Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

«Χωρίς αμφιβολία, τα μέλη της “17 Νοέμβρη” είναι αγωνιστές», κατέθεταν οι αυτόκλητοι μάρτυρες-μέλη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ούτε να πεις πως ήταν αυτόπτες στις δολοφονίες ούτε συγγενείς ούτε καν γνωστοί με τους «αγωνιστές» που υπερασπίζονταν. Παρέβλεπαν το ποτάμι αίματος που είχε χυθεί από τους «αγωνιστές» και τους ξέπλεναν, δηλώνοντας ότι «όταν το κράτος ασκεί τρομοκρατία, αναγκάζει τους συντρόφους να απαντούν με βία στη βία». Οχι, δεν πρόκειται περί παραλογισμού, αλλά περί ιδεολογικού «κολλήματος».

«Τα παιδιά είναι πολιτικοί κρατούμενοι», δήλωναν και οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ που παραστέκονταν στις δίκες των «Πυρήνων της Φωτιάς». Οσο για τους «Ρουβίκωνες», η πρώην Πρόεδρος της Βουλής δήλωνε ότι είναι δικαίωμά τους να μπαίνουν στο προαύλιο της Βουλής και να διαμαρτύρονται και να στήνουν πανό.

Εσπευσε ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις περιεβλήθη εξ υφαρπαγής την εξουσία, να ψηφίσει νόμο και για τους βαρυποινίτες. Τους απέλυσε και βγήκαν σαν κύριοι από τις φυλακές συνεχίζοντας κάποιοι την… εργασία τους. Τους δε τρομοκράτες τούς στέλνει στο σπίτι τους με… βραχιολάκι, αν και ακόμη ανεφάρμοστο. Τώρα, επί Τόσκα, οι «Ρουβίκωνες» και τ’ άλλα τα παιδιά των Εξαρχείων κάνουν παρελάσεις οπλισμένα, όχι με τα ξύλινα σπαθιά του Παντελή Καλιότσου, αλλά με όπλα σιδηρά, για να ξέρει το κράτος τι θα αντιμετωπίσει σε περίπτωση που περάσει τα σύνορα…

Ολα αυτά αποτελούν λόγο σοβαρό ώστε να αντιληφθούμε την ουσιαστική μετάλλαξη του Καμμένου από λαϊκιστή δεξιό σε συναγωνιστή του ΣΥΡΙΖΑ. Ευρισκόμενος σ’ ένα τέτοιο… ηρωικό περιβάλλον, όπου ποινικοί έχουν την αίγλη των αγωνιστών κατά της «κακούργας κενωνίας» και οι τρομοκράτες τη δόξα ενός ανυπότακτου Αρη Βελουχιώτη, αποφάσισε να προσφέρει μεγίστη υπηρεσία στο κοινό κόμμα κανοναρχώντας ισοβίτη εναντίον υποτιθέμενου κοινωνικού «εχθρού». Παλαβά πράγματα; Επικίνδυνα για το κράτος δικαίου.

Αποκαλώντας «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν, σκέφτομαι ότι δεν γίνεται προς χάριν συντομίας. Ουσιαστικά, αναφερόμαστε σε ένα κόμμα, ομοιογενές, ομόφρον και ομόδοξο. Μας πήρε ικανό χρόνο να αντιληφθούμε την ομογενοποίηση, που τώρα πλέον καθίσταται εμφανής και στους προθύμους.
Απορώ πώς οι εταιρίες που διενεργούν τις δημοσκοπήσεις δεν αξιολογούν ομού τις επιδόσεις των δύο κομμάτων. Ο Τσίπρας πολιτεύεται ως το alter ego του Καμμένου και τούμπαλιν. Δεν υπάρχουν ορατά σημεία διαφοροποίησης στις πολιτικές, σε θέματα ήθους και ύφους. Η γλώσσα του σώματος των εταίρων, από βήματος Βουλής, είναι ενδεικτική. Η δε ανάλυση των αγορεύσεων των Τσίπρα-Καμμένου και των παρεμβάσεων στην κοινοβουλευτική διαδικασία της προηγούμενης εβδομάδας ανέδειξε ως μόνη διαφορά έναν τόνο υψηλότερο στη φωνή του Καμμένου.

Επομένως, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η υπεράσπιση του Καμμένου από τον Τσίπρα δεν έγινε μόνο για το λόγο της πρωθυπουργικής του επιβίωσης. Αλλά γιατί έχουν φτάσει σε ένα σημείο ιδεολογικής ώσμωσης, που μπορεί να περιγραφεί ως «σιαμαία». Αν η περίπτωση των σιαμαίων της Θιουδάδ Χουάρες αποτελεί αντικείμενο ιατρικής έρευνας, η περίπτωση των Τσίπρα-Καμμένου αποτελεί πλέον αντικείμενο έρευνας των Πολιτικών Επιστημών.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής