Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Στα  φανάρια το γνωστό σκηνικό. Νέοι και ηλικιωμένοι, Ελληνες και ξένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ζητώντας μερικά σεντς ή  ένα τσιγάρο. Ο αέρας λυσσασμένος αλλά αυτοί εκεί. Δεν φοβούνται ούτε τον αέρα, ούτε την βροχή, ούτε τα χιόνια ούτε τον καύσωνα. Δεν φοβούνται τίποτα από όλα αυτά καθώς άλλα πολύ μεγαλύτερα και σοβαρότερα πράγματα τους ταλαιπωρούν.

Μέσα σε αυτή την εικόνα υπήρχε και μία ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθούσε  να περάσει την διάβαση, αλλά στην Ελλάδα αυτές οι κάθετες γραμμές που υπάρχουν στους δρόμους νομίζουμε ότι είναι κακοτεχνίες και δεν σταματά κανείς.

Το αυτοκίνητο μπροστά μου έκανε την αρχή και έπειτα τον μιμήθηκαν και οι άλλοι δίπλα του. Η γιαγιά άρχισε να βαδίζει και ο βιαστικός τρία αυτοκίνητα πιο πίσω σήκωσε το χέρι του και πάτησε με μανία την κόρνα. Δεν την είδε; Μπορεί! Δεν τον ένοιαζε αν υπήρχε λόγος που έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα; Σίγουρα!

Εκείνη την στιγμή η γιαγιά γύρισε το βλέμμα της και με το χέρι της ακούμπησε την καρδιά της ζητώντας συγνώμη! Ναι, ζήτησε συγνώμη γιατί ήταν αδύνατο για αυτή να περπατήσει πιο γρήγορα και γιατί στην ηλικία της έπρεπε να βγει έξω από το σπίτι της. Ζήτησε συγνώμη από εμάς που σταματήσαμε για λίγα δευτερόλεπτα λες και της κάναμε χάρη.

Ολοι εμείς που καταδικάζουμε την βία με τα τελευταία αλλά και παλιότερα γεγονότα έχουμε καταντήσει να την παράγουμε σε κάθε μας κίνηση. Από το πως βλέπουμε τον διπλανό μας, από το πως οδηγούμε, πως μιλάμε, πως κάνουμε τα πάντα στην ζωή μας.

Η καθημερινότητα μας παρασύρει και η καθημερινότητα είναι γεμάτη βία. Ζούμε με την βία, την αντιμετωπίζουμε και την μεταδίδουμε, οπότε τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν πρώτα εμείς δεν ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη!

Μέχρι τότε ας μην το φωνάξουμε αλλά ας σκεφτούμε πόσα συγνώμη πρέπει να ζητήσουμε εμείς από αυτή την γιαγιά και ας κλάψουμε για την κατάντια μας…

Ο Μιχάλης Μαρδάς είναι αρχισυντάκτης στο ΕlefthεrosTypos.gr

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]