Όπως τονίζει «αυτά τα δύο απαιτούν κάποια ήπια μέτρα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλές επιλογές στο πλαίσιο των σχετικών αποφάσεων των Eurogroup. Μια τέτοια επιλογή εκτός από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, θα μπορούσε να είναι μια επέκταση των ωριμάνσεων των δανείων για ένα διάστημα περίπου 20 ετών και μια 20χρονη περίοδος για την αποπληρωμή των τοκοχρεολύσιων που αυτή τη στιγμή κεφαλαιοποιούνται σε 20 ισόποσες ετήσιες δόσεις».

Στην συνέχεια εξλέφρασε την αντίθεσή του με την άποψη του κ. Σόιμπλε ότι μια ελάφρυνση χρέους εδώ και τώρα θα αποθάρρυνε τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες στην Ελλάδα: «Όχι, αυτό είναι μια ακραία ερμηνεί του λεγόμενου ηθικού κινδύνου. Στο τέλος, αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ο προσδιορισμός όλων των μέτρων – βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων. Βάσει της συμφωνίας τα μέτρα θα πρέπει να εφαρμοστούν μετά το τέλος του προγράμματος. Η εξειδίκευση είναι αναγκαία τώρα για δύο λόγους: Πρώτον γιατί οι αγορές χρειάζονται διαύγεια όσον αφορά τη βιωσιμότητα του χρέους πριν την πλήρη έξοδο της Ελλάδας σε αυτές (σ.σ. στις αγορές) και δεύτερον γιατί το ΔΝΤ και η ΕΚΤ χρειάζονται αυτή την πληροφορία προκειμένου να ολοκληρώσουν την έκθεσή τους για τη βιωσιμότητα του χρέους».

Επίσης τάσσεται υπερ της παραμονής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα γιατί όπως λέει «αυτό προσδίδει περισσότερη αξιοποιστία στο ελληνικό πρόγραμμα».