Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Αλλά με πρώτο τον «ηγέτη», τον σχεδόν ήδη υποψήφιο για… Νόμπελ, ο οποίος από τις προσεκτικά επιλεγμένες Πρέσπες -όπου συναντώνται η εξέγερση του Ιλιντεν και ο «Δημοκρατικός Στρατός»- δεν έκρυβε τη χαρά του. Υπογράφοντας και παραδίδοντας, είναι βέβαιο, ότι στο μεγαλοπιασμένο μυαλό του χόρευε τρελά η ιδέα πως είχε πάρει και μια ρεβάνς για την ήττα στον Εμφύλιο. Άλλωστε, όσα είχαν πει στη Βουλή κυρίως η Σ. Αναγνωστοπούλου και ο Ε. Τσακαλώτος δεν άφηναν περιθώρια παρερμηνείας και για τον «ταξικό-διεθνιστικό» χαρακτήρα που έχει η συμφωνία με την ΠΓΔΜ. Ίσως γι’ αυτό όταν ο Ζ. Ζάεφ έλεγε παρουσία του «οι δύο λαοί των Μακεδόνων και των Ελλήνων», εκείνος συνέχιζε να χαμογελά με το ύφος που έχει κάποιος που ή δεν καταλαβαίνει ή ολοκληρώνει ψυχρά το συμβόλαιο που έχει αναλάβει…

ΤΗΝ ΙΔΙΑ στιγμή τα «αριστερά ΜΑΤ» είχαν αποκλείσει με εντολή Τόσκα τον βασικό δρόμο που οδηγούσε στις Πρέσπες. Ο «ετερόκλητος όχλος» και οι «ακροδεξιοί» δεν έπρεπε να έχουν πρόσβαση στις Πρέσπες. Δεν μπορούσαν να γίνουν ταυτοχρόνως στις Πρέσπες ένας γάμος και μια κηδεία. Και κυρίως δεν μπορούσε να χαλάσει η γιορτή. Γι’ αυτό όταν στο Πισοδέρι της Φλώρινας -λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις Πρέσπες-κάποιοι που αντιδρούσαν στο αλισβερίσι Τσίπρα-Ζάεφ προσπάθησαν να περάσουν τον αστυνομικό κλοιό, έφαγαν το ξύλο της χρονιάς τους. Αγριο και πολύ ξύλο. Αλλά και υπερβολικά πολλά δακρυγόνα. Οι διαδηλωτές πνίγηκαν στα δακρυγόνα, ακόμα και μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Ψέκασαν με χημικά ακόμα και γυναίκες και παιδιά. Ενώ στα νοσοκομεία της Φλώρινας και της Καστοριάς διακομίστηκε άγνωστος αριθμός ατόμων με έντονα αναπνευστικά προβλήματα, αλλά και τραύματα από χτυπήματα με κλομπ στο κεφάλι και στο σώμα.

ΜΕΓΑΛΟ το κοντράστ, τεράστιες οι αντιφάσεις και οι αυτοακυρώσεις. «Γάμος» και χαρές στις Πρέσπες, κηδεία και αιματοκύλισμα στο Πισοδέρι. Ο «κατασταλτικός μηχανισμός» του κράτους, ο «ορκισμένος στόχος» του ακτιβιστικού ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τελικά ο «μέγας προστάτης» της «γιορτής των προθύμων» στις Πρέσπες. Τα όποια απομεινάρια «αριστερής ψυχής» κι ανθρώπινης αξιοπρέπειας παραδόθηκαν, όπως παραδόθηκαν κάποτε τα όπλα στη Βάρκιζα. Ειρωνεία της μοίρας; Ή η «εκδίκηση της γυφτιάς»; Η ζωή δεν θα το αφήσει αναπάντητο κι αυτό το ερώτημα.

ΕΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ήδη όμως σε κάτι άλλο. Ποτέ ξανά δεν υπήρξε τόσο απροκάλυπτη παρέμβαση του «ξένου παράγοντα» στη διαπραγμάτευση ενός τόσο κρίσιμου εθνικού θέματος. Εξωθεν πιέσεις και παρεμβάσεις υπάρχουν πολλές στην Ιστορία της χώρας. Αλλά ποτέ δεν έγιναν τόσο χοντροκομμένα και απροκάλυπτα. Και ποτέ δεν είχαν τόσο άμεσο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και οι κ.κ. Τσίπρας και Κοτζιάς δεν προλάβαιναν να μαζεύουν συγχαρητήρια από το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., τον ΟΗΕ, το ΔΝΤ, τη Γερμανία κι όλους όσοι εξασφάλισαν τις επιδιώξεις τους, χάρις στις φιλότιμες προσπάθειες των «πιο προθύμων ever».

ΟΥΔΕΙΣ άλλος πρωθυπουργός της χώρας στη Μεταπολίτευση δεν υπήρξε τόσο «άνθρωπος» άλλων. Και ουδείς άλλος εξυπηρέτησε τόσο πολύ αλλότρια συμφέροντα και όχι της χώρας του. Γιατί όχι και Νόμπελ λοιπόν; Ο Α. Τσίπρας, πρώην «μνημονιοσχίστης» και «νταουλιέρης των αγορών», είναι τώρα το «καλύτερο» και «πιο αγαπημένο παιδί» των πρώην «φονιάδων» και των πρώην «μακελάρηδων της Ευρώπης». Ολα εντάξει, αφού όλα γίνονται. Εκτός από ένα: Με θεσμικά κόλπα, κοινοβουλευτικά τερτίπια, πολιτικές αγυρτείες κι έναν τραγικά εκτεθειμένο σαλτιμπάγκο της πολιτικής για σύμμαχο, μπόρεσε να υπογράψει. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει, όση βοήθεια και να στείλει το «ιππικό», όσους διεθνούς βεληνεκούς τεμενάδες κι αν του κάνουν οι χορηγοί του, είναι η λαϊκή κρίση. Η οποία, όπως δείχνουν και οι μετρήσεις κι όπως πλανάται παντού, όσο το «αριστεροδέξιο καραβάνι» προκαλεί τόσο πιο αμείλικτη θα είναι. Και η βλαχομπαρόκ γιορτή των Πρεσπών θα μείνει ως μνημείο της πολιτικής ελαφρότητας των «σύγχρονων Κίσινγκερ», που νόμισαν ότι γίναν κάποιοι άλλοι…

Κοιτάζονται στον καθρέφτη;

Οτι ζούμε μέρες ξετσιπωσιάς και πολιτικού τυχοδιωκτισμού είναι απολύτως σαφές. Οτι ζούμε σε ανήθικους καιρούς είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Οτι ζούμε στον αστερισμό της κωλοτούμπας είναι παγκοσμίως γνωστό πια. Ομως κι ο πολιτικός σαλτιμπαγκισμός έχει τα όριά του. Ο Π. Καμμένος είναι «μια ιστορία από μόνος του». Καμία πολιτική φαιδρότητα εκ μέρους του δεν προκαλεί πλέον την παραμικρή εντύπωση. Ικανός κι έτοιμος για όλα. Αλλά ο Ν. Φίλης; Ενα από τα πιο σοβαρά και συνεπή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς μπορεί την Παρασκευή να λέει «έξαλλος» να φύγει από την κυβέρνηση ο Π. Καμμένος και την ΚΥΡΙΑΚΗ το πρωί -ούτε 48 ώρες δεν πέρασαν!- να λέει ότι ο Π. Καμμένος «είναι μια χαρά»; Το μόνο που μεσολάβησε είναι ότι ο Π. Καμμένος δεν του πήρε την καρέκλα. Λες και υπήρχε περίπτωση να ρίξει την κυβέρνηση. Αλλά κάποιοι άνθρωποι, με όσα κουβαλάνε αλλά έχοντας κάποια ιστορία, πώς επιτρέπουν στον εαυτό τους τέτοιο αυτοεξευτελισμό; Πως κοιτάζονται στον καθρέφτη;

Εις τα εξ ων συνετέθησαν…

Δεν τα είχε υπολογίσει ακριβώς έτσι ο Π. Καμμένος, αλλά ο λογαριασμός της «πολιτικής σχιζοφρένειας»-διαφωνώ αλλά ψηφίζω τού βγήκε λίγο μεγάλος. Μέσα σε 24 ώρες, κι είναι ακόμα η αρχή, έμεινε μ’ ένα βουλευτή (Δ. Καμμένος) λιγότερο, μ’ ένα από τα πιο προβεβλημένα στελέχη των ΑΝ.ΕΛ. (Μανταλένα Παπαδοπούλου) μείον και με δεκάδες στελέχη του κόμματός του να φεύγουν τρέχοντας… Ιδιαίτερα στη Β. Ελλάδα υπήρξε τσουνάμι αποχωρήσεων. Κυρίως από την Πιερία, την Καστοριά, την Καβάλα, τη Δράμα και τη Θεσσαλονίκη. «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον», ιδιαίτερα μετά από τέτοιο κραυγαλέο εμπαιγμό και τέτοιο ρεσιτάλ αναξιοπρέπειας.

Κωλοτούμπα και για το δημοψήφισμα

Πάνω στις «δάφνες» της… τεράστιας διπλωματικής «επιτυχίας» με τα Σκόπια, ο Α. Τσίπρας με μια συνέντευξή του στη γερμανική «Die Welt» «παρέδωσε και τα κλειδιά» στην Α. Μέρκελ. Αποθέωσε τη… «μάνταμ» για την πολιτική της στο προσφυγικό, δικαίωσε τον πρ. πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Α. Γεωργίου, που τον σέρνουν στα δικαστήρια 4 χρόνια (…προαπαιτούμενο της τρόικας για να κλείσει η συμφωνία), και έκανε και τη νέα τεράστια κυβίστηση: Εστω και δειλά παραδέχεται ότι το δημοψήφισμα του 2015 ήταν λάθος! Αραγε οι «χορευτές του Συντάγματος» και οι εξαπατημένοι της πολιτικής χαρτοπαιξίας πώς να νιώθουν;

Απορίες

1. Όλοι τους μαζί έχουν τη μισή ψυχή της Α. Κορακάκη;
2. Γιατί να μη ζει η Αλίκη να τραγουδήσει στις Πρέσπες το «Μες σ’ αυτή τη βάρκα είμαστε μονάχοι»;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]