην δική τους γλώσσα να διαλέξουν μία; Ψιλά γράμματα…

Η Ελλάδα ένα πράγμα μπορούσε να κάνει σε όλη αυτή την ιστορία. Να βγάλει τα μάτια της μόνη της. Και το έκανε. Την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019, η ελληνική Βουλή, με την ψήφο 153 ελλήνων βουλευτών, έπραξε το αδιανόητο. Αποφάσισε να αναγνωρίσει αυτό το εργαλείο αναθεωρητισμού δίνοντας τροφή στον εθνικισμό στα Βαλκάνια και αποδεχόμενη δια της υπογραφής της, πως η λέξη Μακεδονία είναι ελεύθερη πιά προς διεκδίκηση, από όποιον θέλει να την διεκδικήσει. Ο οποιοσδήποτε πλέον μπορεί να αποφασίσει να κάνει το οτιδήποτε “…εις το όνομα της Μακεδονίας, του Μακεδονικού λαού, της Μακεδονικής ταυτότητας, των απανταχού υποδουλωμένων και καταπιεσμένων Μακεδόνων…».

Οι δικαιολογίες είναι έτοιμες λοιπόν. Και με την υπογραφή της Ελλάδας. Τώρα μάλλον περιμένουμε όλοι να … «ωριμάσουν οι συνθήκες» σε μια περιοχή του κόσμου γνωστή ως «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης». Και εμείς περιμένουμε όντας ο «πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης» στη γύρω περιοχή… Τι να σημαίνει άραγε αυτό;

*Ο Ιωάννης Γ. Σαρίδης είναι βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με την Ένωση Κεντρώων