Η λαδομπογιά εμφανίστηκε τον 7ο αιώνα στην Κεντρική Ασία και έπειτα εξαπλώθηκε στη Βόρεια Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα και κατά την περίοδο της Αναγέννησης στην Ιταλία.

Οι λαδομπογιές δημιουργούν πιο έντονα χρώματα, επιτρέπουν πιο εύκολα χρωματικές αλλαγές και ξεραίνονται πιο αργά. Ωστόσο, το χρώμα τους μπορεί να αλλοιωθεί αν εκτεθεί στο φως.

Οι σπουδαίοι ζωγράφοι της Αναγέννησης είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιούσαν το «παλιό μυστικό» του κρόκου αυγού στις λαδομπογιές τους.

Τα 4 συστατικά

Για τους σκοπούς της έρευνας, οι επιστήμονες ανέμειξαν τέσσερα συστατικά (κρόκο αυγού, αποσταγμένο νερό, λινέλαιο και χρωστική ουσία) για να δημιουργήσουν δύο χρώματα, λευκό του μόλυβδου και μπλε ultramarine. Όπως τονίζει η Ranquet: «Η προσθήκη κρόκου αυγού είναι ευεργετική στις ιδιότητες των χρωμάτων. Για παράδειγμα, χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να οξειδωθεί η μπογιά, χάρη στα αντιοξειδωτικά που περιέχει ο κρόκος. Επίσης, το άσπρο χρώμα είναι αρκετά επιρρεπές στην υγρασία. Αν όμως βάλεις μέσα στη μπογιά και πρωτεΐνη, το χρώμα γίνεται πιο ανθεκτικό και εύκολο στην εφαρμογή».

Οι πίνακες που μελετήθηκαν

Ένας από τους πίνακες που μελετήθηκαν, ήταν «Ο θρήνος για τον νεκρό Χριστό» του Μποτιτσέλι, που επίσης εκτίθεται στο Μόναχο. Το έργο έχει φτιαχτεί κυρίως σε τέμπερα, αλλά χρησιμοποιήθηκε και λαδομπογιά για το φόντο και κάποια άλλα συστατικά.

«Γνωρίζαμε ότι ορισμένα μέρη του πίνακα έχουν πινελιές που είναι χαρακτηριστικές γι’ αυτό που ονομάζουμε ελαιογραφία. Ωστόσο, εντοπίσαμε την παρουσία πρωτεϊνών. Επειδή είναι πολύ μικρή ποσότητα και είναι δύσκολο να εντοπιστούν, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι μόλυνση. Στα εργαστήρια, οι καλλιτέχνες πειραματίζονταν με πολλά διαφορετικά πράγματα, και ίσως τα αυγά ήταν απλώς από την τέμπερα», περιγράφει η ειδικός.

Ένας από τους πίνακες που μελετήθηκαν επίσης από τους ερευνητές ήταν η «Μαντόνα με το γαρύφαλλο» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, η οποία εκτίθεται πλέον στην Παλιά Πινακοθήκη του Μόναχου.