Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας*

Όπως όλοι εξ αρχής αναρωτήθηκαν για την περίπτωση του Αμερικανού, μπορεί τάχα ένας ελέφαντας να κινηθεί μέσα σε ένα μαγαζί με πορσελάνες δίχως να τις σπάσει; Εδώ κι ένα χρόνο, παρά την αμείλικτη (συχνά στα όρια της περιφρόνησης) κριτική κι απόρριψη που δέχεται από την πλειοψηφία των σταρ του Χόλιγουντ και την επίσης πλειοψηφία διανοουμένων της Αμερικής, ο Ντόναλντ Τραμπ οδηγεί την πολιτική του μέσα από την οικονομική αντίληψη του deal.

Τα tweets του χτυπούν κατάστηθα τους πολιτικούς, διπλωματικούς ή μιντιακούς του αντιπάλους, αναθεωρούν διεθνείς οικονομικές ή οικολογικές συμφωνίες ή απειλούν εμπορικά προσυμφωνηθέντα με άλλες χώρες προγράμματα. Δεν διστάζει στο Κογκρέσο να χτυπηθεί κατά μέτωπο, ως τα όρια της ρήξης κάποιες φορές, με το ίδιο του το κόμμα, δεν φοβάται να μειώσει εντυπωσιακά τους φόρους περιφρονώντας κάθε προβληματισμό περί προϋπολογισμού. Αυτό το μίγμα «κακών» τρόπων, βιαιότητας και τυφλής ξεροκεφαλιάς, κατά αυτούς που εξ αρχής με λύσσα τον πολέμησαν, θα οδηγούσε σε παγκόσμια καταστροφή και επίσης σε αυτο-τιμωρία της Αμερικής. Κι όμως, ακόμη κι αν σκεφτούμε οτιδήποτε για τον Ντόναλντ Τραμπ, τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν συνέβη.

Η ανάπτυξη όλο και αυξάνεται, η ανεργία όλο και μειώνεται εντυπωσιακά και οι αγορές του χρηματιστηρίου βρίσκονται στο ζενίθ. Η αμερικανική οικονομία επιδεικνύει μια σιδερένια υγεία. Σίγουρα αυτό οφείλεται στις διεθνείς συγκυρίες και στη γενναιόδωρη οικονομική πολιτική της γενικής της τράπεζας. Αλλά -κι αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί- και στην εντυπωσιακή εμπιστοσύνη που δείχνουν οι καταναλωτές και οι επιχειρηματίες, οι οποίοι χειροκροτούν ασυγκράτητοι τον οικονομικό Τραμπισμό. Ο οικονομικός πόλεμος παρά τα ως τώρα λεγόμενα δεν έλαβε ως σήμερα χώρα.

Πιστός στην τέχνη του deal, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πρόεδρος-επιχειρηματίας, συνοδεύει τον στρατιωτικό κι απειλητικό του πολιτικό λόγο με έναν απόλυτο ρεαλισμό. Μετά τις διαλυτικές του ενέργειες ή δηλώσεις ακολουθούν πάντα οι διαπραγματεύσεις. Η μέθοδος αυτή βεβαίως δεν είναι θεωρητικά ακίνδυνη. Κι είναι πολλοί οι διανοούμενοι προφήτες της γρήγορης πτώσης του.

Όμως, είτε πρόκειται για την Κίνα, την Ευρώπη, τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ιαπωνία ή τους Βορειοαμερικανούς γείτονες του, όλα δείχνουν να λειτουργούν. Κανέναν άλλωστε δεν συμφέρει μια μετωπική σύγκρουση κι όλοι συζητούν ακόμη κι αν αμφισβητούν καθετί το προστατευτικό στην αμερικανική οικονομία («Η Αμερική πρώτα» είναι το σύνθημα του Τραμπ).

Μετά πάντως απ’ όσα διαβάζω και είδα προσωπικά στη Νέα Υόρκη, ο οικονομικός οργασμός δεν έχει όρια. Πρόκειται για την επιστροφή του αμερικανικού ενθουσιασμού στην οικονομία και κατ’ επέκταση στην τέχνη, την πολεοδομία κ.λπ., που επηρεάζονται άμεσα.

Οι ΗΠΑ είναι αυτές πια που επιβάλλουν στους συνομιλητές τους τις προτεραιότητές τους. Όλα ξεκινούν από την αμερικανική ατζέντα. Ένας ιδιότυπος πατριωτικός καπιταλισμός (ως απάντηση σίγουρα της Κίνας κ.λπ.) είναι σε εφαρμογή. Και προς το παρόν αποδίδει.

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]