Ο κ. Τσίπρας έχει λησμονήσει ότι με τη συμφωνία για την έξοδο από το τρίτο Μνημόνιο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., εκτός από την υποχρέωση για ολοκλήρωση μεταρρυθμίσεων που δεν είχαν ολοκληρωθεί μέχρι και το καλοκαίρι του 2018, ανέλαβε και την υποχρέωση «μη αναστροφής μεταρρυθμίσεων».

Η αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ είναι μέρος της μεταρρύθμισης της αγοράς ενέργειας, ενώ η διάσωση με κρατικά χρήματα και στην ιδιωτικοποίηση των εμπορικών τραπεζών (και άρα και της Εθνικής) ήταν μέρος της εξυγίανσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Και οι δύο μεταρρυθμίσεις είναι θεμελιώδεις και σε καμία περίπτωση οι «Θεσμοί» και δανειστές μας δεν θα δέχονταν την αναστροφή τους.

Casus belli…

Τη σκυτάλη από τους δανειστές μας θα έπαιρναν οι αγορές. Σε μια περίοδο χρηματοπιστωτικής αστάθειας η κρατικοποίηση μιας μεγάλης επιχείρησης ή και μιας τράπεζας θα αποτελούσε casus belli. Οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων θα αυξάνονταν κατακόρυφα, αφού οι αγορές θα προεξοφλούσαν αύξηση του χρέους. Την ίδια ώρα, οι ιδιώτες επενδυτές θα έκλειναν πίσω τους την Ελλάδα ξεχνώντας τις όποιες επενδύσεις είχαν προγραμματίσει στη χώρα μας.

Εκτός από το αρχικό αρνητικό αντίκτυπο στο διεθνές περιβάλλον, η ζημιά θα μεγάλωνε αν μια κυβέρνηση προχωρούσε στην υλοποίηση των κρατικοποιήσεων.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΗ

Θα «βούλιαζαν» η Επιχείρηση και ο Κρατικός Προϋπολογισμός

Στην περίπτωση της ΔΕΗ, στελέχη της αγοράς τόνιζαν ότι η κρατικοποίηση θα μπορούσε να είναι από ένα μεγάλο λάθος που θα έβαζε ξανά σε περιπέτεια και την Επιχείρηση και τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Θύμιζαν, για παράδειγμα, ότι στα μέσα Οκτωβρίου του 2018 η Επιχείρηση είχε ζημιές 848,9 εκατ. ευρώ, ενώ η τιμή του φυσικού αερίου δεν ξεπερνούσε τα 25 ευρώ ανά θερμική μεγαβατώρα. Η τιμή της μετοχής της ΔΕΗ ήταν 1,16 ευρώ. Σήμερα, εν μέσω ενεργειακής κρίσης με το φυσικό αέριο στην περιοχή των 200-230 ευρώ τη θερμική μεγαβατώρα, η μετοχή κινείται σε επίπεδα άνω των 5 ευρώ και η Επιχείρηση έχει κέρδη. Σε πρώτη φάση εκτιμάται ότι η απόκτηση, μέσω ΑΜΚ, από το Δημόσιο μετοχών που θα αντιστοιχούν στο 51% από το 34% που κατέχει σήμερα θα είχε κόστος κοντά στο 1 δισ. ευρώ για το Δημόσιο.

Η ζημιά δεν σταματά εκεί. Οι ιδιώτες μέτοχοι μετά την κρατικοποίηση θα εγκατέλειπαν τη μετοχή, η οποία θα έχανε το μεγαλύτερο μέρος της αξίας της.

Σε ό,τι αφορά τη σκοπιμότητα της κίνησης, ο κ. Τσίπρας έχει υπαινιχθεί ότι η ΔΕΗ θα μπορούσε να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο του Δημοσίου, για χαμηλότερες τιμές ρεύματος. Μια ΔΕΗ που θα πουλούσε ρεύμα κάτω από τις τιμές της αγοράς θα δημιουργούσε ζημιές που θα καλείτο και πάλι να καλύψει το Δημόσιο.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ

Καμία σχέση με Γερμανία και Γαλλία

Για τις κρατικοποιήσεις που ετοιμάζει η Γερμανία για τον ενεργειακό κολοσσό Uniper ή το διυλιστήριο της Rosneft, όσο και η κρατικοποίηση της EDF από το Γαλλικό Δημόσιο δεν έχουν σχέση με όσα «μελετάει» ο ΣΥΡΙΖΑ για τη ΔΕΗ. Σε ό,τι αφορά τη Γερμανία και οι δύο επιχειρήσεις, θα διασωθούν από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, διαφορετικά θα καταρρεύσουν υπό το βάρος χρεών και υποχρεώσεων. Σε ό,τι αφορά την EDF, ο στόχος είναι το γαλλικό Δημόσιο να αυξήσει το ποσοστό τους από το 84% στο 100%.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ

Οι φορολογούμενοι θα πλήρωναν ξανά «το μάρμαρο»

Ανάλογου μεγέθους περιπέτειες θα είχε και η Εθνική αν -όπως προανήγγειλε ο κ. Τσίπρας- το Δημόσιο δήλωνε ότι θα διατηρούσε το 40% που κατείχε στην Τράπεζα, μέσω του ΤΧΣ, προκειμένου να έχει παρέμβαση στη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Το sell off των μετοχών που θα ακολουθούσε μάλλον δεν θα περιορίζονταν στην Εθνική, αλλά θα επηρέαζε και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Στελέχη της αγοράς τόνιζαν ότι πολύ σύντομα η Εθνική θα παρουσίαζε υστέρηση στο δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας και θα καλούνταν οι μέτοχοι για ΑΜΚ. Με τους ιδιώτες επενδυτές να έχουν γυρίσει την πλάτη, το Δημόσιο θα καλείτο να συνεισφέρει τα απαραίτητα κεφάλαια για την ομαλή λειτουργία της τράπεζας. Αυτό σημαίνει ότι περισσότερα χρήματα από τους Ελληνες φορολογούμενους θα κατευθύνονταν για να στηρίξουν μια «κρατική» τράπεζα.

Οσο για το στόχο, να ενισχυθούν δηλαδή οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις με νέα δάνεια, είναι αμφίβολο αν θα επιτυγχανόταν, έστω και στο ελάχιστο. Οι έλεγχοι της πιστοδοτικής πολιτικής κάθε εμπορικής τράπεζας -μετά από τρία Μνημόνια- είναι πλέον πολύ αυστηροί και περνούν από το SSM, την Τράπεζα της Ελλάδας αλλά και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο κανόνας είναι ότι δάνεια δίνονται σε επιχειρήσεις που έχουν «τραπεζικό προφίλ».