Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν ελλείψεις τόσο σε προσωπικό, αν και φέτος έγιναν οι περισσότερες προσλήψεις των τελευταίων δέκα χρόνων, όσο και σε εξοπλισμό, αλλά αρνούνται να συμμετάσχουν στην αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, όπου όλα μπορούν να τεθούν και να συζητηθούν.

Η αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου έχει λάβει πλέον επείγοντα χαρακτήρα αλλά εάν δεν εντοπισθούν τα προβλήματα δεν θα μπορέσουν να επιλυθούν ποτέ. Ηδη οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί επιβαρύνονται υπέρμετρα από το κόστος των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών και Μέσης Εκπαίδευσης ενώ τα ιδιωτικά σχολεία αποτελούν πρώτη επιλογή για όσους έχουν τη δυνατότητα πληρωμής διδάκτρων. Οι επιδόσεις των μαθητών επιδεινώνονται βάσει των διεθνών δεικτών, όλοι βλέπουν ότι υπάρχει πρόβλημα, κανείς δεν μπορεί να ανεχθεί τη στασιμότητα που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες.

Η αξιολόγηση έπρεπε να είναι αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας και όχι αιτία απεργίας. Οσοι ενδιαφέρονται για το δημόσιο σχολείο δεν έχουν λόγο να μένουν σε προφάσεις όπως αυτές που διαβάζουμε στις συνδικαλιστικές ανακοινώσεις ότι «με την αξιολόγηση σχολείων και καθηγητών το κράτος θέλει να μεταφέρει τις ευθύνες του στους εκπαιδευτικούς και να στοχοποιήσει τα δημόσια σχολεία». Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, το κράτος αναλαμβάνει το βάρος να επιμορφώσει τους εκπαιδευτικούς και να διορθώσει προβλήματα, χωρίς μάλιστα να προβλέπονται κυρώσεις ή μειώσεις αποδοχών.

Η ανακοίνωση των δασκάλων μάλιστα καθιστά σαφές ότι «δεν θα αποδεχθεί ένα σχολείο που οργανώνεται και λειτουργεί στη λογική των επιχειρήσεων και αντιμετωπίζει τους μαθητές ως προϊόντα». Και όλα αυτά επειδή το υπουργείο Παιδείας θέλει να αξιολογήσει τους εκπαιδευτικούς και να επιμορφώσει όσους έχουν μείνει πίσω. Οι συνδικαλιστές κλείνουν τα μάτια στην «επιχείρηση της παραπαιδείας» και ανακαλύπτουν συμφέροντα σε μια διαδικασία που αφορά το δημόσιο σχολείο και γίνεται υπέρ των μαθητών.

Η αξιολόγηση πρέπει να προχωρήσει όχι μόνο γιατί είναι νόμος του κράτους ή προεκλογική δέσμευση του κυβερνώντος κόμματος, αλλά κυρίως γιατί είναι απαίτηση της κοινωνίας και ιδίως των γονέων, που θέλουν να πιάνουν τόπο τα χρήματα που πληρώνουν μέσω της φορολογίας για την Παιδεία για να διορθώνονται προβλήματα, τα οποία σήμερα τροφοδοτούν την ιδιωτική εκπαίδευση.

Θα λέγαμε μάλιστα ότι η διαδικασία της αξιολόγησης πρέπει να επεκταθεί σε όλο τον δημόσιο τομέα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που σέβονται τα χρήματα των φορολογουμένων και δίνουν αρμοδιότητες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για να κρίνει τον τρόπο λειτουργίας σχολικών μονάδων, νοσοκομείων ή άλλων κρατικών φορέων.

«ΨΑΛΙΔΑ» ΣΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που επεξεργάσθηκε το capital.gr, οι ελληνικές τράπεζες παρουσιάζουν την υψηλότερη οργανική κερδοφορία εντός της ευρωζώνης μέσα από τη διαφορά επιτοκίων μεταξύ καταθέσεων και χορηγήσεων. Συγκεκριμένα, η «ψαλίδα» των επιτοκίων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα διαμορφώνεται κοντά στις 2,5 μονάδες όταν η αντίστοιχη διαφορά στην Ε.Ε. ήταν στο πρώτο εξάμηνο του έτους περίπου στις 1,2 μονάδες.

Αυτό σημαίνει ότι επιχειρήσεις και νοικοκυριά δανείζονται στην Ελλάδα με διπλάσιο κόστος σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη ενώ τα επιτόκια καταθέσεων παραμένουν σε μηδενικά επίπεδα. Η «ψαλίδα» στα επιτόκια λειτουργεί σε βάρος της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και συνολικά της οικονομίας, είναι μια χρόνια στρέβλωση που πρέπει να διορθωθεί.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr