Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Από τις αίθουσες των δημοτικών και των περιφερειακών συμβουλίων μέχρι τις τοπικές συνελεύσεις κατοίκων, τα θέματα που απασχολούν τις μικρές/μεγάλες γειτονιές μετατρέπονται εύκολα σε εστίες ανάφλεξης. Το ισχύον εκλογικό σύστημα διαφύλασσε μέχρι σήμερα σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων μέσω της πλειοψηφίας. Η απλή αναλογική που καθιερώνει στις αυτοδιοικητικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ανατρέπει αυτή τη δυνατότητα, εισάγοντας τους ΟΤΑ σε μια παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας, ακόμα και ακυβερνησίας.

Οι συντάκτες του νομοσχεδίου «Κλεισθένης Ι» έντυσαν με ωραίες φράσεις τη νέα εποχή. Υποστηρίζουν ότι η αναλογική συγκρότηση των συμβουλίων θα λειτουργήσει «παιδευτικά», καταργώντας στην ουσία την έννοια των συμπολιτευόμενων και των αντιπολιτευόμενων συμβούλων, και θα υποχρεωθούν άπαντες να μπουν στη «βάσανο του δημοκρατικού διαλόγου». Θα είναι δηλαδή όλοι μια μεγάλη, ωραία παρέα. Θα λέει ο Μπουτάρης «σωστή η συμφωνία για το Μακεδονικό» και θα απαντά ο Καλαφάτης «για να το λες εσύ, Γιάννη μου, έτσι θα είναι». Αντίστοιχους συναινετικούς διαλόγους μπορούμε να φανταστούμε στο δημαρχείο της Αθήνας, του Βόλου κ.α.

Αλλά αν ήταν μόνο η απλή αναλογική, το πρόβλημα θα είχε συγκεκριμένες διαστάσεις. Ομως το νομοσχέδιο προβλέπει μεταξύ άλλων και την «ενδυνάμωση της λαϊκής κυριαρχίας» μέσω των δημοψηφισμάτων. Ομως, αν στην αρχαία Αθήνα η άμεση δημοκρατία του Κλεισθένη είχε διαφορετική υπόσταση και δυνατότητες λόγω του αριθμού των πολιτών, στις σύγχρονες πόλεις-κράτη τα δεδομένα είναι άλλα. Αναφέρεται λοιπόν στο νομοσχέδιο, αρκετά αόριστα, πως την πρωτοβουλία για διεξαγωγή δημοψηφίσματος θα μπορεί να έχει η λαϊκή πρωτοβουλία με «αίτημα ενός ικανού, όχι όμως απαγορευτικού, αριθμού εκλογέων του οικείου ΟΤΑ». Πώς θα οριστεί ο αριθμός αυτός; Και ποια θα είναι η δύναμη που θα έχει στις αποφάσεις των συμβουλίων; Προβλέπει ακόμα και συμβουλευτικά δημοψηφίσματα για θέματα που δεν ανήκουν στη στενή αρμοδιότητα των δήμων ή των περιφερειών.

Από τη μία δηλαδή θα έχουμε συμβούλια που θα αγωνίζονται να καταλήξουν σε μια απόφαση και από την άλλη ομάδες πολιτών που θα ζητούν να μπλοκάρουν ή να επηρεάσουν τις όποιες αποφάσεις μέσω της πίεσης που ασκεί ένα δημοψήφισμα. Τι θα γίνει άραγε στην περίπτωση οργανωμένων υποκινήσεων από ακραίες ομάδες; Αν κάποιοι τεχνηέντως θέσουν θέμα, π.χ., απομάκρυνσης των προσφυγόπουλων από το πρόγραμμα εκπαίδευσης; «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]