Γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης

Ήταν 2015 όταν ο μικρός Αϊλάν που κείτονταν νεκρός στις ακτές της Τουρκίας ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη της Ευρώπης, όπως της Μ. Βρετανίας που ο τότε πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον αποφάσισε να δεχθεί κάποιους πρόσφυγες-μετανάστες στην χώρα του, ενώ το ίδιο έκανε και η τότε Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, αλλά το πλήρωσε με την άνοδο του ξενοφοβικού και ακροδεξιού AfD στις εκλογές του 2017.

Στο απόγειο της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης που χιλιάδες άτομα διέσχιζαν την Μεσόγειο για να φτάσουν στην Ευρώπη, φτάσαμε στην ντροπή της Ευρώπης, την Ειδομένη και την Μόρια κάτι που προκάλεσε και την συμφωνία της ΕΕ-Τουρκίας, μία συμφωνία που λειτουργούσε με πολύ αργούς ρυθμούς.

Η ΕΕ από την πλευρά της για να μην ζήσει άλλο παρόμοιο τραγικό ναυάγιο σαν αυτό της Πύλου, θα πρέπει επίσης να προχωρήσει στην αναθεώρηση του ΔουβλίνοΙΙΙ που επιβαρύνει τις πρώτες χώρες υποδοχής με την εφαρμογή εξέτασης ασύλου. Πριν από δύο εβδομάδες αποφασίστηκε ένας μηχανισμός αλληλεγγύης και όσες χώρες δεν δεχθούν πρόσφυγες θα τους επιβάλλεται πρόστιμο είκοσι χιλιάδες ευρώ ανά άτομο, ενώ προβλέπει και πιο γρήγορη εξέταση και απονομή ασύλου.

Επίσης, σαν ΕΕ και γενικά σαν Δύση θα πρέπει να δούμε το θέμα των failed state στην περιοχή της Μ. Ανατολής και της Αφρικής.

Η πολιτική στο προσφυγικό-μεταναστευτικό εναπόκειται στην αρμοδιότητα των κρατών-μελών της ΕΕ. Είδαμε την Πολωνία και την Ουγγαρία να υψώνουν τείχη, να κλείνει ο Βαλκανικός διάδρομος και να έχουμε την υβριδική απειλή του Μαρτίου του 2020 στον Έβρο. Με αυτά τα γεγονότα φτάσαμε στην ασφαλειοποίηση του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Έναν όρο που τον ακούσαμε πρώτη φορά μετά την 11^η Σεπτεμβρίου.

Για να μην ξανά γίνει η Μεσόγειος υγρός τάφος για χιλιάδες ανθρώπους θα πρέπει να χτυπηθούν οι διακινητές που κοστολογούν τον ανθρώπινο πόνο,  θα πρέπει η ΕΕ να εφαρμόσει την αρχή της αλληλεγγύης όπως αναφέρονται στις συνθήκες της ΕΕ.