Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Το σημαντικό για όσους πήραν μέρος στη διαπραγμάτευση ήταν να υπάρξει συμφωνία μέχρι τις συνόδους κορυφής της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Σε αυτό έδωσαν περισσότερο βάρος παρά στη «συμφωνία». Γιατί ουσιαστικά συμφωνία δεν υπάρχει. Υπάρχει ένας οδικός χάρτης υποσχέσεων, οι οποίες, αν και εφόσον πραγματοποιηθούν, οδηγούν σε συμφωνία.

ΑΥΤΗ είναι και η μεγάλη παγίδα που κρύβεται πίσω από τις θριαμβολογίες. Ας υποθέσουμε ότι η υποτιθέμενη συμφωνία είναι άριστη για τα ελληνικά συμφέροντα. Ή ας υποθέσουμε ότι τα Σκόπια απαρνούνταν ακόμα και τη «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα. Και πάλι η οποιαδήποτε συμφωνία θα είχε γκρίζες ζώνες με τον τρόπο που προβλέπεται ότι θα υλοποιηθεί.

Η ΕΛΛΑΔΑ ανοίγει τις πόρτες στα Σκόπια για να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ, χωρίς καν να γνωρίζει την έκβαση του δημοψηφίσματος, το εύρος των συνταγματικών αλλαγών και το ποσοστό εκπλήρωσης των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει η κυβέρνηση Ζάεφ.

ΝΑ το πούμε πιο απλά, η δουλειά γίνεται ανάποδα από ό,τι θα έπρεπε. Κανονικά ο οδικός χάρτης θα έπρεπε να προβλέπει να συντελεστούν όλες οι νομικές και συνταγματικές αναθεωρήσεις στη γειτονική χώρα και ύστερα από δύο, τρία, πέντε χρόνια, αν και εφόσον είχαν γίνει όλα, τότε να υπογραφόταν οριστική συμφωνία και τότε η Ελλάδα να έδινε το «διαβατήριο» στα Σκόπια για είσοδο σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ.

ΤΩΡΑ το deal Τσίπρα – Ζάεφ προβλέπει τα ακριβώς αντίθετα. Αν μέσα στην πενταετία εκπλήρωσης των δεσμεύσεων των Σκοπίων κάτι «κολλήσει», μπορεί το Μαξίμου να απαντήσει τι θα συμβεί; Ενώ παράλληλα θα έχει δημιουργηθεί στο εξωτερικό ένα κλίμα πως το Σκοπιανό έχει «τελειώσει»; Η Ελλάδα ξαφνικά θα ζητήσει την… αποπομπή των Σκοπίων από το ΝΑΤΟ ή το μπλοκάρισμα των προενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Ε.Ε.; Η χώρα μας θα κινδυνεύσει τότε να καταντήσει… γραφική σε επίπεδο διπλωματίας, ενώ όλοι μπορούν να κατανοήσουν πως οι διεθνείς πιέσεις θα είναι αφόρητες.

ΟΙ παραχωρήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου… έναντι υποσχέσεων είναι το μεγαλύτερο λάθος αυτής της «συμφωνίας». Ακόμα μεγαλύτερο και από το «Βόρεια Μακεδονία» ή τη «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα. Εκτός αν το Μαξίμου κρύβει κι άλλες παραχωρήσεις και σε λίγα χρόνια διαπραγματευόμαστε ακόμα και το αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, τον μακεδονικό χαλβά, και οι κάτοικοι της Μακεδονίας υποχρεωθούν να αποκαλούνται… Νοτιομακεδόνες. Και ξαφνικά από εκεί που έμεναν στον Βορρά βρεθούν εν μια νυκτί στον… Νότο. Τότε μπορεί να επιβεβαιωθεί και ο τραγουδισμένος από τον Νίκο Παπάζογλου στίχος του Μανώλη Ρασούλη και να «φυσάει βοριάς απ’ το νοτιά»!

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]