Γράφει ο Ιάσων Πιπίνης

Το ίδιο είχε πει και προεκλογικά για να πείσει τους Eλληνες ψηφοφόρους να στηρίξουν τη δική του εναλλακτική πρόταση απέναντι στην πολιτική του Αντώνη Σαμαρά. «Οι φωνές που ξεσηκώθηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στη στρατηγική λιτότητας μέρα με τη μέρα πυκνώνουν και δυναμώνουν. Σήμερα ακούγονται σαν μια δυνατή φωνή, που εκφράζει την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, το 99%, και ζητά αλλαγή επιτέλους στην Ευρώπη», έγραφε ο κ. Τσίπρας στον πρόλογο του βιβλίου του ηγέτη των Podemos, «Διεκδικώντας τη Δημοκρατία».

Ο κ. Τσίπρας πρόσθετε δε πως το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται να ακολουθήσουν και στην Ισπανία. «Στην Ισπανία ετοιμάζεται (το πολύμορφο κίνημα) να κάνει το ίδιο. Αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αναπτύσσεται και δυναμώνει με ταχύτατους ρυθμούς».

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας έπεσε (και σε αυτό) έξω. Το αριστερό κόμμα των Podemos ηττήθηκε σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ισπανία και πλέον, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχει κατρακυλήσει στην τέταρτη θέση. Τρία χρόνια μετά η Αριστερά δεν κυριαρχεί στην Ευρώπη. Το αντίθετο. Κυριαρχούν κεντροδεξιές κυβερνήσεις, ενώ, δυστυχώς, αντί για το «πολύμορφο κίνημα», σε πολλές χώρες ενδυναμώθηκαν η ακροδεξιά και τα κόμματα του λαϊκισμού. Γιγαντώθηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης, της κρίσης των θεσμών και του ευρωσκεπτικισμού. Oπως έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε την Ευρώπη ήταν τόσο ρεαλιστική όσο και το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Πιθανότατα και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε εκ των προτέρων πως δεν αρκούσε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη. Oμως το παραμύθι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπαρασύρει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες εξυπηρετούσε το άλλο παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή με την Αριστερά στο προσκήνιο δεν υπήρχε «ούτε μία στο εκατομμύριο η Μέρκελ να πει όχι» στο σχέδιο του Τσίπρα και του Βαρουφάκη.

Με αυτές τις υποσχέσεις, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, όποτε και αν γίνονταν, ήταν εξασφαλισμένη. Το τεράστιο πολιτικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως ανέτρεψε την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά το 2015, αρνούμενος να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι εκλογές και η περιπέτεια που ακολούθησαν το καλοκαίρι του 2015 ανέκοψαν την πορεία ανάκαμψης της χώρας, με τεράστιο κόστος για τη χώρα.

Αλλωστε, οι Ελληνες πολίτες, κουρασμένοι και οργισμένοι από τα μέτρα λιτότητας αλλά και θυμωμένοι με το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, το πιθανότερο είναι πως ακόμη και αν οι εκλογές γίνονταν στα τέλη του 2015 ή στο τέλος της τετραετίας, πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζαν. Το κόστος όμως για τη χώρα τότε θα ήταν μικρότερο. Η πλειοψηφία του λαού θα του έδινε την εξουσία γιατί είχε πειστεί από τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα αλλάξει την Ευρώπη και θα σκίσει τα μνημόνια. Ή έστω ένιωθε την ανάγκη να το πιστέψει. Ακριβώς όπως συνέβαινε στη Λατινική Αμερική της δεκαετίας του ’70, όπου στις διαδηλώσεις ακουγόταν το σύνθημα: «Θέλουμε υποσχέσεις και όχι πραγματικότητες»…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]