Το «Χαρτί και Μέταλλο» κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ποια η αφόρμηση του συγκεκριμένου βιβλίου;

Στρίβοντας αρκετά από το μοτίβο του ψυχοπαθούς δολοφόνου που αφήνει πίσω του πτώματα και χαρακτηριστικά στοιχεία, η ιστορία στο βιβλίο αυτό καταπιάνεται με τους παλιούς καλούς κλέφτες και αστυνόμους. Δύο διαρρήκτες που στοχεύουν σε συλλέκτες νομισμάτων και γραμματοσήμων μετατρέπονται από θύτες σε θύματα, όταν μια αόρατη δύναμη φροντίζει να βγάλει από τη μέση τους συλλέκτες που ληστεύουν, τραβώντας αναπόφευκτα πάνω τους όλα τα βλέμματα των Αρχών. Είναι ένα συνεχές παιχνίδι, όπου οι ένοχοι διαφοροποιούνται συνεχώς και ο αναγνώστης παρακολουθεί με ενδιαφέρον, ελπίζω, την εναλλασσόμενη πλοκή.

-Τέσσερις παράλληλες ιστορίες, της Eμπι, του Πάολο, του κοινού τους συνδέσμου και χάκερ Μάνθου και των Αρχών, που προσπαθούν να εξιχνιάσουν τα γεγονότα και τις δολοφονίες που προκύπτουν. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις σε ό,τι αφορά τη δόμησή τους;

Η μεγαλύτερή μου πρόκληση ήταν να δώσω «μικρόφωνο» και «λεπτά διασημότητας» σε όλους τους χαρακτήρες που εμπλέκονται. Στο «Χαρτί και Μέταλλο», οι συνήθεις πρωταγωνιστές της ομάδας του αστυνόμου Ωρίωνα Αστρου συναγωνίζονται με τους «κακούς» της ιστορίας για την προσοχή του αναγνώστη, κι αυτό προσπάθησα να πετύχω. Η εναλλαγή της οπτικής της ιστορίας από τους κλέφτες στους πολίτες και από την Αστυνομία στις υπόγειες δυνάμεις που υφέρπουν ήταν δύσκολη, καθώς το αντικείμενο των σπάνιων συλλογών σήμαινε πως θα μπαίναμε και σε «άδυτα» με την ατμόσφαιρα που τα χαρακτηρίζει.

 «Το ένστικτο είναι ένα υπέροχο πράγμα. Δεν μπορεί ούτε να ερμηνευθεί ούτε να αγνοηθεί», συνήθιζε να λέει η Αγκαθα Κρίστι. Πόση αξία δίνετε στο ένστικτο; Κατευθύνει κατά κάποιον τρόπο την κρίση σας;

Οχι, δεν έχω μια εσωτερική φωνή να με κατευθύνει. Τα «κιάλια» μου είναι πάντα τα ταξίδια των ηρώων και το συναίσθημα που δημιουργεί η επίσκεψη σε έναν καινούργιο τόπο, αυτή είναι η μαγιά που με οδηγεί. Θέλω μέσα από τις ιστορίες μου να ξυπνάει η αίσθηση της φαντασίας που χτυπιέται από παντού τη σημερινή εποχή των ατελείωτων εικόνων. Μέσα από τη φαντασία έρχεται και η διασκέδαση, όπως τουλάχιστον την ορίζω εγώ.

Οι πρωταγωνιστές σας δημιουργούν έναν λαβύρινθο, στον οποίο τελικά παγιδεύονται. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κατ’ επέκταση, με ποια εχέγγυα μπορεί να απεγκλωβιστεί από τους λαβυρίνθους στους οποίους εγκλωβίζεται;

Πρέπει να γυρίσουμε στα βασικά. Ολοι μας θεωρούμε πως είμαστε πολύπλοκοι, συχνά παλεύουμε πέρα και πάνω από τις δυνάμεις μας, όταν η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στους ήχους που ακούμε καθισμένοι στο παγκάκι ενός πάρκου, στην όψη των αφρών της θάλασσας που σκάει στην άμμο, στη γεύση ενός φρέσκου φρούτου μόλις κοπεί από το δέντρο. Σέβομαι την ανάγκη του ανθρώπου να εξερευνεί, το μυαλό όμως χρειάζεται και φροντίδα. Ο ήρωάς μου πάντως, ο Ωρίωνας Αστρος, μάλλον θα αρκούταν να κοιτάζει τον ουρανό τη νύχτα ψάχνοντας τον ομώνυμό του αστερισμό.

Πώς καταφέρατε επιτέλους η αστυνομική δύναμη να αποφεύγει τα κλισέ και να εμφανίζεται όταν της αναλογεί χώρος στο μυθιστόρημα, συστήνοντας έτσι ένα έργο δομημένο και μέσα από τη ματιά των δραστών, κάνοντάς το ακόμη πιο συναρπαστικό;

Οι «κακοί» είναι βασικό στοιχείο σε μια αστυνομική ιστορία, γι’ αυτό και στο εξωτερικό το είδος αποκαλείται «crime» και όχι «police». Παίζοντας με το μυαλό του αναγνώστη, συχνά τον βάζω να αναρωτηθεί αν τελικά οι πράξεις τους είναι αρκετά δικαιολογημένες ώστε να τους συμπαθήσει. Αφιερώνοντας κεφάλαια πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, θέλω να δώσω βήμα σε όλες τις πλευρές, κάτι που μου αρέσει κι εμένα στα βιβλία που διαβάζω. Ολο το παιχνίδι πρέπει να παίζεται στα μυαλά των ηρώων, κι αυτή η μάχη είναι που δημιουργεί την αίσθηση του απρόβλεπτου που κάνει μια ιστορία ελκυστική.

Ατομα υπεράνω υποψίας επιδεικνύουν εγκληματικά ένστικτα, αρκεί να τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Πιστεύετε ότι αληθεύει ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες;

Στο βαθμό που μας αναλογεί, ναι. Από να κάνουμε μια ζαβολιά στο κρυφτό μέχρι να ξεκοιλιάσουμε κάποιον επειδή μας κοίταξε στραβά, βεβαίως, υπάρχει χαώδης απόσταση. Θεωρώ πως ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα περιγράφει ακριβώς αυτή την αέναη τάση του ανθρώπου να κόβει το μήλο όταν πιστεύει πως δεν τον βλέπουν, ελπίζοντας μάταια πως η πράξη του αυτή δεν θα εντυπωθεί στο κεφάλι του για πάντα. Εκεί που εγώ θυμώνω είναι όταν ο «ένοχος» κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αρνηθεί όσα έκανε, κι αυτό πιστεύω είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της παρακμής στην εποχή μας. Κλέφτες υπήρχαν πάντα, ήταν όμως και τζέντλεμεν.