Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ή να θεωρήσω την ανακοίνωση ως επιχείρηση κατευνασμού του Κλήρου και του χριστεπώνυμου λαού για τη μυστική διαπραγμάτευση που σημαίνει, εν τοις πράγμασι, είδος ομηρίας των ιερέων;

Είναι κωμικό η Εκκλησία να συμφωνεί με την κυβέρνηση Τσίπρα πως η καταβολή του μισθού των ιερωμένων αποτελεί το απαύγασμα των διακριτών ρόλων Εκκλησίας και κράτους.

Ταυτόχρονα, απογοητευτικό η ηγεσία της Εκκλησίας να θεωρεί ότι προάγεται η αυτονομία της με το να καταβάλλονται -αν θα καταβάλλονται- οι μισθοί στους ιερείς με τη διαμεσολάβησή της.

Την «προχειρότητα» την οποία επισημαίνει τακτικά ο Αρχιεπίσκοπος, εμείς την επισημαίνουμε ειδικώς για τη διθυραμβική συνάντηση Εκκλησίας και πρωθυπουργού.

Μήπως ελήφθη πρόνοια για τις συντάξεις των ιερέων; Μήπως ελήφθη πρόνοια για το ασφαλιστικό ταμείο τους; Και ποια η διαφορά ανάμεσα στον ιερέα-δημόσιο υπάλληλο και στον ιερέα που θα εισπράττει από το κράτος -διά της Εκκλησίας- το μισθό του;

Η Εκκλησία διασώθηκε ανά τους αιώνες από πλείστες όσες δυσμενείς περιστάσεις. Σήμερα, εμφανίζεται να συμφωνεί με την κυβέρνηση αφήνοντας αδιευκρίνιστο τι σημαίνει η ουδετερότητα την οποία προωθεί ο Τσίπρας. Η συνταγματική αλλαγή είναι για να «γλυκάνει» τους οπαδούς του που θέλουν, επιδιώκουν και απεργάζονται τη διάλυση της Εκκλησίας. Η μόνη σταθερά που απέμεινε στην κοινωνία.

Η γερμανική θρησκευτική ουδετερότητα, την οποία προκρίνει ο Προκαθήμενος, σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει προτίμηση σε θρησκεία και αφαιρεί κάθε θρησκευτικό στοιχείο της υπάρχουσας. Αλλά τι προσθέτει η ουδετερότητα όταν το Σύνταγμα επιτάσσει τη θρησκευτική ελευθερία;

Ισχύει για όλους τους Ελληνες, για όλες τις μειονότητες, για όλες τις θρησκευόμενες ομάδες χωρίς περιορισμό. Ενοχλεί τον πρωθυπουργό η διατύπωση «επικρατούσα» θρησκεία; Το επιβάλλει η μακρά Ιστορία της σχέσης της Ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό.

Η Ελλαδική Εκκλησία έχει πολλές -κρυφές και φανερές- πληγές που την ταλανίζουν. O Κλήρος μένει αμέτοχος. Στέκεται στο πλευρό του δεινώς δοκιμαζόμενου λαού, προσφέροντας, σιωπηλά και διακριτικά, «τα σα εκ των σων», στην οκταετία της κρίσης.

Ελπίζω ότι η Εκκλησία πριν καταλήξει στο τι είναι δημόσιο, τι κράτος και τι το ενδιάμεσό τους να συνομιλήσει με τον Ιερό Σύνδεσμο. Ο αυταρχισμός δεν είναι ο ενδεδειγμένος εκκλησιαστικός τρόπος διοίκησης, όταν υπάρχουν οι ιεροί κανόνες της συνδιαλλαγής, της διάκρισης, της αγάπης. Εν κρυπτώ δεν γίνονται συμφωνίες. Μόνον συνωμοσίες…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου