Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Αυθόρμητα έσκυψε για να βρεθεί στο ύψος των παιδιών και να τους μιλήσει, πιάνοντας τα χεράκια τους μέσα από τις τρύπες του σύρματος. Ο φωτογραφικός φακός έπιασε το στιγμιότυπο και ξαφνικά σαν να εξαφανίστηκε όλη η υπόλοιπη επίσκεψή της εκεί. Η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής και μέσα στον καταυλισμό μπήκε και συνομίλησε με τους ανθρώπους που παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί, και κάθε άλλο παρά απόσταση κράτησε απέναντί τους. Αλλά όχι. Τα social media είχαν τη φωτογραφία που τους βόλευε και άρχισαν να βράζουν. Ανώνυμοι και επώνυμοι λογαριασμοί αναμετέδιδαν τη φωτογραφία με υβριστικές λεζάντες και σκληρούς χαρακτηρισμούς, αποδίδοντας στη Φώφη Γεννηματά μια συμπεριφορά που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα, θα πείτε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαστρεβλώνεται η εικόνα ενός πολιτικού. Και δεν εννοούμε από τους ιδεολογικούς αντιπάλους του, αυτό θα ήταν σε κάποιο βαθμό αναμενόμενο και εντός του πολιτικού παιχνιδιού, που πολλές φορές, δυστυχώς, επιφυλάσσει και χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αναφερόμαστε στους «τιμωρούς του καναπέ», τους θερμόαιμους χρήστες του twitter και του facebook που πυροβολούν στα τυφλά και εκ του ασφαλούς, δίνοντας διέξοδο σε μια οργή που τροφοδοτείται από μια αστείρευτη πηγή απαξίωσης και ισοπέδωσης. Οσο πιο μεγάλος ο θυμός τόσο πιο μικρή η διάθεση ενημέρωσης. Αρκεί η αποσπασματική πληροφόρηση από το Διαδίκτυο για να νιώσει κάποιος «ενημερωμένος» και έτοιμος για τη μεγάλη κρίση. Λίγοι, ελάχιστοι, από όσο παρακολούθησα τουλάχιστον, όταν διάβασαν πιο προσεκτικά τις ανταποκρίσεις για την επίσκεψη Γεννηματα στη Μόρια είχαν το θάρρος να το αναρτήσουν και να πουν πως έκαναν λάθος. Οι πολλοί δεν θέλουν να ξέρουν, προτιμούν το θυμό. Είναι βολικός, μοιάζει πιο δίκαιος, ένα εύκολο, ανακουφιστικό ξέσπασμα.

Αυτού του είδους τις αντιδράσεις τις βλέπουμε και στο ασφαλώς πιο σοβαρό περιστατικό, στην τραγωδία που συνέβη στην καρδιά της Αθήνας, με έναν νέο άνθρωπο νεκρό. Αυτόκλητοι δικαστές βγάζουν ετυμηγορία, σπέρνοντας νέους διχασμούς. Ξαφνικά η λέξη νοικοκυραίοι έγινε συνώνυμο του ενόχου και η λέξη ακτιβιστής συνώνυμο του αθώου. Οι μισοί δικαιολογούν τον ξυλοδαρμό ενός πεσμένου ανθρώπου και οι άλλοι μισοί τον αποδίδουν στην ομοφοβία και το ρατσισμό. Λες και γνωρίζονταν από πριν… Επικίνδυνες καταστάσεις, πιο επικίνδυνες και από την οικονομική χρεοκοπία μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]