Με συμπτώματα όπως οι πονοκέφαλοι, οι ζαλάδες, το βουητό στα αυτιά και πολλές φορές η αστάθεια, οι άνθρωποι που πονούν στον αυχένα προσπαθώντας να μειώσουν την ένταση των συμπτωμάτων χρησιμοποιούν κατά το δοκούν αναλγητικά φάρμακα, κάνουν φυσιοθεραπείες, φορούν κολάρα ή στρέφονται στο βελονισμό ή ακόμη και χειρουργούνται.

Αν τίποτα από αυτά δεν παρηγορούν το ασθενή;

Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουν όλοι οι ασθενείς είναι ότι ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα, το οποίο δεν δημιουργείται πάντα στο τώρα. Ο πόνος, όπως όλα δείχνουν, κληρονομείται από χρονιά σε χρονιά και το σώμα τον θυμάται. Σαν να κρατάει ένα ημερολόγιο πόνου, όπως θα λέγαμε απλά.

Ο πόνος είναι ένα από τα συμπτώματα της φλεγμονής και αυτή με τη σειρά της είναι η «φωνή διαμαρτυρίας» του οργανισμού. Ο οργανισμός διαθέτει ένα σύνολο αυτοματισμών που του επιτρέπει να είναι υγιής και αποδοτικός σε κάθε κατάσταση, όπως και να αντιμετωπίζει κάθε ερέθισμα που μπορεί να του προκαλέσει βλάβη. Όλοι αυτοί οι αυτοματισμοί, με μια λέξη αποκαλούνται «αυτορρύθμιση». Όταν αυτή δεν είναι αρκετή, όταν αποτυγχάνει, ο οργανισμός επιστρατεύει τη φλεγμονή. Υπό κανονικές συνθήκες, η φλεγμονή είναι ένας κύκλος που κλείνει μόνος του. Για αυτό και κάποιοι πόνοι περνούν μόνοι τους, χωρίς καμία απολύτως θεραπεία. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις όμως ο κύκλος δεν κλείνει.

Τι ευθύνεται και ο οργανισμός μας δεν μπορεί να αυτοθεραπευτεί;

Η διαιώνιση της φλεγμονής και η «ανικανότητα» του οργανισμού μας να την αυτοθεραπεύσει μπορεί να οφείλεται σε παλιά προβλήματα του ίδιου του οργανισμού. Η ουλή από μία χειρουργική επέμβαση για παράδειγμα, ακόμη και αν το χειρουργείο ήταν σωστό και πήγαν όλα καλά, ένα χαλασμένο δόντι, οι συχνές αμυγδαλίτιδες που είχε κανείς ως παιδί ή η ουλή της αμυγδαλεκτομής, όλα αυτά μπορεί να διεγείρουν τον εγκέφαλο επί πολλά χρόνια και να του δημιουργούν μία κατάσταση που αποκαλείται βιολογικό στρες. Η απάντηση του εγκεφάλου (με την παραγωγή κάποιων ορμονών κυρίως) μπορεί να οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο. Το ύπουλο μάλιστα είναι, ότι αυτή η εστία που προκαλεί το βιολογικό στρες κατά κανόνα δεν μας πονάει, δεν μας ενοχλεί καθόλου αλλά «δουλεύει στο παρασκήνιο» και ονομάζεται πεδίο διαταραχής.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μπερδεμένα, αλλά πρώτον είναι τεκμηριωμένα με άρθρα στα πιο έγκυρα-επιστημονικά περιοδικά και δεύτερον αποτελούν τη βάση για μία πετυχημένη θεραπεία. Μία θεραπεία που δίνει την ώθηση στον οργανισμό να αντιδράσει ο ίδιος και να λύσει το γόρδιο δεσμό, στον οποίο έχει περιέλθει, ξεμπλοκάροντας έτσι την αυτορρύθμισή του.

Πώς επιτυγχάνουμε ίαση;

Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση τοπικών αναισθητικών και μάλιστα σε μικρές δόσεις. Ο γιατρός εξετάζει τον άρρωστο προσεκτικά και μπορεί έτσι να εντοπίσει τα πεδία διαταραχής. Χρησιμοποιώντας λοιπόν πολύ λεπτές βελόνες και ειδική, ανώδυνη τεχνική, κάνει ενέσεις με αραιωμένο, τοπικό αναισθητικό, όπου πιστεύει ότι βρίσκεται η πηγή του προβλήματος. Μπορεί αυτές οι ενέσεις να είναι κάτω από το δέρμα, μέσα σε μυς, γύρω από κόκκαλα ή και αλλού. Εννοείται ότι απαιτείται μακροχρόνια εκπαίδευση των γιατρών που ασκούν τέτοιες τεχνικές, ώστε οι ενέσεις να είναι και εύστοχες και απόλυτα ασφαλείς. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται εκπαίδευση από επιστημονικούς φορείς, επίσημα αναγνωρισμένους από αντίστοιχες, διεθνείς ενώσεις.

Το φάρμακο βεβαίως μετά από μία ώρα έχει αποδομηθεί και δεν επιβαρύνει πλέον τον οργανισμό αλλά αυτό που μετράει είναι η αντίδραση που έχει προκαλέσει, η «διευκόλυνση» που έχει κάνει στον οργανισμό, ώστε αυτός να δουλέψει πάλι σωστά, κάτι σαν την επανεκκίνηση του υπολογιστή όταν αυτός μπλοκάρει.

Ολοκληρώνοντας θα έλεγα ότι όλοι εμείς οι επιστήμονες που χρησιμοποιούμε αυτή την τεχνική έχουμε παρατηρήσει πως, όσο και αν ακούγεται απίθανο, μία ένεση στην ουλή της σκωληκοειδεκτομής που έκανε ο ασθενής πριν από τριάντα χρόνια, μπορεί να τον σώσει από τους πόνους στον αυχένα.

Ιάσονας Α. Πετρουτσάς,