Γράφει η Aννα Παναγιωταρέα

Ο όρος «κλειστή κοινωνία» συμπορεύεται με την απουσία των δομών πρόνοιας ενός κράτους που νομίζει ότι είναι ευρωπαϊκό, έχοντας πολιτικά υπεύθυνο έναν Πολάκη. Μετά από σαράντα χρόνια είναι εφιαλτικό να αναγνωρίζεις ότι το Κωσταλέξι μένει ανίκητο στην ελληνική κοινωνία, κλειστή ή ανοικτή:

Επειδή δεν συμβαίνει στο δικό της το σπίτι. Επειδή ο πατέρας είναι αφἐντης και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.

Επειδή ο συγκεκριμένος είναι ο νταής του Ψυχιατρείου και όλοι λένε: «Γύρευε τη δουλειά σου. Πού να μπλέκεσαι…».

Το «πού να μπλέκεσαι τώρα» είναι αυτό που πρέπει να πολεμηθεί. Είναι ο καθρέφτης όχι μόνον των κλειστών ή ανοικτών κοινωνιών, αλλά και της προσωπικής μας αδιαφορίας για τη διπλανή πόρτα.

Η Λέρος εμφανίζεται και πάλι στην επικαιρότητα με την υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών από «γονείς». Αποτροπιασμός, τραγωδία, άρρωστες καταστάσεις είναι συνήθη κλισέ. Το πρώτο όμως που έπρεπε να ενδιαφέρει αυτούς που τα χρησιμοποιούν είναι γιατί οι υπηρεσίες, που έλαβαν την καταγγελία από εκείνους που δεν έκλεισαν τα μάτια τους στην τραγωδία των παιδιών, δεν ενδιαφέρθηκαν.

Προβληματίζει ότι δύο φορές, το 2016, είχε γίνει καταγγελία στην οργάνωση «Χαμόγελο του Παιδιού». Είναι δυνατόν να ζητούνται αποδείξεις για να παρέμβει στο κολαστήριο; Και μόνον οι ενδείξεις δεν έπρεπε να σημαίνουν συναγερμό;

Τι είδους αποδείξεις έπρεπε να προσκομίσουν οι καταγγἐλλοντες, όταν τα ίδια τα παιδιά ήταν η απόδειξη του μαρτυρίου τους. Το εικοσιτετράχρονο αγόρι από τα χτυπήματα στο κεφάλι, ως νήπιο, παρουσιάζει νοητική υστέρηση, η δεκατριάχρονη έφηβη βαριά κατάθλιψη. Πώς είναι δυνατόν να νοσηλευτεί στο «Παίδων» και μετά από λίγες μέρες «θεραπείας» να επιστρέψει στο κολαστήριο; Ούτε ένας γιατρός, ένας ψυχολόγος, μία κοινωνική λειτουργός δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη της για να της ομολογήσει την κόλαση που βίωνε; Ενας Θεός ξέρει τα τραύματα των δυο άλλων παιδιών.

Αγριεύεσαι με τέτοιες ιστορίες όταν έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αν σκεφτείς πόσες άλλες κλειστές πόρτες σφραγίζουν φρικτά μυστικά. Αγριεύεσαι βλέποντας πώς το πιο εύκολο είναι να σηκώσεις την πέτρα του αναθέματος εναντίον της κάθε Λέρου. Να ξεμπερδεύεις… Και αγριεύεσαι διαπιστώνοντας, για μία ακόμη φορά, ότι το κράτος δεν αποτελεί δίχτυ ασφαλείας. Βρίσκεται στην κορυφή του δείκτη της αδιαφορίας…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]