Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αν είχε κάποιος τη δυνατότητα να παρακολουθήσει χθες σε απευθείας μετάδοση τη συνεδρίαση του ουγγρικού κοινοβουλίου στη Βουδαπέστη, την απονομή του βραβείου Καρλομάγνου στο Aαχεν και τις διαβουλεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης στη Ρώμη, θα πάθαινε… αυτοκτονικό ιδεασμό. Ο καθένας έπαιζε το βιολί του, ζητώντας από τους υπόλοιπους να αλλάξουν και να ενστερνιστούν το δικό του όραμα για την Ευρώπη. Σημεία σύγκλισης περίπου μηδέν, συνεννόηση… φιστίκι, κατά το λαϊκιστί λεγόμενον.

Σαν άλλος Τσάβες με τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», ο Βίκτορ Oρμπαν, ταυτόχρονα με την ανακήρυξή του (για τέταρτη φορά) σε πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, έβγαλε τον επικήδειο της φιλελεύθερης δημοκρατίας και αυτοχρίστηκε πρωτοπόρος της συντηρητικής «χριστιανικής δημοκρατίας του 21ου αιώνα», που «υπερασπίζεται τα σύνορα, αρνείται τις ποσοστώσεις των Βρυξελλών για τους μετανάστες, δέχεται μόνο το κλασικό πρότυπο οικογένειας (άντρας-γυναίκα) και μάχεται για την ανάπτυξη».

Τον Ορμπαν μαζί με τους Πολωνούς, Τσέχους και Σλοβάκους ομολόγους του φωτογράφισε ο Μακρόν στο Ααχεν καταγγέλλοντας τον «ανερχόμενο εθνικισμό εντός των ευρωπαϊκών συνόρων». Ταυτόχρονα ο Γάλλος πρόεδρος πάγωσε την οικοδέσποινα Μέρκελ που τον βράβευσε (!), κάνοντας φύλλο και φτερό τη γερμανική συνταγή «αέναης λιτότητας, πλεονασμάτων που επιτυγχάνονται σε βάρος των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης και αδιαφορίας για την πραγματική σύγκλιση των οικονομιών». Οι Γερμανοί κατάπιαν τη γλώσσα τους και επί της ουσίας τον συνδέουν με Κάιρο.

«Η Ιταλία είναι απίθανο να φύγει από το ευρώ… προς το παρόν», σχολίασε την ίδια στιγμή το Capital Economics, καθώς το δίδυμο των «αντιευρωπαίων λαϊκιστών» Ντι Μάιο-Σαλβίνι, που κέρδισαν τις εκλογές του Μαρτίου, βρίσκονται πολύ κοντά στον σχηματισμό κυβέρνησης. Μια ωραία ατμόσφαιρα…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]