Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Η πρώτη στροφή έγινε με την πανδημία. Η έκδοση κοινού ευρωομολόγου για τη χρηματοδότηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης ήταν κάτι που φάνταζε απίθανο τα προηγούμενα χρόνια. Κι όμως έγινε, και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς για την ταχύτητα που μας είχε συνηθίσει η Ευρώπη.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, το ΝΑΤΟ είχε καταντήσει μια συμμαχία… απενεργοποιημένη. Οπως σωστά το είχε χαρακτηρίσει ο Εμανουέλ Μακρόν, ήταν «εγκεφαλικά νεκρό».

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν πόνταρε σε αυτή την εικόνα της «κοιμώμενης» Δύσης. Αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία και να καταπατήσει το Διεθνές Δίκαιο υποθέτοντας πως θα αντιμετωπίσει τις συνήθεις ανούσιες κυρώσεις. Με την κήρυξη του πολέμου έκανε ένα τεράστιο δώρο στη Δύση.

ΜΕΣΑ σε ελάχιστες ώρες η Ευρωπαϊκή Ενωση έβαλε στην άκρη τη γραφειοκρατική διακυβέρνηση. Με ένα στόμα και μια φωνή οι 27 χώρες αποφάσισαν να στηρίξουν την Ουκρανία με κάθε μέσο που διέθεταν. Οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία δεν έχουν προηγούμενο. Οδηγούν σε έναν πρωτοφανή αποκλεισμό, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε κατάρρευση την οικονομία της χώρας αλλά και τις μεγάλες επιχειρήσεις.

ΕΙΝΑΙ εντυπωσιακό πως πολυεθνικές πετάνε στα σκουπίδια επενδύσεις δισεκατομμυρίων στη Ρωσία, ενώ ακόμα και η αιωνίως ουδέτερη Ελβετία επέβαλε οικονομικές κυρώσεις στη Μόσχα.

ΤΗΝ ίδια ώρα, το ΝΑΤΟ εφοδιάζει με οπλικά συστήματα τις ουκρανικές δυνάμεις. Εξοπλισμό στέλνουν ακόμα και παραδοσιακά ουδέτερες χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία.

Η αντίδραση του δυτικού κόσμου ήταν απρόσμενη. Υπάρχει όμως ένας σημαντικός λόγος. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης εννοείται πως θέλει ασφάλεια, πως είναι κατά των πολέμων. Διαφωνεί με όσα συμβαίνουν στη Συρία, στη Μέση Ανατολή, στη Λιβύη, αλλά δεν θα ξεσηκωθεί.

Ο Πούτιν πάτησε το κουμπί και έβαλε τον πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αυτό ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν μπορεί να το αποδεχθεί. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι το 2022 δεν υπάρχει σεβασμός στα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα ευρωπαϊκής χώρας.

ΑΥΤΟ το γεγονός ήταν που «ξύπνησε» την Ευρώπη, τις κυβερνήσεις, τους πολίτες. Και αυτή η αφύπνιση δεν θα είναι ένα στιγμιαίο γεγονός. Ακόμα κι αν τελείωνε σήμερα το δράμα της Ουκρανίας, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Η Ευρώπη υποχρεώθηκε να κάνει τόσα «βήματα» όσα δεν είχε κάνει τις τελευταίες δεκαετίες. Μπήκε στο δρόμο που οδηγεί σε κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, καθώς διαπίστωσε πως δεν αρκεί η οικονομική δύναμη για να παραμείνει ισχυρός παίκτης σε έναν πλανήτη που αλλάζει.

Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου