Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΚΑΝΕΙΣ δεν µπορούσε να φανταστεί πριν από λίγα χρόνια ότι η Λέγκα του Βορρά, η Λεπέν, το AfD και άλλοι ακροδεξιοί πολιτικοί σχηµατισµοί σε όλη την Ευρώπη θα κατάφερναν να συγκεντρώνουν εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, πολύ περισσότερο να συµµετέχουν σε εθνικές κυβερνήσεις. Μετά το σοκ του Brexit, είναι γεγονός πως οι ευρωεκλογές του επόµενου Μαΐου θα αποτελέσουν σηµείο καµπής για το µέλλον της Ε.Ε., καθώς όλα δείχνουν πως οι ακραίες φωνές θα ενισχύσουν την παρουσία τους στο Ευρωκοινοβούλιο.

ΟΛΗ η Ευρώπη δείχνει τροµοκρατηµένη από την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Η άνοδος όµως των ακραίων και αυτοαποκαλούµενων αντισυστηµικών κοµµάτων δεν ήταν τυχαία. Προήλθε από την τεράστια αποτυχία των «συστηµικών» κοµµάτων που κατέχουν εδώ και δεκαετίες την εξουσία. Η αδυναµία εύρεσης λύσεων απέναντι στην οικονοµική κρίση οδήγησε στην πτώση του βιοτικού επιπέδου εκατοµµυρίων Ευρωπαίων, ενώ συγχρόνως η λάθος διαχείριση του προσφυγικού δηµιούργησε έντονες αντιδράσεις.

ΕΤΣΙ κυρίως από τη λαϊκιστική Ακροδεξιά και Αριστερά εφευρέθηκε το εξής και πανοµοιότυπο αφήγηµα «είµαστε το νέο, το άφθαρτο, θα διώξουµε το παλιό και διεφθαρµένο», το οποίο πασπάλιζαν µε µικρότερα τοπικά/εθνικά αφηγήµατα. Κάπως έτσι κατάφερε να µπει και στον Λευκό Οίκο ο Ντόναλντ Τραµπ.

Η ∆ΙΑΠΙΣΤΩΣΗ του Μοσκοβισί, της Μέρκελ, των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών, ακόµα και των εγχώριων «συστηµικών» κοµµάτων της Ν.∆. και του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσαν επί δεκαετίες, ήρθε αρκετά αργά. Η Ευρώπη ξέχασε το κοινωνικό της πρόσωπο. Είναι ένας βαρύς και αργός γραφειοκρατικός µηχανισµός που δυσκολεύεται να κάνει βήµατα προς τα εµπρός. Τα «παλαιά» κόµµατα µέσα από τις απανωτές αποτυχίες τους έδωσαν το χώρο στους λαϊκιστές. Αν υπήρχε διαφορετική και επιτυχηµένη αντιµετώπιση της κρίσης, η Λέγκα του Βορρά θα ήταν ακόµα ένα µικρό κόµµα στα όρια του γραφικού, το AfD δεν θα υπήρχε καν, η Χρυσή Αυγή θα βρισκόταν στο 0,2% της προµνηµονιακής εποχής. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ακόµα θα πάσχιζε να καταφέρει να µπει στη Βουλή.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ σε Ευρώπη και Ελλάδα πάνε ακόµα παλιότερα. Ξεκινούν από τις δεκαετίες της ευµάρειας του ’90 και του 2000, όταν πραγµατικά υπήρχαν λεφτά και έπρεπε να µπουν ξεκάθαροι κανόνες στο τραπεζικό σύστηµα, να εκσυγχρονιστούν οι δηµόσιες υπηρεσίες και να υλοποιηθούν ρηξικέλευθες µεταρρυθµίσεις.

Η ΛΥΣΗ δεν κρύβεται σε µια φοβική αντιµετώπιση λαϊκιστών. Η λύση µπορεί και πρέπει να προέλθει από τα «συστηµικά» κόµµατα, τα οποία όµως πρέπει ουσιαστικά να επανιδρυθούν και να επαναπροσεγγίσουν την κοινωνία δίνοντας όραµα για την επόµενη µέρα. Αν αποτύχουν και αυτή τη φορά, τότε τα λαϊκιστικά κόµµατα -ακροδεξιά και αριστερά- θα ενισχυθούν και άλλο και θα οδηγήσουν την Ευρώπη σε επικίνδυνα µονοπάτια.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]