Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ωστόσο, είναι ζήτημα προς επιστημονική διερεύνηση πώς, ενώ οι Ελληνες απεχθάνονται τη βασιλεία, επιλέγουν ως πρωθυπουργούς κληρονόμους πολιτικής δυναστείας. Το 2009 οι πολίτες πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και του έδωσαν ένα ποσοστό πρωτοφανές. Του ήρκεσαν κάποιοι μήνες για να το εξανεμίσει και κάποιοι λίγοι ακόμη για να αποδείξει την ανικανότητά του, μπροστά από το γραφικό λιμανάκι του Καστελλόριζου.

Οι πολίτες τον απέρριψαν στην εκλογική αναμέτρηση. Κάποιοι πίστευαν ότι θα αντιλαμβανόταν την καταστροφή που έκανε στη χώρα και θα αποσυρόταν. Οχι μόνον δεν έχει συναίσθηση της ζημίας που προκάλεσε, αλλά συνέστησε και κόμμα για να εκδικηθεί το ΠΑΣΟΚ, που κατέστρεψε.

Τώρα η Φώφη Γεννηματά τον ξαναμάζεψε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και δέχθηκε να είναι κάτω από τη δική της μαρκίζα αυτόνομος. Κι εκείνος έσπευσε να κάνει δηλώσεις για το πώς πρέπει να πορευτεί το ΠΑΣΟΚ και ποιες συμμαχίες να κάνει! Για να ζητήσει συγγνώμη απ’ τον Βενιζέλο που τράβηξε όλη την μπόρα, ούτε λόγος. Για να ζητήσει συγγνώμη απ’ τους πολίτες που επέμειναν στις αντίξοες συνθήκες να στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ, ούτε λόγος. Για να ζητήσει συγγνώμη στη Φ. Γεννηματά που στέρησε από το ΠΑΣΟΚ μιάμιση μονάδα με το απόκομμα που συγκρότησε, ούτε λόγος.

Αλλά ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει τίποτε να χάσει. Η Φ. Γεννηματά τον πήρε από τα αζήτητα και του έδωσε θέση, βάζοντας σε τεράστια δοκιμασία το ΠΑΣΟΚ. Το επέστρεψε στο 2011 της καταστροφής και από δω και πέρα θα υποστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ όλη την κριτική που η απουσία του Γ. Παπανδρέου την καθιστούσε άσφαιρη.

Τουλάχιστον, αν η επιστροφή Παπανδρέου σηματοδοτούσε και επιστροφή ψηφοφόρων, θα υπήρχε μια σοβαρή δικαιολογία. Ποιος όμως θα εμπιστευθεί ένα κόμμα με φθαρμένα υλικά; Ενα κόμμα που ανακάλεσε το παρελθόν του για να προχωρήσει στο μέλλον;

Ο Γ. Παπανδρέου έχει ιδιοκτησιακή σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Θεωρεί την κ. Γεννηματά ένα διάλειμμα. Οπως θεωρούσε και τον κ. Σημίτη, τον κ. Βενιζέλο. Θα κάνει και πάλι εκβιαστικά αυτό που ξέρει: Θα διεκδικήσει τη διαδοχή της κ. Γεννηματά. Οχι για τον εαυτό του. Αλλά για την αυλή του. Κι είναι κρίμα. Γιατί η ίδια δούλεψε σκληρά κι έκανε τεράστια προσπάθεια. Τώρα που θα έδρεπε καρπούς, ξέρανε το δένδρο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου