Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ο πρωθυπουργός θα τις προκηρύξει έχοντας εκχωρήσει ένα βασικό πλεονέκτημα που του δίνει ο θεσμικός ρόλος του. Θα τις προκηρύξει χωρίς να αιφνιδιάσει κανέναν. Ή μάλλον και επί το ακριβέστερον, ανάλογα με το πότε θα τις προκηρύξει, οι μόνοι που θα αιφνιδιάσει, περισσότερο ή λιγότερο, είναι οι βουλευτές του και το κόμμα του…

ΚΙ ΑΥΤΟ είναι ένα μεγάλο αδιέξοδο για τον ίδιο τον Α. Τσίπρα, ο οποίος «κοιμάται» όπως «έστρωσε». Ανήσυχα και ταραγμένα. Καθώς κανένα από τα γνωστά σενάρια δεν τον διασώζει από τη μεγάλη ήττα. Αν επιλέξει το ερχόμενο φθινόπωρο, όλοι τον περιμένουν. Και ο ίδιος δεν θα έχει ούτε να δείξει ούτε να πει τίποτα. Το «μεγάλο χαρτί» της «καθαρής εξόδου» κάηκε πανηγυρικά στη μέση της πλατείας, παρισταμένων των Γιούνκερ, Μοσκοβισί, Σολτς, Λαγκάρντ, Γκουρία και λοιπών «δανειστικών δυνάμεων». Και κυρίως κάηκε στη συνείδηση του μέσου Ελληνα, ο οποίος έχει καταλάβει πλέον ότι η έξοδος από τα Μνημόνια με καθεστώς ενισχυμένης επιτήρησης δεν πρόκειται να του βελτιώσει τη ζωή.

ΤΟ ΑΛΛΟ «ισχυρό χαρτί» που προσπάθησε να παίξει -ή να μετατεθεί το νέο κόψιμο των συντάξεων ή το ακόμα καλύτερο να μην ισχύσει- κάηκε στη φωτιά της αναξιοπιστίας του. Οι δανειστές είναι φανερό ότι έχουν απολέσει την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του. Η δε διαφαινόμενη αποτυχία στη λύση του Σκοπιανού εξανεμίζει κάθε «διαπραγματευτική» δυνατότητα του Α. Τσίπρα. Δεν έχει να δώσει για «αντιπαροχή» στους δανειστές τίποτα. Αρα δεν έχει και να περιμένει. Ο Ευ. Τσακαλώτος το ξέρει πάρα πολύ καλά. Το να δώσει ακόμα ένα μερισματάκι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα…

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ του Σεπτεμβρίου, επομένως, είναι ένα καμένο και αναμενόμενο σενάριο. Ισως όχι το χειρότερο για τον Α. Τσίπρα, ο οποίος πλέον έχει να διαλέξει μεταξύ κακών, πολύ κακών και των χειρότερων σεναρίων. Το σενάριο του Μαΐου του 2019 -ταυτόχρονες εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές- μοιάζει χειρότερο από το προηγούμενο. Δεδομένης της περαιτέρω επιβάρυνσης που θα έχει υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ -μεταξύ άλλων- με το κόψιμο των συντάξεων να σκάει στα χέρια του. Η δυσαρέσκεια θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να απορροφηθεί μόνο από την ευρωκάλπη. Αλλωστε αυτό δείχνουν και τα ιστορικά προηγούμενα που υπάρχουν. Αν πάλι επιλέξει μόνο ευρωεκλογές τον Μάιο του 2019, είναι πάρα πολύ εύκολο για την αντιπολίτευση να τις μετατρέψει σε άτυπες εθνικές εκλογές. Και μια μεγάλη ήττα στις ευρωεκλογές οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε καταστροφική ήττα 5 μήνες μετά, στις διπλές εκλογές του Οκτωβρίου 2019. Κι εδώ τα ιστορικά προηγούμενα που υπάρχουν το επιβεβαιώνουν: Το έπαθε και ο Κ. Σημίτης από τον Κ. Καραμανλή και ο Α. Σαμαράς από τον Α. Τσίπρα.

Ο ΜΟΝΟΣ… «αιφνιδιασμός» που μπορεί να κάνει πλέον ο Α. Τσίπρας είναι οι υπερ-πρόωρες εκλογές, τον Ιούνιο. Αν συνειδητοποιήσει ότι η έξοδος από τα Μνημόνια δεν του προσφέρει απολύτως τίποτα, μπορεί να πάει σ’ εκλογές: Με τη μικρότερη δυνατή φθορά -και σίγουρα πριν από την κατάρρευση- να βρει ένα «τρελό αφήγημα» που θα έχει και «σύγκρουση» και «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές (έχει αποδείξει ότι δεν του είναι δύσκολο), να «βάλει και κάποιον φυλακή» και να τάξει λαγούς με πετραχήλια. Το έχει ξανακάνει. Ταυτοχρόνως, κερδίζει: οι συντάξεις να σκάσουν στα χέρια του Κ. Μητσοτάκη, η Ν.Δ. τον Μάιο του 2019 -ένα χρόνο μετά- να έχει μια εκλογική δοκιμασία και ο ίδιος τον Ιανουάριο του 2020 να μπορεί, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, να επιχειρήσει την ανατροπή της «ήδη φθαρμένης» κυβέρνησης, αλά 2015.

ΑΛΛΑ κι αυτό το σενάριο, που μάλλον είναι το καλύτερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν συνιστά αιφνιδιασμό. Ισως το μόνο που του εξασφαλίζει είναι μια ήττα με μεγάλη διαφορά, η οποία όμως θα είναι μικρότερη από τις διαφορές των άλλων σεναρίων…

Το non paper της ντροπής

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι δεν τρέφει κανένα σεβασμό στους θεσμούς. Ομως το κυβερνητικό non paper-απάντηση που προηγήθηκε του τηλεφωνήματος του Β. Μαρινάκη στον Δ. Τζανακόπουλο είναι πρωτοφανές. Ακόμα κι αν είναι διά χειρός Θ. Καρτερού ή Δ. Τζανακόπουλου, έχει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Α. Τσίπρα. Η άτυπη ενημέρωση είναι επίσημη κυβερνητική ενημέρωση. Και οφείλει να σέβεται και τους θεσμούς και το ρόλο ενός πρωθυπουργού και το τεκμήριο της αθωότητας. Δεν είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός μιας χώρας να «τσακώνεται» με οποιονδήποτε, όπως τσακώνονται οι χούλιγκαν στα γήπεδα. Δεν νοείται να χαρακτηρίζει μόνο για λόγους πολιτικής αντιπαλότητας «ναρκέμπορο» έναν επιχειρηματία, χωρίς να έχει αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως επικεφαλής συμμορίας, που δίνει ραντεβού για ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο σκοτάδι. Και σίγουρα δεν μπορεί να εκδίδει δικαστικές αποφάσεις. Οσο χαμηλά κι αν έχουν κατέβει και ο ίδιος και η ολιγομελής παρέα με την οποία κυβερνά, δεν έχει δικαίωμα να ρίξει κι άλλο τη χώρα. Γιατί η χώρα και οι πολίτες της θα υπάρχουν και μετά τον ίδιο.

O ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς «διασπά» τη Ν.Δ.

Σταθερό στοιχείο της στρατηγικής του Μαξίμου είναι η «διάσπαση της Ν.Δ.». Μέχρι τώρα την έχουν «διασπάσει» καμιά… δεκαριά φορές. Καραμανλικοί-μητσοτακικοί, ο Σαμαράς που θα έκανε κόμμα, το Σκοπιανό που θα διέλυε τη Ν.Δ., η Λέγκα του Βορρά είναι μερικά από τα σενάρια τα οποία διακινούνταν από τα υπόγεια του Μαξίμου κι έβρισκαν φιλοξενία σε χρηματοδοτούμενες εφημερίδες ή παρακρατικής φύσεως διαδικτυακά μέσα. Ολα τα σενάρια, εδώ και 2 χρόνια, έχουν βρει ανάπαυση σε κάλαθους αχρήστων. Εκθέτοντας ανεπανόρθωτα και τους εμπνευστές, αλλά και τους διακινητές τους…

Η άλλη εκδοχή…

Η νέα εκδοχή του ίδιου σεναρίου προβλέπει τη δημιουργία νέου κεντροδεξιού κόμματος, από πολιτικά αζήτητα τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως γνήσιοι εκφραστές του καραμανλισμού και της «λαϊκής δεξιάς». Η συνυπογραφή ενός κειμένου από τη διαγραμμένη Κ. Παπακώστα, τον διαγραμμένο Ε. Αντώναρο και τον ξεχασμένο Ν. Καραχάλιο απέκτησε ξαφνικά μυθικές διαστάσεις. Μάλιστα λέγεται ότι συνομιλούν και με άλλες εξέχουσες προσωπικότητες. Ο Φ. Κρανιδιώτης, ο Γ. Καρατζαφέρης και ο Απ. Γκλέτσος είναι μερικοί εξ αυτών, οι οποίοι φιλοδοξούν, προφανώς, να… ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό.

Απορίες

1. Δεκαεπτά διμοιρίες ΜΑΤ στη Μυτιλήνη, δηλαδή μία διμοιρία για κάθε ώρα της «ηρωικής διαπραγμάτευσης»;

2. Από την νομική του Αιγάλεω βγαίνει να μηνύεις κάποιον που κάνει χρήση μαρτυρίας, χωρίς μήνυση του μάρτυρα;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]