Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Η οποία βέβαια δεν ήρθε τυχαία, αφού ως διευθυντής του Ινστιτούτου Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας του ΙΤΕ Κρήτης και ως επικεφαλής του Εργαστηρίου Νευρογενετικής διαπρέπει στον ερευνητικό τομέα και αυτό οι Ευρωπαίοι το αναγνωρίζουν. Οι Έλληνες είναι άλλη υπόθεση.

ΠΟΥ ΚΟΛΛΑΕΙ όμως ο εκλεκτός καθηγητής με την Άννα Κορακάκη; Ότι μέχρι πριν από μία εβδομάδα περίπου, όσοι γνώριζαν τον επιστήμονα, άλλοι τόσοι γνώριζαν και την αθλήτρια. Μετρημένοι στα δάχτυλα. Αν και αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη μεμπτό, αφού, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν χρειάζεται ο παππούς στο καφενείο να ξέρει τι γίνεται στα άδυτα της Βιοτεχνολογίας ούτε η γιαγιά τι σημαίνει sport pistol και βολή στα 25 μ. Το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει επαρκής κρατική βοήθεια και υποστήριξη από αυτούς που η δουλειά τους είναι να γνωρίζουν τι εστί Ταβερναράκης και τι κάνει η Κορακάκη. Η πανεπιστημιακή έρευνα αγκομαχά από τα κονδύλια που δεν υπάρχουν και ο αθλητικός κόσμος τρώει αυτογκολ από την προβληματική οργάνωση.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Άννας Κορακάκη, που αγωνίζεται στηριζόμενη στις προσωπικές της δυνάμεις, δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Πριν από την 20χρονη Δραμινή είχαν προηγηθεί πάμπολλοι συναθλητές της οι οποίοι κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στα υψηλότερα βάθρα, με ελάχιστη ή και καθόλου βοήθεια από την επίσημη Πολιτεία. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, όταν η ίδια δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Από τον Στέλιο Μηγιάκη μέχρι τον Πύρρο Δήμα και τον Νίκο Κακλαμανάκη. Η ιστορία του ελληνικού αθλητισμού είναι γεμάτη από τραγελαφικές ιστορίες με πρωταθλητές να μην παίρνουν ούτε καν τα οδοιπορικά τους. Και αν οι Ολυμπιονίκες μας και όλοι εκείνοι που διακρίθηκαν σε παγκόσμιες ή ευρωπαϊκές διοργανώσεις είχαν την ευκαιρία να πουν την ιστορία τους, φανταστείτε τι έχουν να διηγηθούν όλοι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν. Όχι γιατί δεν ήταν το ίδιο καλοί, αλλά γιατί έτυχε να μην είναι στην ημέρα τους ή γιατί δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν τα εμπόδια που ξεπέρασε η Κορακάκη. Όπως, για παράδειγμα, εκείνοι οι αθλητές από την Ορεστιάδα, που για τις προπονήσεις τους πήγαιναν στην Αδριανούπολη της Τουρκίας επειδή το κολυμβητήριο της πόλης είχε κατεβάσει ρολά. Η μετέπειτα αποκατάσταση του προβλήματος προφανώς και δεν αναπληρώνει τις χαμένες ώρες και την ανώφελη κούραση των αθλητών.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ στη Δράμα που γκρεμίστηκε και το οποίο τώρα θα αντικατασταθεί από προπονητικό κοντέινερ, είναι ενδεικτικό της κατάντιας των αθλητικών υποδομών στην Ελλάδα. Η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που φιλοξένησε τις Ολυμπιάδες του 1896 και του 2004, έχει ολυμπιακές εγκαταστάσεις που μαραζώνουν, δημοτικά κολυμβητήρια που δεν έχουν θέρμανση, έχει γυμναστήρια με σπασμένες κερκίδες και ακατάλληλα δάπεδα, έχει απλήρωτους προπονητές, εθελοντές γονείς και ιδιώτες χορηγούς. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ελλάδα, που έχει εκατομμύρια οπαδούς, ισχυρούς προέδρους και το χρήμα ρέει άφθονο -ακόμα και με διαγραφές χρεών από την επίσημη πολιτεία- η τελική εικόνα είναι τραγική. Καταγγελίες για στημένα παιχνίδια, εμπρηστικές δηλώσεις, χούλιγκαν, επεισόδια στα γήπεδα…

ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ είναι η Ελλάδα. Από την οποία έφυγαν περίπου 400.000 χαρισματικοί νέοι άνθρωποι γιατί απαύδησαν. Αλλά ευτυχώς παραμένουν εντός άλλοι τόσοι και ακόμα περισσότεροι, εξίσου υπέροχοι, που το παλεύουν ακόμα. Όπως ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Κακλαμανάκης που έπιασαν κορυφή και την τίμησαν, όπως ο Ταβερναράκης και όπως χιλιάδες νέοι και άγνωστοι ακόμα, ανάμεσά τους τα παιδιά μας, που στο μέλλον θα εξελιχθούν σε κάτι σπουδαίο. Με ή χωρίς τη βοήθεια του κράτους.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου