Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αλέξη μου! Ιδού ένα καλό σενάριο: «Μπλε BMW κατεβαίνει την Ηρώδου Αττικού. Ο οδηγός της παρατηρεί προσεκτικά: Οχι, δεν υπάρχουν κάμερες και δημοσιογράφοι έξω από το Μαξίμου. Πλησιάζει τη σιδερένια πόρτα. Κατεβάζει το παράθυρο και λέει στον αστυνομικό με νόημα: «Μέσα με περιμένουν». Ο αστυνομικός διαβάζει τη λίστα. Σβήνει το όνομα και πατά το κουμπί. Η σιδερένια πόρτα ανοίγει. Η μαύρη BMW κυλάει μαλακά και παρκάρει μπροστά στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Ο οδηγός της εκστασιάζεται! Αυτή η είσοδος γνώρισε δόξες. Ιδού! Η μέρα του να δοξαστεί…Ο -λέγε με- Νovartis κατεβαίνει από την BMW. Με ήσυχες κινήσεις ανοίγει το πορτμπαγκάζ. Βγάζει τροχήλατο βαλιτσάκι, σάμσοναϊτ, μην τραβά και την προσοχή. Χρώματος προς κυπαρισσί. Σκούρο. Προσπαθεί να το σύρει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Αδύνατον! Το σηκώνει και το ακουμπά στο πλατύσκαλο.

Η πόρτα ανοίγει, λες και κάποιος περιμένει πίσω της. Τον οδηγεί στο σαλόνι:

Στα δεξιά, κύριε.

Ενας άλλος τον ρωτά:

-Θέλετε κάτι; Οχι δεν θέλει.

Ακουμπά το τροχήλατο στο πλάι της πολυθρόνας. Αφήνει το βλέμμα του να πλανηθεί. Αλλιώς τα περίμενε. Το σαλόνι ως τετράστερου ξενοδοχείου. Ταλαιπωρημένα έπιπλα, κουρτίνες δεκαετίας. Η πενία του κράτους μας, σκέφτεται. Πίνακες; Α! Καλά, τους δανείζει η Εθνική Πινακοθήκη… Λίγα λεπτά μετά, μία κυρία τον συνοδεύει στο γραφείο του πρωθυπουργού. Θέλει καφέ ή χυμό πορτοκάλι; Τίποτε, ευχαριστεί.

Τσουλάει το τροχήλατο στα μαυρόασπρα μάρμαρα, περνώντας από το σβηστό τζάκι. Ευτυχώς το γραφείο του πρωθυπουργού έχει δρύινο πάτωμα. Πώς θα το έσερνε στο χαλί; Χαιρετά σεβαστικά και ο πρωθυπουργός τον ρωτά για την εταιρία. Ανεβαίνουν οι πωλήσεις απαντά, ενώ, υπαινικτικά, δείχνει το τροχήλατο. Ανταλλάσσουν δυο λέξεις ακόμη, τυπικές έως αδιάφορες, και σηκώνεται. Αλλά ακριβώς τη στιγμή που έχει «ξεχάσει» το τροχήλατο, πίσω από το τραπεζάκι, ακούγονται φωνές απέξω.

Μεγάλη φασαρία! Ανοίγει η πόρτα με πάταγο: Μπαίνει ορμητικά ο Τσάρλι Τσάπλιν (YES!!!) φορώντας μύστακα και σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη. Κρατά επιδεικτικά δύο ζευγάρια, νίκελ, χειροπέδες και λέει: (το κλασικό):

Σας τσάκωσα, πουλάκια μου…

Υστερόγραφο: Αλέξη μου, ο Μίμης σού υποσχέθηκε ότι θα δούμε τον «ΤΙΤΑΝΙΚΟ»! Αλλά εμείς βλέπουμε… κωμωδία: Τον «μεγάλο δικτάτορα» (ΗΠΑ, 1940), με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Αλλαξοπιστήσαντες και πρώην Καραμανλικοί μπορεί να ξέρουν από… κινηματογράφο;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]