Μπορεί ο Στ. Παππάς να πληροί τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια προκειμένου να αναλάβει μια δημόσια θέση. Μπορεί και όχι. Μπορεί να διαθέτει τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα για τη θέση του διοικητή του ΟΑΣΘ ή οποιασδήποτε άλλη θέση διοίκησης ενός δημόσιου φορέα, μπορεί και να μην τα διαθέτει. Υπάρχουν αρμόδια όργανα της Πολιτείας για να κρίνουν την καταλληλότητα των προσώπων που προτίθεται η κυβέρνηση να τοποθετήσει ως επικεφαλής δημοσίων επιχειρήσεων, οργανισμών και φορέων.

Είναι όμως τουλάχιστον προκλητικό ως φαινόμενο καθεστωτικής αντίληψης και νεποτισμού ο πατέρας ενός υπουργού της κυβέρνησης να διορίζεται σε μια τόσο σημαντική θέση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Γιατί θα ήταν άλλο πράγμα να εκτίθετο στην κρίση του λαού, για παράδειγμα ως υποψήφιος βουλευτής, και να εκλεγόταν, και διαφορετικό το να αναλαμβάνει καθήκοντα διοικητή με απόφαση ενός υπουργού, ενώ ο ίδιος έχει γιο υπουργό.
Και αυτό, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει όραμα για τη μετα-Μνημονιακή εποχή στην Ελλάδα με «αξιοκρατικές» επιλογές, διορισμούς συγγενών και κομματικών φίλων σε θέσεις μετακλητών και διοικητών Οργανισμών και «μπλοκάρισμα», σε συνεργασία με τους συνδικαλιστές, κάθε διαδικασίας αξιολόγησης στο Δημόσιο.

Μπορεί ο κ. Σπίρτζης να υποστηρίζει ότι τη διοίκηση του ΟΑΣΘ αναλαμβάνει ένα «ιστορικό στέλεχος του χώρου με μεγάλη εμπειρία στα οικονομικά», ωστόσο είναι φανερό πως το μήνυμα που στέλνει η κυβέρνηση στην κοινωνία είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι άριστος, αλλά με λίγη τύχη και περισσότερο μέσο θα μπορέσει να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της δημόσιας διοίκησης. Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται την αριστεία και ενδιαφέρεται μόνο για το πελατειακό του σύστημα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου