Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ας απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του, αν και οι πρώτες διαπιστώσεις δείχνουν προς τα πού κλίνει η ετυμηγορία. Ιδιαίτερα μάλιστα για τους ευαισθητοποιημένους αλά καρτ αριστερούς που κλαίνε για τις Σκουριές και ωρύονται για τα δέντρα του Ελληνικού, αλλά στην περίπτωση της Σαλαμίνας έψαχναν πρωτίστως αν το πιστοποιητικό αξιοπλοΐας το έδωσε ιδιωτική εταιρία, που τελικά δεν το έδωσε. Αλλά ας επιστρέψουμε στη Σαλαμίνα. Δεν είναι μακριά. Δέκα λεπτά διαρκεί το ταξίδι Πέραμα-Παλούκια. Και από εκεί στο Αιάντειο, στη Φανερωμένη, στα Σελήνια, στην Ψιλή Αμμο και στα Βασιλικά, όπου συμβιώνουν χρόνια τώρα όμορφες παραλίες με πλαστικά μπουκάλια, αρχαία ιστορία με σύγχρονα μεταλλικά κουφάρια, αυθαίρετα λυόμενα με νεόκτιστες βίλες και σουβλατζίδικα με πλαστικές τέντες δίπλα σε μοντέρνα εστιατόρια και κλαμπ.

Η πατρίδα του Ευριπίδη, ο τόπος που επέλεξε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Αγγελος Σικελιανός, εκεί όπου είναι θαμμένος ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, είναι το ασφαλές καταφύγιο για δεκάδες χιλιάδες μόνιμους κατοίκους και μια προσιτή απόδραση για εκατοντάδες χιλιάδες παραθεριστές, παλιούς Πειραιώτες και όχι μόνο, από τα μεσαία και ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Στη Σαλαμίνα δεν χρειάζεται να έχεις υψηλό βαλάντιο για να περάσεις καλά. Οι ξαπλώστρες δεν έχουν αντίτιμο. Οι ταβέρνες προμηθεύονται τα θαλασσινά τους από τους ντόπιους ψαράδες. Στις καφετέριες ο καφές κοστολογείται ως αυτό που είναι, δηλαδή ψημένος σπόρος καφεόδενδρου και όχι ως αφρώδης οίνος.

Αλλά ας μην ωραιοποιούμε την εικόνα, διότι έτσι αθωώνουμε όσους ευθύνονται διαχρονικά για την εγκατάλειψη του νησιού. Η Σαλαμίνα, όπως και η Ελευσίνα, ακολουθεί τη μοίρα όλων των πόλεων που στην αρχαιότητα μεγαλούργησαν αλλά στα σύγχρονα χρόνια απαξιώθηκαν, ταυτίστηκαν με τη βιομηχανική επιβάρυνση και γνώρισαν την εγκατάλειψη από το κεντρικό κράτος. Το μεγαλύτερο νησί του Αργοσαρωνικού παλεύει χρόνια τώρα με την έλλειψη σχεδίου ανάπτυξης, την άναρχη δόμηση, με την παραμέληση των αρχαιολογικών χώρων (τι γίνεται αλήθεια με τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων;), με το παλαιό αποχετευτικό δίκτυο, τους προβληματικούς δρόμους και την εξίσου προβληματική αποκομιδή απορριμμάτων. Τώρα έχει και την πετρελαιοκηλίδα να παλέψει. Σε λίγες ημέρες θα εορταστεί η επέτειος της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας και, τι ειρωνεία, το νησί θα βρίσκεται ξανά σε θέση μάχης.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου