Η Βαλντέρια Μπόρχες, σύζυγος του ποδοσφαιριστή της Σαπεκοένσε, Ζιλ, σε επιστολή της, η οποία δημοσιεύεται από την εφημερίδα «Marca» αναφέρεται στο πως είναι τώρα η ζωή της και στο χρέος που έχει να συνεχίσει…

Αναλυτικά:

«Το όνομά μου είναι Βαλντέσια Μπόρχες, είμαι η σύζυγος του Ζιλ, ο οποίος πέθανε στο δυστύχημα της Κολομβίας και θέλω να σας μιλήσω για τη ζωή μου μετά τη Δευτέρα, 28 Νοεμβρίου. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τώρα θα ζούσαμε αυτή τη σκληρή και απάνθρωπη κατάσταση στη ζωή μας. Όλα ήταν ευτυχισμένα γύρω μας, μέχρι εκείνο το ταξίδι στην Κολομβία.

Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, τα αισθήματα της απώλειας, της μοναξιάς και της νοσταλγίας είναι αυτά που κυριαρχούν στις καθημερινές μας σκέψεις και προκαλούν πολύ πόνο. Πολύ, πάρα πολύ. Νιώθω ότι η καρδιά μου θέλει να εκραγεί από τον πόνο, αφού οι δυνάμεις μας είναι ήδη ανύπαρκτες και όπου στεκόμαστε χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας.

Είναι τόσο δύσκολο και τρομερά σκληρό, να καταλαβαίνω ότι η απώλεια του συζύγου μου θα διαρκέσει για πάντα, και πως δεν υπάρχει τρόπος για να ανατρέψω αυτόν τον πόνο, αυτήν την ωμότητα. Ακόμη το σκέφτομαι και δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει συμβεί. Γιατί σε εμάς; Γιατί;

Η σχέση μου με τον Ζιλ ήταν μια αγάπη που ήταν ζωντανή. Ήμασταν αχώριστοι από τότε που γνωριστήκαμε. Ήταν αληθινός σύντροφός, ο ένας που ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Η αγάπη που νιώσαμε φαινόταν να αιωρείται στο χρόνο και στο χώρο.

Σήμερα, χωρίς την αγάπη μου, ακολουθώ το πεπρωμένο μου, μαζί με τα δύο σπουδαιότερα σύμβολα που παρήγαγε η αγάπη μας: τις κόρες μας, Γκαμπριέλα και Λίβια. Αυτές οι δύο θα διατηρήσουν ζωντανή την τεράστια αγάπη μας και είναι το μόνο πράγμα που μου δίνει κίνητρο για να προχωρήσω, και να έχω τη δύναμη να παλέψω ενάντια σε αυτόν τον τεράστια πόνο. Η Γκαμπριέλα και η Λίβια είναι τώρα το ‘οξυγόνο’ μου στη ζωή κι εκείνες που θα με οδηγήσουν στην επιτυχία του να ξεπεράσω αυτήν την τρομερή στιγμή.

Επανεκκίνηση! Αυτή είναι η λέξη που πρέπει να κρατήσω στο μυαλό μου το 2017. Η ζωή μου πρέπει να ξεκινήσει και πάλι, κάτι που πρέπει να συμβεί, ειδικά για χάρη των δύο κορών μου. Ο Θεός είναι καλός και με βοηθάει ν’ αγωνιστώ! Ξέρω ότι ακόμη και στις κακές ημέρες μου, θα περιβάλλομαι από ανθρώπους που με αγαπούν και θα με κάνουν να αισθάνομαι ξεχωριστή.

Από εκείνη τη μοιραία ημερομηνία, στις 28 Νοεμβρίου, το μισό της ζωής μου ζει στον παράδεισο. Κάθε μέρα που έχει περάσει από τότε, έχω τη βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι αν ο Ζιλ μπορούσε να μας δει, θα ήταν εξαιρετικά χαρούμενος με την επανέναρξή μας»