Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Με μελαγχολία διαπιστώνει κανείς ότι, η εποχή που η Τουρκία υφίστατο επανειλημμένες διπλωματικές ήττες, φαντάζει πολύ μακρινή. Ομοίως μακρινή είναι και η εποχή που η Ελλάδα είχε ηγετικό ρόλο στα Δυτικά -και όχι μόνον-, Βαλκάνια. Παρήλθε (ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί), η εποχή που οι Έλληνες αξιωματούχοι απολάμβαναν του σεβασμού και θεωρούντο αξιόπιστοι συνομιλητές της διεθνούς κοινότητος.

Σήμερα οι αναφορές στο Ελσίνκι δεν εγείρουν, όπως παλαιότερα, αντιπαραθέσεις. Δυστυχώς, προξενούν νοσταλγικούς, μελαγχολικούς συνειρμούς για μία επιτυχία ή έστω θετική στιγμή της ελληνικής διπλωματίας, που όμως, δεν δικαίωσε και δεν αξιοποίησε η συνέχεια.

Από μίας πλευράς, ο Τούρκος Πρωθυπουργός επιχειρεί να κερδίσει τις εντυπώσεις στον Ισλαμικό κόσμο και στο εσωτερικό της χώρας του, στην προσπάθεια ενισχύσεως του προφίλ του ως θρησκευτικούς ηγέτη. Έτσι επιτρέπει την ανάγνωση του ιερού Κορανίου εντός της Αγίας Σοφίας. Έναν χώρο ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ένα μνημείο ολόκληρης της Ανθρωπότητας. Και συνέχεια αυτού, αποτελεί και η τελευταία πρόκληση, με τον μουεζίνη, ο οποίος και πάλι, εντός της Αγίας Σοφίας, καλούσε σε προσευχή.

Και ήρθε η πραγματικότητα να χλευάσει, εκείνους οι οποίοι προεδίκαζαν την κακή μοίρα της Τουρκίας, λόγω της αντιπαραθέσεως με Μόσχα και Ουάσινγκτον. Ο «εφέντης» της Άγκυρας, ελίσσεται επιτυχώς και διευθετεί -ικανοποιητικά, μέχρι στιγμής-, τις εντάσεις με την Ρωσική ηγεσία.

Από την άλλη, η Αλβανική Πολιτική ηγεσία πρώτη φορά θέτει επισήμως το θέμα των Τσάμηδων. Ένα ζήτημα, επί του οποίου οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί από την επομένη ημέρα της λήξεως του δευτέρου μεγάλου πολέμου. Παρ’ όλα ταύτα, η Ελληνική πλευρά με μια απλή διατύπωση, περί προσφυγής των αιτούντων σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα, μπορούσε να βάλει τέλος σε κάθε συζήτηση. Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα του παρόντος. Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι σχέσεις μας με την γειτονική χώρα, διολισθαίνουν σε όλο και δυσμενέστερο επίπεδο. Αυτό, αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν συνυπολογισθεί ότι συμβαίνει επί σοσιαλιστικής κυβερνήσεως Ράμα στα Τίρανα και κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα.

Αναπόφευκτα, προβάλει η σύγκριση της σημερινής εικόνας, την οποία παρουσιάζει η χώρα και η θέση της στον διεθνή στίβο, με εκείνη προηγουμένων ετών. Η Ελλάδα, ως χώρα-μέλος της ΕΕ! Εκείνη, που χρηματοδοτούσε προγράμματα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης γειτονικών βαλκανικών κρατών, χρηματοδοτήσεις που προέρχονταν από ίδιους ή/και Ευρωπαϊκούς πόρους! η χώρα που με μία, πανθομολογουμένως, επιτυχή Προεδρία έκανε δυνατή την ένταξη νέων χωρών, στην μεγαλύτερη ιστορικά διεύρυνση της ΕΕ!. Σήμερα, εισπράττει «σφαλιάρες», ακόμη και από εκείνους, των οποίων η ένταξή κατέστη γεγονός, με Ελληνική προτροπή και συναίνεση.

Ενώ οι εξελίξεις στο παγκοσμιοποιημένο και άκρως διαδραστικό διεθνές περιβάλλον ακολουθούν καταιγιστικό ρυθμό και οι συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο είναι περισσότερο από ποτέ, ζωτικής σημασίας και για λόγους εθνικής ακεραιότητας και για λόγους οικονομικής ανάπτυξης, η σύγχρονη Ελλάδα, αρκείται σε παθητικό ρόλο και παρακολουθεί, απλώς, με ένα αμήχανο, ανύπαρκτο στην ουσία υπουργείο εξωτερικών, απομονώνει την χώρα από φίλους και εν δυνάμει συμμάχους και εστιάζει την σύγχρονη προσφορά της στο παγκόσμιο πολιτισμό, διδάσκουσα τους λαούς της οικουμένης να απορρίπτουν την γραβάτα και την τουριστική περιβολή ως εμφάνιση επίσημης αποστολής…