Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΣΤΗ Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου δεν είναι μόνο τα τρένα που φεύγουν με ακρίβεια δευτερολέπτου. Εκεί οι πολιτικοί, αν δεν κάνουν χαρακίρι, τουλάχιστον παραιτούνται είτε αν αποτύχουν είτε αν πουν ψέματα στο λαό τους. Δεν λέει κανείς ότι θα πρέπει να γίνουμε Ιαπωνία. Ούτε μπορούμε ούτε έχει καν κάποιο νόημα. Πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται ούτε κανείς να κάνει χαρακίρι ούτε βέβαια να «στηθούν κρεμάλες», όπως φώναζαν κάποιοι πριν από λίγα χρόνια. Εδώ το πρόβλημα νοοτροπίας των πολιτικών και των πολιτών είναι πολύ πιο σοβαρό.

ΠΡΙΝ από λίγες ημέρες απήργησαν -όπως είχαν δικαίωμα- μόλις οι 260 από τους 1.845 εργαζομένους στο μετρό, αλλά οι συρμοί δεν κινήθηκαν. Ο δημόσιος οργανισμός όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη από εκατομμύρια πολίτες που ταλαιπωρήθηκαν, αλλά πιθανότατα κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στο μέλλον.

ΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι αρνούνται να αξιολογηθούν αν και έχουν ψηφιστεί τουλάχιστον τρεις διαφορετικοί νόμοι που προβλέπουν την αξιολόγησή τους. Το κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει βάση δεδομένων για να ψηφίζουν οι ομογενείς στις εκλογές και οι λίστες των καταλόγων στα εκλογικά κέντρα, σβήνονται όπως και το 1950 με το… χάρακα, όταν ακόμα και στις τουρκικές εκλογές ψηφίζουν ομογενείς σε εξήντα χώρες καθώς υπάρχουν online εκλογικοί κατάλογοι. Τα ΕΛΤΑ παρακρατούν λεφτά πολιτών που έχουν πληρώσει λογαριασμούς ΔΕΗ. Στα νοσοκομεία εδώ και αρκετές δεκαετίες ζουν και βασιλεύουν τα ράντζα, ενώ αντί να υπάρχει ψηφιακό αρχείο υγείας για όλους τους πολίτες, στοιβάζονται σε σκοτεινά υπόγεια εκατομμύρια χάρτινοι φάκελοι που απλά σαπίζουν.

ΔΕΝ θα μπορούσε να συμβαίνει και κάτι άλλο σε μια χώρα που το 28% των πολιτών πιστεύει ότι μας ψεκάζουν. Σε μια χώρα που το 62% χόρευε τη βραδιά του ψευδοδημοψηφίσματος πιστεύοντας πως έσκισε τα Μνημόνια και τη λιτότητα. Σε μια χώρα που δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει πως χρεοκόπησε οικονομικά πριν από οκτώ χρόνια, γιατί είχε χρεοκοπήσει κοινωνικά πολύ νωρίτερα. Σε μια χώρα που έχει σοβαρές στρεβλώσεις και στον ιδιωτικό τομέα, όπου ακόμα επιβιώνουν αεριτζήδες «επιχειρηματίες». Σε μια χώρα που προτιμά να διαθέτει στο Ελληνικό το μεγαλύτερο πάρκο τσιμέντου της Ευρώπης, αντί να φτιάξει το μεγαλύτερο πάρκο πρασίνου. Σε μια χώρα που επιλέγει να υπερφορολογεί αντί να κόβει δαπάνες.

ΓΙΑ να μην βλέπουμε, όμως, τα τρένα να περνούν πρέπει να μεταρρυθμιστεί η νοοτροπία. Να μπουν κανόνες, να τηρούνται οι νόμοι. Να σταματήσουν οι ψευδαισθήσεις, να προσγειωθούμε έστω κι αργά στην επώδυνη πραγματικότητα. Και πιο σημαντικό από το να αναλάβουν οι πολιτικοί τις ευθύνες τους για το παρελθόν είναι να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το μέλλον. Γιατί αλλιώς θα γκρεμοτσακιστούμε και πάλι «μεθυσμένοι» από χορούς, όπως συνέβη στο Καστελλόριζο την 23ή Απριλίου 2010 και στο Σύνταγμα την 5η Ιουλίου 2015.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]