Ο Ladybug, ένας κάπως κακότυχος δολοφόνος, είναι αποφασισμένος να τα παρατήσει όλα, αλλά εκείνη που τον επιβλέπει και του αναθέτει δουλειές τον στέλνει στο πιο γρήγορο τρένο του κόσμου που κάνει τη διαδρομή Τόκιο-Κιότο.

Αποστολή του είναι να παραλάβει έναν χαρτοφύλακα αλλά σύντομα αντιλαμβάνεται ότι στο τρένο μαζί του ταξιδεύουν μια σειρά από πληρωμένους δολοφόνους που οι επιδιώξεις όλων συνδέονται.

Τον Ladybug στην ταινία «Bullet Train» που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη, δεν τον υποδύεται κανένας άλλος παρά ο Μπραντ Πιτ ο οποίος πρωταγωνιστεί σε μια ακόμα κωμωδία καταδίωξης, από εκείνες που δεν θα του χαρίσουν καμία υποψηφιότητα για Οσκαρ, αλλά από αυτές στις οποίες θαυμάζουμε το μοναδικό του στιλ και τη δυνατότητά του να εκφέρει τις κουλ ατάκες του με τη χαρακτηριστική του άνεση.

«Είναι ένας από τους τελευταίους σταρ της μεγάλης οθόνης και θεωρώ ότι ανήκει στην ομάδα των Πολ Νιούμαν, Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Στιβ ΜακΚουίν», λέει για εκείνον ο Κουέντιν Ταραντίνο. «Δεν νομίζω ότι μπορώ να βάλω σε λόγια τι ακριβώς είναι ο Μπραντ. Είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις το φως των αστεριών. Το αντιλήφθηκα όταν τον σκηνοθέτησα στους “Αδοξους μπάσταρδους”. Κάθε φορά που ο Μπραντ ήταν στο πλάνο δεν ένιωθα ότι τον έβλεπα μέσα από τον φακό της κάμερας σε γύρισμα. Ενιωθα ότι έβλεπα έτοιμη ταινία. Και μόνο η παρουσία του στο κάδρο μού έδινε αυτή την εντύπωση», τονίζει ο δημοφιλής σκηνοθέτης.

Το «Bullet train» γυρίστηκε εν μέσω καραντίνας. Ο Μπραντ Πιτ ήθελε να φτιάξει μια ταινία με τον σκηνοθέτη και πρώην στάντμαν του, Ντέιβιντ Λιτς, «που να προσφέρει ψυχαγωγία και διέξοδο και να είναι φρέσκια και πρωτότυπη και θα κάνει τον κόσμο να θέλει να επιστρέψει στις αίθουσες». Στα γυρίσματα η ατμόσφαιρα ήταν σε πλήρη αντιστροφή με όσα συνέβαιναν στον υπόλοιπο κόσμο. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για αυτό ήταν ο Μπραντ Πιτ.

«Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά μακριά από τα γυρίσματα αλλά εκείνο που θυμάμαι από αυτά είναι τα γέλια που κάναμε. Το γέλιο του Μπραντ είναι μεταδοτικό. Ο τύπος αποπνέει μια άνεση στο σετ που σε κάνει να νιώθεις ότι τίποτα δεν είναι προσχεδιασμένο. Είναι η επιτομή του κουλ», λέει για εκείνον ο συμπρωταγωνιστής του στην ταινία, Μπράιαν Τάιρι Χένρι. «Αυτό που γνωρίζουν καλά μόνο οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί που δουλεύουν μαζί του είναι ότι ο Μπραντ έχει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται πραγματικά τη σκηνή που παίζει. Ισως να μην μπορεί να την εκφράσει ακριβώς με λόγια αλλά την αντιλαμβάνεται πλήρως με το ένστικτό του», προσθέτει ο Κουέντιν Ταραντίνο.

Στα 58 του χρόνια είναι πολύ μακριά πλέον από το παιδί των 22 ετών από το Μιζούρι που παράτησε τις σπουδές του και μετακόμισε στο Λος Αντζελες επιθυμώντας να γίνει δημοσιογράφος, για να τον κερδίσει τελικά η μεγάλη οθόνη. Τώρα κάτω από το πουκάμισό του κρύβει ένα τατουάζ με στίχους του Ρουμί και στις συνεντεύξεις του αναφέρεται στη μοναξιά του. «Πάντα ένιωθα μόνος. Μόνος ένιωθα όταν ήμουν μικρό παιδί, μόνος νιώθω και τώρα. Αλλά ευτυχώς τον τελευταίο καιρό έχουν μαζευτεί γύρω μου φίλοι και οικογένεια», λέει πριν χρησιμοποιήσει τα λόγια «του Αϊνστάιν ή του Ρίλκε; Δεν θυμάμαι. Αλλά έλεγε ότι όταν φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή σου που βαδίζεις με το παράδοξο να νιώθεις παράλληλα μεγάλη ικανοποίηση αλλά και βαθύ πόνο, αυτό λέγεται ωριμότητα».

Και συνεχίζει: «Η μουσική πλέον με κάνει να νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Πιστεύω ότι τη χαρά την ανακαλύπτεις αργότερα στη ζωή σου. Θεωρώ ότι όλα αυτά τα χρόνια τα πέρασα βιώνοντας μια ελαφριά κατάθλιψη και μόνο όταν αποδέχθηκα όλες τις πλευρές του εαυτού μου, τις κακές και τις καλές, κατάφερα να ζήσω λίγες στιγμές πραγματικής χαράς», υποστηρίζει.