Στις τελευταίες τοποθετήσεις του από την Κρήτη, τη Λέσβο κ.λπ., ο κ. Τσίπρας, δίπλα στο σκληρό ροκ των ακραίων προσωπικών επιθέσεων κατά του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, προσέθεσε και υποσχέσεις-φούσκες που επαναφέρουν στη μνήμη της ελληνικής κοινής γνώμης τα περί σκισίματος των Μνημονίων με ένα νόμο, ένα άρθρο, τα περί σεισάχθειας, κάθαρσης κ.λπ.

Τι ακριβώς σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν επανέλθει στην εξουσία, θα δώσει τη δυνατότητα στα παιδιά που κόπηκαν φέτος να καταθέσουν μηχανογραφικά με τους φετινούς βαθμούς για να περάσουν στις σχολές που επιθυμούν; Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι ακόμα και αν αυτά τα παιδιά ήταν 22 ή 24 και 25 ετών, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από το πρώτο έτος. Μετά προσδιόρισε χρονικά το καλοκαίρι του 2022, που σημαίνει ότι θα πρέπει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Τα έχει μπλέξει

Προχθές, ζήτησε να γίνει αργία η αυριανή ημέρα λόγω καύσωνα, αγνοώντας ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις οφείλουν να λαμβάνουν μέτρα για την προστασία των πολιτών.

Την ίδια στιγμή, σε αυτή την ακραία εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα, αυτήν που αποδοκιμάζει η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στις δημοσκοπήσεις, τις οποίες δημοσίως ο ΣΥΡΙΖΑ συκοφαντεί και παρασκηνιακά χρησιμοποιεί για τις αναλύσεις του, όπως έδειξε η πρόσφατη ανάλυση του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, έχει γυρίσει την πλάτη η πλειονότητα των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Χωρίς καμία υπερβολή, τον πόλεμο λάσπης εναντίον του πρωθυπουργού για το πόθεν έσχες τον έτρεξαν ο κ. Τσίπρας, ο κ. Πολάκης, ο κ. Ηλιόπουλος, ο κ. Καρτερός, η κ. Ελεφάντη, μερικές δεκάδες ανώνυμοι λογαριασμοί του ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο εκδότης του Documento κ. Βαξεβάνης, κάποιοι από αυτούς που τους ακολουθούν. Δεν ακολούθησαν ούτε τη χυδαιότητα της Κουμουνδούρου με τη μικροκομματική εκμετάλλευση της σχέσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της Μαρίας Σάκκαρη.

Ο κ. Τσακαλώτος, ο κ. Φίλης, που ήταν πολύ δραστήριος στην κριτική κατά της υπουργού Παιδείας κ. Κεραμέως για την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, ο κ. Σκουρλέτης, ο κ. Βούτσης, οι «πασοκογενείς» πλην Γιάννη Ραγκούση και τόσοι άλλοι δεν συμμετείχαν. Και μάλιστα δέχθηκαν σκληρές επιθέσεις στα social media από το «σύστημα» της Κουμουνδούρου για αυτήν τους τη στάση.

Διάλεξαν πλευρά

Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα επιβεβαιώνουν ότι ο κ. Τσίπρας και οι επιτελείς του, το κέντρο λήψης αποφάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, διάλεξαν πλευρά. Ακολουθώντας το σχέδιο «σύγκρουση δύο κόσμων» αποφάσισαν να υιοθετήσουν τη δήθεν αριστερή αλλά καθαρόαιμη λαϊκίστικη φρασεολογία, προκειμένου να «χαϊδέψουν αφτιά» οποιουδήποτε είναι ανοικτός να ακούσει ψέματα, υπερβολές, τσιτάτα και παραμύθια και ανεξαρτήτως του τι πρεσβεύει πολιτικά, ιδεολογικά, οικονομικά, κοινωνικά. Μία επανάληψη του εγχειρήματος του 2015 δηλαδή, στην ελληνική κοινωνία του 2021.

Μία στρατηγική απέναντι στη λογική και τον ορθολογισμό, μία στρατηγική που υιοθετεί κάθε αντισυστημική και ανορθολογική άποψη, προκειμένου να πετύχει τον διχασμό, αλλά παράλληλα να δημιουργήσει φανατικό αντικυβερνητικό ρεύμα.

Το «έλα να δεις» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ

Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο κ. Τσίπρας παραδίδει τους ορθολογιστές και τους πολίτες στον κ. Μητσοτάκη. Τους απαντούν εκείνοι που παραδέχονται ότι ο κ. Τσίπρας προχωρά με το μόνο σχέδιο που τον εκφράζει και μπορεί να το υλοποιήσει. Συνθήκες μη κανονικότητας και συγκέντρωση ετερόκλητων κοινωνικών (και οικονομικών!) δυνάμεων, από όλο το πολιτικό-ιδεολογικό φάσμα, με μόνο κοινό στοιχείο τον αντικυβερνητικό όρκο.

Αλλοι λένε ότι μόνο με αυτή τη γραμμή ο κ. Τσίπρας μπορεί να πάρει το 27%-28% στις επόμενες εκλογές, ώστε ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει, ο κ. Τσίπρας να παραμείνει αδιαμφισβήτητος ηγέτης του κόμματος και να είναι ισχυρός να πετάξει εκτός κόμματος όποιον τον αμφισβητήσει μετά από δεύτερη εκλογική ήττα.

Εσωκομματικά, με τη συνεχή επίκληση του δήθεν προεκλογικού κλίματος και το «γιούργια να ξαναπάρουμε τις εκλογές», ο κ. Τσίπρας γλιτώνει επιλογές επίπονες και δύσκολες. Ουσιαστική αυτοκριτική, ανάληψη και απόδοση ευθυνών, απομάκρυνση αγαπημένων συνεργατών και συνοδοιπόρων, διοίκηση ανάλογη των συσχετισμών στο κόμμα κ.λπ.

Υπάρχει όμως και η οπτική με την οποία βλέπει η κοινή γνώμη την αξιωματική αντιπολίτευση. Και η κοινή γνώμη χρειάζεται να βλέπει πρόσωπα για να ταυτίζεται ή να απομακρύνεται.  Και η κοινή γνώμη βλέπει ότι η επιλογή Τσίπρα έρχεται από το παρελθόν και έχει νικητές και ηττημένους, τουλάχιστον μέχρι να κριθεί. Κερδίζει ο Πολάκης και χάνει ο Τσακαλώτος. Κερδίζει η Ελεφάντη και χάνουν ο Μπίστης, ο Λιάκος και οι άλλοι της Προοδευτικής Συμμαχίας. Κερδίζει ο Καρτερός και χάνει ο Ξανθός. Κερδίζει ο Ραγκούσης και χάνει ο Φίλης. Κερδίζει ο Αρβανίτης και χάνει ο Παπαδημούλης. Κερδίζει ο Παππάς και χάνει ο Βούτσης. Κερδίζει ο Σπίρτζης και χάνει ο Σκουρλέτης. Κερδίζει ο Κυρίτσης και χάνει ο Δραγασάκης. Κερδίζουν ο Βαξεβάνης (εκδότης του Documento) και ο Τσέκερης (διευθυντής της Αυγής) και χάνουν ο Βουλέλης (εκδότης της Εφημερίδας των Συντακτών) και ο Ξυδάκης (διευθυντής στο Κόκκινο FM).