Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Βάσει των στατιστικών, το μεγάλο άγχος Γάλλων κι Ευρωπαίων είναι το μεταναστευτικό, το οποίο κι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ουσιαστικό θέμα της ταυτότητας.

Οπως μας λένε πηγές της καθημερινότητας η κυρίαρχη γραμμή ρήξης της γαλλικής και ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι το θέμα της μετανάστευσης. Ο γαλλικός νόμος «Ασυλο και μετανάστευση» επανέφερε στην επικαιρότητα την παλιά ιδεολογική διαμάχη που θεωρούσαν πολλοί ότι είχε εκλείψει στη Γαλλία. Παρότι, δε, οι βουλευτές του κόμματος του Μακρόν διαλαλούσαν πάντα το «ούτε δεξιά ούτε αριστερά», εντούτοις, μόλις είδαν τον ανωτέρω νόμο που περιόρισε το παραδοσιακό δικαίωμα του ασύλου, αντέδρασαν έντονα και κάποιοι απ’ αυτούς αποχώρησαν από το κόμμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας.

Ο πρώην σοσιαλιστής βουλευτής Κλεμέντ, που είχε προσχωρήσει στον μακρονισμό ήταν ένας απ’ αυτούς που το ιδεολογικό τους παρελθόν αντέδρασε. Οι παλιές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις ξύπνησαν. Το δείχνει και η ψηφοφορία του νόμου στη Βουλή: 228 υπέρ, 193 εναντίον και 24 απουσίες.

Το μεταναστευτικό είναι πια μια πανίσχυρη πραγματικότητα που αυτόματα στα μυαλά των Γάλλων και Ευρωπαίων πολιτών συνδέεται με τους μετανάστες μουσουλμάνους.

Η Αριστερά, πιο ανεκτική λόγω της διεθνιστικής της ιδεολογίας (σημειώνω: ουτοπίας) υπήρξε πάντα θετική σε αυτό το ζήτημα. Από τηνστιγμή όμως που το κόμμα των Λεπέν μετέτρεψε το θέμα σε κεντρική γραμμή του προγράμματός του, υποχρεώθηκαν και τα άλλα κόμματα να προσαρμόσουν τη γραμμή τους μιας και έμπαινε ζήτημα γαλλικής ταυτότητας. Ειδικά δε από το 1990, η γνωστή φράση «Μετανάστευση, μεγάλη τύχη για τη Γαλλία» προκάλεσε αντιδράσεις και στην Αριστερά. Ο Μίσελ Ροκάρ δήλωσε τότε: «Δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε όλη τη μιζέρια του κόσμου. Η Γαλλία πρέπει να παραμείνει χώρα πολιτικού ασύλου μόνο και τίποτα περισσότερο».

Αλλωστε ο πρωθυπουργός εκείνης της περιόδου στο όνομα της «συνοχής της γαλλικής κοινωνίας» δεν δίστασε να διώξει παρά πολλούς από τους «μετανάστες» που δεν είχαν νόμιμα χαρτιά. Ενώ πολλοί Γάλλοι πολιτικοί δήλωναν ότι ήδη ο αριθμός των νόμιμων είναι τόσο μεγάλος .

Οταν δε η Μαρίν Λεπέν από το 2007 άρχισε να ισχυροποιείται βασίζοντας την πολιτική της στην υπεράσπιση των «ξεχασμένων» Γάλλων, όλοι παρατήρησαν το πιο παράδοξο: απομακρυνόταν από τη φιλελεύθερη γραμμή του πατέρα της στην οικονομία και ταυτιζόταν με τον Μελανσόν που είχε τις ίδιες οικονομικές θέσεις γύρω από το σλόγκαν «ξεκουμπιστείτε».

Οπως και να έχει το μεταναστευτικό παραμένει το κύριο πρόβλημα Γαλλίας και Ευρώπης. Η αρχική ιδέα του πολυπολιτισμού, που θέλει τον καθένα να ζει σ’ άλλη χώρα μόνο στην κοινότητά του, δημιουργώντας έτσι ένα πολυκοινοτικό σύστημα που είναι έτοιμο για πόλεμο και μισητές πράξεις αντιδημοκρατικές, δείχνει να έχει αποτύχει. Τουλάχιστον στην έως τώρα μορφή του.

Αυτό που επανέρχεται ως ουσιαστικό θέμα είναι πλέον η ενσωμάτωση των μεταναστών . Ανάμεσα σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν στην πολυπολιτισμική συνάθροιση και σε όσους αμφιβάλλουν και θέλουν την ενσωμάτωση, διεξάγεται σήμερα ένας άγριος πόλεμος. Και θα είναι για πολύ ακόμα καθότι Γάλλοι και Ευρωπαίοι δεν δείχνουν εύκολα διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το θεμελιακό τους ζήτημα της ταυτότητας.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]