Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης*

Ισως και να φταίει το ότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που οι πολίτες έπρεπε να κατακτήσουν τα δικαιώματά τους. Το ότι έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που οι γενιές σημαδεύονταν από βαρυσήμαντες έννοιες και από τον αγώνα για την κατάκτηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Μπορεί και να οφείλεται στο μεγάλο χάσμα μεταξύ εκείνων των γενεών και των σημερινών. Τότε εάν δεν υπήρχε εναλλακτική έπρεπε να την εφεύρεις, σήμερα αρκεί να υπομένεις!

Πίσω στο σκοτεινό 2015, τότε που τα «Όχι» γίνονταν «Ναι» με ρυθμούς ταχύτητας φωτός, τότε που ο σημερινός πρωθυπουργός στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι υπέγραψαν γιατί «δεν υπήρχε εναλλακτική», τότε διεπράχθη έναν μνημειώδες έγκλημα. Ενας ολόκληρος λαός πίστεψε πως δεν υπήρχε εναλλακτική και εξαναγκάστηκε σε καθεστώς διηνεκούς υπομονής. Υπομονή μέχρι να αλλάξει η Ευρώπη, υπομονή μέχρι να έρθει η ανάπτυξη, υπομονή μέχρι να γυρίσει η ελπίδα, υπομονή μέχρι να τελειώσουν τα Μνημόνια.

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε από το χθες στο σήμερα, στο οποίο όλο και περισσότεροι πολίτες αισθάνονται παγιδευμένοι από ένα δόγμα που καλλιέργησε η σημερινή κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ενα δόγμα τύπου TINA («There Is No Alternative), το δόγμα του «δεν υπάρχει εναλλακτική», το οποίο πνίγει στην πράξη κάθε σκέψη για αντίδραση ή διαφωνία ως προς τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Και να ‘μαστε λοιπόν, μετά από την εξαντλητική υπομονή, έτοιμοι να υποδεχτούμε το νέο παραπλανητικό μύθευμα της σημερινής κυβέρνησης περί «αυτοδύναμης» εξόδου από τα Μνημόνια και ελάφρυνσης του χρέους.

«Τέλος στα Μνημόνια. Εχει ήδη δρομολογηθεί η διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους». Πότε; Σε λίγους μήνες από σήμερα, τον Αύγουστο του 2018, καλώς εχόντων των πραγμάτων και δυστυχώς, για όλους εμάς, η σημερινή κυβέρνηση θα επιχειρήσει για ακόμη μια φορά να μας ρίξει στάχτη στα μάτια, βαφτίζοντας τη νέα μορφή επιτήρησης «αυτοδύναμη έξοδο» και την αποτυχία διαπραγμάτευσης ενός δυσβάσταχτου χρέους, που θα μας ταλανίζει για τις επόμενες δεκαετίες, «ελάφρυνση χρέους».

Την ίδια ώρα που η δίψα της για παραμονή στην εξουσία ενισχύεται από νέες αυταπάτες, προσπαθεί να μας πλασαριστεί ως το πολυπόθητο φως στο τούνελ. Επειδή όμως η ανάγκη να γνωρίζεις είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία να γελιέσαι, κάπου εδώ γεννάται το αναγκαίο ερώτημα: Πώς θα βρεθούν τα 5,1 διισ. για την πληρωμή των «κακών δανειστών», από το 2019, προίκα του 3^ου μνημονιακού δανείου που υπέγραψαν φαρδιά-πλατιά οι σημερινοί κυβερνώντες και με ποιο τρόπο θα πιαστούν οι στόχοι για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022; Μήπως θα προκύψουν από την περαιτέρω αφαίμαξη των Ελλήνων φορολογούμενων πολιτών και από την παράταση της αέναης λιτότητας, δημιούργημα της σημερινής κυβέρνησης; Αέναη λιτότητα συνδυαστικά με ένα δυσβάσταχτο χρέος κάθε άλλο παρά έξοδο από το τούνελ σημαίνουν και κάθε άλλο παρά προσέλκυση σοβαρών και μακρόπνοων επενδύσεων επιφέρουν.

Και για να τελειώνουμε, ώρες που είναι, με την ακατάσχετη κοροϊδία, εναλλλακτική λύση υπάρχει. Υπάρχει μακριά από τη μονοδιάστατη υπερφορολόγηση του Ελληνα πολίτη, μακριά από λογικές και πολιτικές αέναης λιτότητας, μακριά από τη διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια και την ανεργία και μακριά από τον ολοκληρωτικό κρατικό έλεγχο κάθε τομέα της ελληνικής οικονομίας. Συνοψίζοντας, εναλλακτική υπάρχει μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ!

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ ΕΜΠ

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]