Η προβληματική εφηβεία
Η ακμή εμφανίζεται συνήθως με την εφηβεία και τελειώνει μετά τα 40, όταν οι σμηγματογόνοι αδένες, λόγω γήρατος, έχουν ατροφήσει. Ανάλογα, βέβαια, με την ηλικία και το φύλλο, έχουμε και διάφορες μορφές ακμής. Υπάρχουν, λοιπόν, η ακμή της ήπιας και η ακμή της βαριάς μορφής.
Οι θεραπείες διακρίνονται σε τοπικές (πρόκειται κυρίως για φαρμακευτικές κρέμες και αλοιφές), αλλά και σε συστηματικές θεραπείες με τη λήψη φαρμάκων από το στόμα . Υπάρχουν, φυσικά και τα λέιζερ. Όποια μέθοδο κι αν επιλέξουμε, η θεραπεία πρέπει να ξεκινάει νωρίς, ώστε να αναχαιτίσουμε το πρόβλημα όσο είναι νωρίς…
Φάρμακα, χειρουργείο και λέιζερ
- Αν και σήμερα οι δερματολόγοι διαθέτουν εκπληκτικά φάρμακα σε μορφή κρέμας για τοπική εφαρμογή, εντούτοις οι πιο ισχυρές μορφές θεραπείας είναι οι συστηματικές θεραπείες από το στόμα. Εκτός από τα αντιβιοτικά, τα κυριότερα φάρμακα για τη θεραπεία της ακμής είναι τα ρετινοειδή.
- Πέρα, όμως, από τη μονοθεραπεία με φάρμακα, οι περισσότερο έμπειροι δερματολόγοι επιλέγουν την εφαρμογή μιας συνδυαστικής μεθόδου ( φάρμακα και χειρουργική διάνοιξη των κύστεων). Οι δερματολόγοι, με ειδικά εργαλεία, ανοίγουν τις κύστεις, έτσι ώστε τα φάρμακα να δρουν εσωτερικά και απευθείας στο σημείο της βλάβης. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται καλύτερη επούλωση, ενώ περιορίζονται και οι υποτροπές.
- Παράλληλα υπάρχει και το λέιζερ για τη θεραπεία της ενεργού ακμής. Μπορεί μάλιστα να εφαρμοστεί σε περιπτώσεις που δεν επιτρέπεται η χορήγηση των ρετινοειδών, λ.χ. στα πολύ μικρά παιδιά ή σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας που θέλουν να μείνουν έγκυες. Για τη θεραπεία της ενεργού ακμής με τη χρήση λέιζερ απαιτούνται 4-6 συνεδρίες ανά 15 έως 30 ημέρες, ανάλογα με το μέγεθος του προβλήματος.
Αποκατάσταση ουλών
Η αποκατάσταση των ουλών με τη χορήγηση φαρμάκων είναι ένα ανοικτό μέτωπο που κρατάει χρόνια. Κατά καιρούς, μάλιστα, σημειώνονται μικρές εξάρσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρές υποτροπές, γι΄ αυτό ο ασθενής πρέπει να βλέπει τον δερματολόγο του μια με δύο φορές το χρόνο Υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό 80% των ασθενών που ακολούθησαν θεραπεία με ρετονοειδή, λ.χ. το γνωστό μας “ροακιουτάν” δεν υποτροπιάζουν και δεν χρειάζεται να επαναλάβουν τη θεραπεία. Όμως, ένα ποσοστό 20% των ασθενών με μεγάλη σμηγματόρροια πιθανόν να υποτροπιάσουν, γι΄ αυτό και πρέπει να βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση.
Υπάρχει, φυσικά, και η λύση της αποκατάστασης των ουλών με τη χρήση λέιζερ. Όπως συμβαίνει και με τις ραγάδες, οι συνεδρίες με λέιζερ μπορούν να αρχίσουν περίπου ένα μήνα μετά τη λήξη της φαρμακευτικές αγωγής. Η πιθανότητα βελτίωσης των ουλών φτάνει το 80% εάν οι ουλές είναι πρόσφατες και κόκκινες. Για τις παλαιότερες ουλές, υπάρχουν θεραπείες με λέιζερ (4 συνεδρίες ανά ένα μήνα), αλλά τα ποσοστά βελτίωσης είναι σαφώς πιο χαμηλά (από 20-50%) ανάλογα με την ικανότητα του ασθενούς να παράγει κολλαγόνο.
Εκτός από τα φάρμακα και τα λέιζερ, υπάρχει και η δερμοαπόξεση (χημικό πήλινγκ), ενώ για βαθιές ουλές συνιστώνται τα εμφυτεύματα, όπως το υαλουρονικό οξύ.