Από τη ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Η Επανάσταση μετατρέπεται σε μέτρο αξιολόγησης του εθνικού κράτους και η συμμετοχή σε αυτήν μέτρο θεμελίωσης ποικίλων αξιώσεων έναντι των νεωτερικών θεσμών, από τη διεκδίκηση Συντάγματος και τα αλυτρωτικά αιτήματα μέχρι την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας. Μετατρέπεται έτσι σε ένα σημαίνον με πολλά σημαινόμενα, που μπορούσε να νοηματοδοτείται κατά το δοκούν. Οι συμμετέχοντες στην Επανάσταση διεκδικούν τη θέση τους στην Ιστορία, διαγκωνίζονται με τους «ετερόχθονες» που δεν συμμετείχαν ενεργά σε αυτήν και επιζητούν την αποκατάστασή τους από το κράτος, σε αντιπαράθεση με τις παλιές ελίτ, επιδεικνύοντας ετοιμότητα για καταφυγή στη διαπραγματευτική ισχύ των όπλων.

Ο συγγραφέας δεν έχει μόνο έμπνευση, έχει μοχθήσει πάνω από ιστορικά βιβλία και πηγές για να αποδώσει ακέραιο το ιστορικό περιβάλλον στο οποίο ξετυλίγεται η μυθοπλασία του. Μύθος και ιστορία μπλέκονται αριστοτεχνικά, βάζει τον αναγνώστη να βαδίσει σε μονοπάτια προηγούμενων αιώνων, σε πόλεις και χωριά, αποκτώντας την αίσθηση ότι όχι μόνο διαβάζει, αλλά βλέπει και ακούει όσα διαμείβονται στο τότε. Αναζητεί στα ερείπια του ’21 σαν οξυδερκής παρατηρητής, περιγράφει την ανθρωπογεωγραφία των τόπων που επισκέπτεται, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί με επικριτικό τρόπο στον οθωμανικό δεσποτισμό.

Χρησιμοποιεί τη γλώσσα της εποχής, έργο δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι χρειάζεται επιπλέον μελέτη και προσπάθεια, όμως δίνει στο έργο του επιπλέον χρώμα. Ο αναγνώστης χαίρεται, ακούει, βλέπει, οσφραίνεται, ακουμπάει πάνω σε ψυχές, βιώματα, έργα και ημέρες, ιστορικά γεγονότα, τραγικές πτυχές της Ιστορίας που ο ιστορικός αφηγητής δεν έχει εντοπίσει, αλλά ο συγγραφέας έρχεται και συμπληρώνει το έργο της ιστορικής αλήθειας. Δεν καταπιάνεται μόνο με τα γεγονότα, τους πολέμους, τις μάχες, τις σφαγές, αλλά με τους ανθρώπους που έζησαν μέσα στη δίνη αυτών των γεγονότων.

Η επαναστατική νοοτροπία αποτελεί πλέον μέρος του διανοητικού κόσμου των ανθρώπων της εποχής και το 1821 λειτουργεί ως γενέθλιος τόπος τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιουργείται η έννοια του «αγωνιστή», τιμητικός τίτλος και «μήλον της Εριδος» ταυτόχρονα. Μια διαδικασία την οποία διερευνά στην παρούσα μελέτη του ο συγγραφέας, καθ’ όλη τη διάρκεια της οθωνικής βασιλείας.

Ο ήρωάς του «Αγγελής» βιώνει το μεγαλείο και τη σκοτεινή πλευρά του ματοβαμμένου Εικοσιένα, γκρεμίζοντας μυθεύματα και φανερώνοντας καταχωνιασμένες αλήθειες μέσα από τα μολογήματά του, μας βουτάει βαθιά στα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, περιγράφει όλα τα δεινά που υπέστη ο λαός μας από τους Τούρκους δυνάστες, όμως και τα κακώς κείμενα, τις διχόνοιες της ράτσας μας, τις έχθρες μεταξύ των Ελλήνων και όσα έγιναν και δεν έγιναν προκειμένου να γίνει αυτή η χώρα ελεύθερο κράτος. Πάνω σε αυτά τα υλικά χτίστηκε το ελεύθερο ελληνικό κράτος μέσα στο οποίο ζούμε σήμερα. Δεν έγινε ιδανικό, όπως πολλοί ονειρεύτηκαν. Ηταν όμως η πατρίδα μέσα στην οποία οι πολλοί μπορούσαν να ονειρεύονται το καλύτερο.

Και δεν σταματάει εκεί, ρίχνει φως στο παρασκήνιο και αναδεικνύει άγνωστους ήρωες και κρυφούς πρωταγωνιστές, μέσα από μια μεγάλη και συναρπαστικά ειπωμένη ιστορία μπαίνει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, περιγράφει με λεπτότητα και τρυφερότητα τον έρωτα που λόγω της εποχής βρίσκει εμπόδια όχι μόνο στα ήθη, αλλά και στη φωτιά που κατακαίει τον τόπο. Φτάνει ως το μεδούλι των ανθρώπων που κανένας πόλεμος δεν μπορεί να σταματήσει την αγάπη να μάχεται για την πραγμάτωση της. Η Κερασία και όλες οι γυναίκες ηρωίδες του βιβλίου μάς δίνουν μαθήματα για το τι εστί δύναμη ψυχής.

Τελικά, τι άλλαξε στη ζωή των γυναικών από την οθωμανική κοινωνία στο δρόμο για το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος;

Ενα εθνογραφικό και ηθογραφικό κέντημα, με όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις του 1821, που ανέδειξε αναδεικνύει το ρόλο των αφανών ηρώων, οι οποίοι υπήρξαν η ψυχή του ξεσηκωμού, καταθέτοντας παράλληλα με αισθαντικότητα την άποψή του και για την παρακαταθήκη απλών αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης… που επιβεβαιώνει και αποδεικνύει ότι με την εργατικότητα, τη μελέτη και την πειθαρχία του εκάστοτε συγγραφέα γεννιούνται αξιόλογα βιβλία πάνω σε τόμους Ιστορίας, βροντοφωνάζοντας στο τέλος, στέλνοντας έτσι ηχηρό και βαθύ μήνυμα στους σημερινούς: «Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν. Ραγιάς σε τίποτα!».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου 

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ELEFTHEROSTYPOS.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.

Ακολούθησε το eleftherostypos.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις