Γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Κατ’ αυτή τη «λογική», που στηρίζεται στον ωφελιμισμό, την ηδονή και τα ένστικτα, έγκλημα θεωρείται η δολοφονία βρέφους, που μόλις βγήκε από την κοιλιά της μητέρας του. Αν όμως η ίδια μητέρα είχε δολοφονήσει το ίδιο άτυχο βρέφος όσο ήταν στην κοιλιά της, θα εθεωρείτο κάτι το φυσιολογικό και ουδείς θα ασχολείτο μαζί της. Το αποτέλεσμα το ίδιο, ο θάνατος του παιδιού, οι συνθήκες θα άλλαζαν κάποιους μήνες. Και όμως η αντιμετώπιση από την κοινωνία και το θεσμοποιημένο κράτος είναι τελείως διαφορετική στις δύο περιπτώσεις.

Οι φόνοι των παιδιών όσο είναι στην κοιλιά της μητέρας τους έγινε κατεστημένη και θεσμοθετημένη κατάσταση. Σε χώρες «προοδευτικές» ο γιατρός που αρνείται, διά λόγους συνειδήσεως, να προβεί στη δολοφονία του αγέννητου ανθρώπου διώκεται ποινικά και απομακρύνεται από την εργασία του. Οι φεμινίστριες γυναίκες εφηύραν «λογικές» για να δικαιολογήσουν την αποτρόπαιη πράξη τους. Λένε πως το βρέφος όσο είναι στην κοιλιά τους είναι μέρος του σώματός τους και έτσι αυτές μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν, ή πως με τη δολοφονία του αγέννητου βρέφους εξασφαλίζουν την ισότητα στο σεξ με τον άνδρα, ή και άλλα παρόμοια…

Το αδύναμο και ανυπεράσπιστο παιδί είναι το θύμα της βαρβαρότητας, που καλλιεργεί η κοινωνία. Θύματα δεν είναι μόνο τα αγέννητα παιδιά, που κατά χιλιάδες θυσιάζονται στον Βάαλ της ηδονής. Θύματα είναι και τα γεννημένα παιδιά. Θύματα είναι όταν παρίστανται σε διαπληκτισμούς, σε ανταλλαγές ύβρεων μεταξύ των γονέων, όταν χρησιμοποιούνται ως μάρτυρες στα δικαστήρια για τις διαφορές των γονέων τους, όταν κάθονται επί ώρες στο κομπιούτερ ή στην τηλεόραση γιατί οι γονείς είναι απασχολημένοι ή απουσιάζουν… Είναι θύματα του κράτους, στο οποίο η κάθε κυβέρνηση τα βάζει σε συνεχή βάσανα αλλάζοντας σε συχνά διαστήματα τα όσα διαλαμβάνονται στην εκπαίδευσή τους και επιχειρεί να διαπλάσει τις ψυχές τους όχι με βάση την παράδοση του λαού, τις αρχές και τα ιδανικά που τον διέπουν, αλλά με βάση την άθεη και υλιστική ιδεολογία της.

Τα παιδιά είναι θύματα και της ραθυμίας εκπροσώπων της Εκκλησίας. Οπου επίσκοποι και πρεσβύτεροι εργάζονται με ζήλο, τότε πλήθος είναι των παιδιών και των νέων που βρίσκουν την Εκκλησία ως «φιλόστοργη μητέρα και πηγή πάσης παρηγορίας», όπως γράφει ο Παπαδιαμάντης. Ο κοσμοκαλόγερος της λογοτεχνίας μας θεωρεί ότι η απραξία της εκκλησιαστικής αρχής οδηγεί στην όξυνση της απομάκρυνσης των Ελλαδιτών από την παράδοσή τους, στο μιμητισμό και στην ξενομανία, «να χάσκει τις προς τα ξένα», στην αλλοίωση των ηθών, στη χαλάρωση της ορθοδόξου πίστεώς τους, στην παραχάραξη της ελληνικής γλώσσας. Η κατάρρευση του κράτους αποτελεί τραγικό γεγονός για το λαό, ο οποίος βιώνει επίσης την καταστροφική απουσία της ποιμαίνουσας Εκκλησίας από αυτόν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]