Το έδειξε στις δύο πρώτες ταινίες της, «Songs my brothers taught me» και «The rider», το επαναλαμβάνει και τώρα με την τρίτη αριστουργηματική της ταινία με τίτλο «Nomadland», που οφείλετε να δείτε με κάθε τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός παρά αριστούργημα για αυτήν την ταινία και το αντιλαμβάνεται κανείς από τα πρώτα λεπτά, από τις πρώτες εικόνες, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αφήγηση που έχουμε… καθήκον να δούμε όλοι.

Το «Nomadland» βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία τον Σεπτέμβριο και απέσπασε και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο λίγο αργότερα, επίτευγμα που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Η Κλόι Ζάο υπογράφει το «Eternals» για τη Marvel, που θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο, επιβεβαιώνοντας ότι είναι από τους πλέον περιζήτητους δημιουργούς αυτήν τη στιγμή παγκοσμίως. Προηγουμένως, έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον των πιο «ανήσυχων» πνευμάτων του Χόλιγουντ, όπως του Φόρεστ Γουίτακερ και της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, που έχουν ενισχύσει τις ταινίες της ως παραγωγοί.

Η τελευταία πρωταγωνιστεί κιόλας στο «Nomadland» και βλέποντάς την αδυνατείς να εντοπίσεις άλλη ηθοποιό του βεληνεκούς της, στην ηλικία της, που θα μπορούσε να κάνει κάτι αντίστοιχο. Υποδύεται μια γυναίκα που χάνει τα πάντα από την οικονομική κρίση του 2008 -τον άνδρα της, το σπίτι της, τη δουλειά της- και αποφασίζει να ζει ως περιπλανώμενη με το φορτηγάκι της αναζητώντας προσωρινές δουλειές όπου αυτές είναι διαθέσιμες. Στην πορεία γίνεται ένα με άλλους ανθρώπους που ζουν και αυτοί περιπλανώμενοι, σαν νομάδες, που κοιμούνται στα βαν τους και ψάχνουν το επόμενο μεροκάματο για να εξασφαλίσουν τα βασικά.

«Δεν είμαι άστεγη, απλά δεν έχω σπίτι», λέει η ίδια. Το εντυπωσιακό είναι ότι η Ζάο έχει εντάξει στο φιλμ της πραγματικούς νομάδες προσαρμόζοντας το σενάριο της ταινίας στις ιστορίες τους. Ιστορίες που φανερώνουν τον πόνο και τις πληγές που αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν και που εν μέρει εξηγούν τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν να ζήσουν στο περιθώριο της κοινωνίας, αψηφώντας το πολυδιαφημισμένο «αμερικανικό όνειρο». Εχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ, αλλά παράλληλα ξέρεις ότι είναι μυθοπλασία. Επικίνδυνη ισορροπία, αλλά η Ζάο κατάφερε να σταθεί όρθια με έναν πολύ οργανικό, αρμονικό τρόπο γεμάτο κατανόηση και σεβασμό για τους ήρωές της.

Τα έρημα τοπία της αμερικανικής ενδοχώρας παίζουν και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Nomadland», όπως και στις προηγούμενες ταινίες της Ζάο. Οι ανοιχτοί ορίζοντες που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής, τα κρυστάλλινα νερά στα ποτάμια, η σκόνη στους δρόμους και τους προσωρινούς καταυλισμούς των νομάδων είναι εκεί, κινηματογραφημένα με τρόπο που σε κάνει να εύχεσαι να βίωνες όλο αυτό το υπερθέαμα από κοντά.

Αυτή η ταινία είναι γυρισμένη για να την απολαμβάνει κανείς σε όλο της το ποιητικό μεγαλείο στη μεγάλη οθόνη. Αλλά μη χάσετε την ευκαιρία να τη δείτε από την άνεση του σπιτιού σας. Και όταν οι αίθουσες ανοίξουν και πάλι, να είστε σίγουροι ότι θα θέλετε να δείτε το «Nomadland» ξανά, στη μεγάλη οθόνη, όπως αξίζει και αρμόζει σε μια ταινία φτιαγμένη από τα χέρια ανθρώπων που νοιάζονται για τον άνθρωπο.

Από την έντυπη έκδοση