Ο Ακης Τσοχατζόπουλος ήταν από μόνος του μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αυθεντικός εκπρόσωπος της αντίληψης και της στάσης ζωής που έφερε στα ελληνικά πράγματα το ΠΑΣΟΚ από το 1981 και ο θάνατός του κλείνει μία σελίδα της νεότερης πολιτικής ιστορίας. Ο άνθρωπος που έγινε ακόμα και πολιτικό ανέκδοτο: «Τι ώρα είναι Ακη; Ο,τι ώρα πεις εσύ, πρόεδρε» έλεγαν για πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ για να τονίσουν -με εμφανώς υποτιμητικό τόνο- την αφοσίωση του Ακη στον Ανδρέα.

Ταυτόχρονα, όμως, το βιολογικό τέλος του Ακη Τσοχατζόπουλου, καθώς το πολιτικό επήλθε δεκαετίες πίσω, είναι και μία ευκαιρία να τονιστούν κάποιες από τις πλευρές του πολιτικού παρασκηνίου που έπαιξαν ρόλο στην πορεία του ΠΑΣΟΚ και την πορεία της Ελλάδας.

Και ίσως συνεχίζουν να παίζουν, υπό την έννοια ότι σήμερα ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ακη, ο Αντώνης Κοτσακάς, είναι πολύ στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα. Στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ επίσης είναι ο Μενέλαος Γκίβαλος, ένας πολιτικός επιστήμων και αναλυτής που συμβούλευε τον Ανδρέα και μετέπειτα τον Ακη, ενώ χιλιάδες ψηφοφόροι του λεγόμενου «παλαιού ΠΑΣΟΚ», που -κατά γενική ομολογία- εκπροσωπούσε ο Ακης μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, σήμερα στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη Γερμανία

Ο Ακης γνώρισε τον Ανδρέα και την πρώτη σύζυγό του Γκούντρουν στη Γερμανία. Σε ό,τι αφορά τη σύζυγό του, ο ίδιος είχε περιγράψει πολλές φορές ανάμεσα σε παρέες και φίλους ότι όταν στο Μόναχο ως φοιτητής εργαζόταν σε μία εταιρία και καθάριζε τζάμια σε ουρανοξύστες, εκείνη -η οποία εργαζόταν σε τράπεζα- τον είδε πάνω στην ηλεκτρική σκαλωσιά πίσω από το τζάμι και αυτό ήταν! Ερωτας κεραυνοβόλος!

Σε ό,τι αφορά τον Ανδρέα οι πληροφορίες ποικίλλουν. Η πιο βάσιμη ιστορία είναι ότι γνωρίστηκαν ένα βράδυ στα γραφεία του ΠΑΚ (προπομπού του ΠΑΣΟΚ). Εγινε μάλιστα και διευθυντής ΠΑΚ Δυτικής Ευρώπης, γύρω στα 1970, ακολουθώντας τον Ανδρέα στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας.

Ακόμα τον θυμούνται κάποιοι την περίοδο των πρώτων γραφείων του ΠΑΣΟΚ στην οδό Κολοκοτρώνη, με κάτι ανάμεσα σε μοτοποδήλατο και μοτοσικλέτα μικρού κυβισμού (σ.σ.: μάλλον Floretta ήταν) να μεταφέρει κρίσιμα χαρτιά τις βραδινές ώρες σε καθεστώς μυστικότητας.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και μαζί με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ ανελίχθηκε και ο Ακης. Για πολύ καιρό, μαζί με τον Γιώργο Γεννηματά και τον νεαρό, τότε, Κώστα Λαλιώτη, αποτελούσαν τη λεγόμενη «τρόικα του ΠΑΣΟΚ». Μία ομάδα ισχυρή που είχε άμεση πρόσβαση στον πρόεδρο Ανδρέα, όσοι μιλούσαν μαζί της είχαν τη βεβαιότητα ότι μετέφεραν αυθεντικά τη γνώμη του Ανδρέα, ενώ ο ίδιος ο Ανδρέας τους χρησιμοποιούσε για να μπορεί να διοικεί το κόμμα και την κυβέρνηση.

Αρκετό καιρό πριν από την πολιτική και βιολογική πτώση του, ο Γιώργος Γεννηματάς, καθώς δεν συμφωνούσαν σε πολύ βασικά θέματα, τα «έσπασε» με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Ο Ακης και ο Λαλιώτης ποτέ.

Εποχή Σημίτη

Η αναμέτρησή του στην κρίσιμη -για το ΠΑΣΟΚ, αλλά έτσι όπως εξελίχτηκε και για τη χώρα- συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας το 1996, με τον Ανδρέα άρρωστο και ανήμπορο να κυβερνήσει, ήταν καθοριστική για αυτόν.

Μπορεί να μην έγινε πρωθυπουργός καθώς δεν πέρασε ούτε στον δεύτερο γύρο (είχε περάσει ο Γεράσιμος Αρσενης που τελικά έχασε από τον Κώστα Σημίτη), έγινε όμως από τότε το άτυπο Νο2. Μία εξέλιξη που για πολλά χρόνια βόλεψε τον Κώστα Σημίτη και το επιτελείο του και φυσικά βόλεψε και τον Ακη. Οταν πια το σχέδιο Λαλιώτη για διαρχία στο ΠΑΣΟΚ (Σημίτης πρωθυπουργός, Ακης πρόεδρος) κατέρρευσε στο περίφημο συνέδριο του 1996 που οδήγησε και στις εκλογές εκείνου του Σεπτεμβρίου, ο Ακης μάλλον κατάλαβε ότι μπορεί να μην μπόρεσε να γίνει Νο1, αλλά θα μπορούσε να γίνει το Νο2 του ΠΑΣΟΚ. Και έτσι έγινε. «Σκέψου να κάναμε τον Ακη πρωθυπουργό…» έλεγε τα χρόνια που ακολούθησαν μεγαλοπαράγοντας του ΠΑΣΟΚ από αυτούς που εθεωρείτο βέβαιο ότι θα στήριζε Ακη, αλλά τελικά στήριξε Σημίτη.

Ωστόσο, ο Ακης Τσοχατζόπουλος έπαιρνε πάντα -ή ο Κώστας Σημίτης του έδινε- σημαντικές και κρίσιμες θέσεις στο υπουργικό συμβούλιο. Θέσεις από όπου διαχειριζόταν πάντα μεγάλα κονδύλια και διατηρούσε σημαντική ισχύ. Ο Ακης είχε την ομάδα του (μειοψηφική, αλλά υπαρκτή) στο Εκτελεστικό Γραφείο και την Κεντρική Επιτροπή. Για πολλά χρόνια, ως πανίσχυρος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, απολάμβανε την ισχύ του. Εν γνώσει και επιλογή του, αναδείχθηκε στον πιο αυθεντικό εκφραστή του λεγόμενου «λαϊκού ΠΑΣΟΚ». Πίστευε πως αν εκφράσει αυτό το ρεύμα έναντι των «εκσυγχρονιστών», θα διατηρούσε την πολιτική ταμπέλα του συνεχιστή του Ανδρέα, που τόσο ήθελε. Σύμφωνα ωστόσο με τους αντιπάλους του, το «λαϊκό» ήταν στην πραγματικότητα λαϊκιστικό, αναχρονιστικό και σε πολλές περιπτώσεις φαύλο και διεφθαρμένο. Για πολλά χρόνια, ο Ακης σιωπούσε απέναντι σε κατηγορίες εναντίον του για μίζες και διαφθορά, αλλά γινόταν λάβρος και φώναζε αν η κυβέρνηση στην οποία μετείχε δεν ακολουθούσε τον… σοσιαλιστικό δρόμο.

Ποτέ, ωστόσο, δεν μπλόκαρε στην πραγματικότητα, παρά τις απειλές και τις φωνές, κάποια από τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη. Με εξαίρεση ίσως το ασφαλιστικό του Γιαννίτση το 2001, που έθιγε τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, στους οποίους ο Ακης ήταν ιδιαιτέρως αγαπητός και είχε μεγάλη δύναμη. Εκείνο το βράδυ που απορρίφθηκε το σχέδιο Γιαννίτση, ο Ακης πίστευε ότι τελικά θα περνούσε. Και ήταν ο «γεννηματικός» Πολυζωγόπουλος, ο «εκσυγχρονιστής» Πρωτόπαπας και όχι τα πρωτοπαλίκαρα του Ακη που έγειραν τελικά την πλάστιγγα προς την απόσυρση του σχεδίου.

Εποχή ΓΑΠ

Την πτώση του Σημίτη και την άνοδο του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ τη χάρηκαν πολλοί «τσοχατζοπουλικοί», όχι όμως και ο ίδιος. Αφενός δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου στο συνέδριο του 1996 τελικά είχε στηρίξει τον Κώστα Σημίτη, αφετέρου, ενώ αγαπούσε τον Γιώργο, καθώς ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ανδρέα, είχαν απόσταση μεταξύ τους. Δεν «κολλούσαν».

Ενα μεσημέρι, μετά τις εκλογές του 2004 που το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει τις εκλογές από τη Ν.Δ. του Καραμανλή, σε ένα τραπέζι που έκανε στο πολιτικό του γραφείο σε κάποιους δημοσιογράφους, εκείνοι τον κάλεσαν να πει τη γνώμη του για τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο. «Δεν έχει σχέση με τον Ανδρέα», είπε. «Αγαπά πολύ τη μητέρα του και την ακούει πάντα. Μπορεί ο Γιώργος να είναι ο πρωτότοκος, αλλά δεν είναι αυτός που κάνει κουμάντο. Αρχηγός της οικογένειας είναι η Μαργαρίτα και αυτό ισχύει κυρίως για τον Γιώργο που είναι απόφαση όλης της οικογένειας να βγει εκείνος μπροστά».

«Μπορώ να το γράψω αυτό;» τον ρώτησε χαριτολογώντας κάποιος από τους παρευρισκόμενους συναδέλφους. «Μόνο όταν θα έχω πεθάνει…» του απάντησε χαμογελώντας και σήκωσε το ποτήρι με το κρασί, φτιάχνοντας τον στητό γιακά του άσπρου του πουκαμίσου…