Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Το στιγμιότυπο ήταν από την κρίσιμη πεντάωρη συνάντηση που είχαν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι την περασμένη εβδομάδα και το αποτέλεσμά της ήταν απλώς να πάρει παράταση ο αγώνας. Σε λίγες ημέρες, στις 17 Ιουλίου, η Ανγκελα Μέρκελ θα κλείσει τα 64 χρόνια, αλλά δύσκολα θα βρει χρόνο και λόγο να το γιορτάσει.

Η ΕΥΡΩΠΗ παρακολουθεί με κομμένη ανάσα τη σοβαρή πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στο Βερολίνο με αιτία το μεταναστευτικό. Η κατάληξη της κρίσης αυτής θα έχει άμεση επίπτωση στη «γερμανική Ευρώπη», αφού, αν κάτι είχε παραμείνει σταθερό τα τελευταία χρόνια, αυτό ήταν η Γερμανία. Την ώρα που στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη άλλαζαν κυβερνήσεις και σημειώνονταν αρνητικές ανατροπές με την άνοδο λαϊκιστών και ακροδεξιών σχηματισμών, η χώρα της Μέρκελ ήταν ο συνεκτικός πυλώνας. Η οικονομική κρίση της Ελλάδας, η πολιτική της Ιταλίας, ακόμα και το Brexit, φαίνονται λιγότερο επικίνδυνα από όσο είναι η πολιτική αστάθεια στη Γερμανία. Ο αγώνας επιβίωσης, λοιπόν, που δίνει η καγκελάριος δεν είναι μόνο δικός της.

ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως στην υπόθεση του προσφυγικού η Μέρκελ είναι με το πλευρό των λογικών και υπερασπίζεται ανθρώπινες πολιτικές αντιμετώπισης των εκατομμυρίων ανθρώπων που βρέθηκαν στη «γηραιά ήπειρο». Ανοιξε τα σύνορα της Γερμανίας υποδεχόμενη ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή θα δεχόταν τρομερές πιέσεις στο εσωτερικό της χώρας της από τους Χριστιανοκοινωνιστές αλλά και το AfD. Ισως, βέβαια, να μην είχε υπολογίσει πόσο ισχυρές θα ήταν αυτές οι πιέσεις, δεδομένου ότι ενισχύονται από την αλλαγή πολιτικής σε άλλα κράτη, όπως στην Ιταλία και την Αυστρία. Το αποτέλεσμα είναι ένα καλοδουλεμένο «εμπόριο φόβου» με τους Ζεεχόφερ, Σαλβίνι, Κουρτς, Ορμπαν να πουλούν αυτό που τρομάζει τις δυτικές κοινωνίες.

«ΕΔΩ ΚΑΙ τρία χρόνια η Μέρκελ αγωνίζεται για μια πιο ανθρώπινη προσφυγική πολιτική. Φυσικά και έκανε λάθη, κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας. Στο μεταξύ όμως αναγκάστηκε να υιοθετήσει σκληρή γραμμή. Η πεποίθησή της ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται βοήθεια δεν έχει όμως αλλάξει», γράφει η Ινες Πολ στην «Deutsche Welle», αλλά προειδοποιεί: «Η υλοποίηση των συμφωνηθέντων όμως θα είναι δύσκολη. Η προστασία που θα προσφέρουν στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τα σχεδιαζόμενα συρματοπλέγματα και τα κέντρα τράνζιτ θα είναι πρόσκαιρη. Σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν βιώσιμη λύση».

ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Οι πλατφόρμες μετεπιβίβασης που ανακοίνωσαν στη Σύνοδο Κορυφής, τα κλειστά κέντρα τράνζιτ που συμφώνησαν Μέρκελ-Ζεεχόφερ, οι διμερείς που «έκλεισαν» με Ελλάδα και Ισπανία είναι όλες συμφωνίες που επιτεύχθηκαν με το ζόρι, άρα είναι θνησιγενείς, και είναι όλες αόριστες, άρα ανοιχτές σε οποιεσδήποτε ερμηνείες και παρερμηνείες. Κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς θα φτιαχτούν τα νέα κέντρα ή οι πλατφόρμες, κανείς δεν γνωρίζει τον αριθμό των προσφύγων, σύμφωνα με τα δεδομένα που θα προκύψουν, ούτε και τα κράτη στα οποία θα γίνουν οι επαναπροωθήσεις. Ακόμα χειρότερα κανείς δεν γνωρίζει πότε και πώς θα αναθεωρηθεί η Συμφωνία του Δουβλίνου, αλλά και τι θα προκύψει από τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου.

ΠΟΛΛΟΙ εκτιμούν πως η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα κυριαρχείται από λαϊκιστές και αντιευρωπαϊστές, ενώ κρίσιμο είναι και ποιο θα είναι το πρόσωπο που θα διαδεχθεί τον Γιούνκερ στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα είναι, άραγε, μια γυναίκα; Θα μπορούσε μήπως αυτή η γυναίκα να είναι η Ανγκελα Μέρκελ; Αγνωστο. Πάντως, αυτοί που προδικάζουν τον πολιτικό της θάνατο ας μη βιάζονται τόσο. Η κόρη του πάστορα, που ξεκίνησε από τη φτωχή Ανατολική Γερμανία για να γίνει η μακροβιότερη καγκελάριος της ενωμένης Γερμανίας, είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. «Too hard to die», που θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]